Στις 27. Μαρτίου 2017 φύγαμε από το Zipolite προς Oaxaca. Η Διαδρομή είναι μια απόλαυση. Η μια στροφή μετά την άλλη, σε μια όμορφη δασώδεις ορεινή περιοχή, με καλούς δρόμους και σχεδόν καθόλου κίνηση, όμορφα μικρά χωριουδάκια και απολαυστικές θερμοκρασίες!. Το τελευταίο κομμάτι τις διαδρομής προς το Oaxaca γίνετε ο δρόμος ευθείς χωρίς στροφές! Παρότι βρισκόμαστε πάνω από 1000 μέτρα υψόμετρο ανεβαίνει η θερμοκρασία και οδηγούμαι χωρίς το μπουφάν. Δυο μέρες μείναμε στην Oaxaca που και αυτή όπως οι περισσότερες πόλεις φτιάχτηκαν την εποχή του αποικισμού.
29 Μαρτίου του 2017 συνεχίζουμε προς Puebla. Η περιοχή είναι πανέμορφη και έτσι για την δούμε περισσότερο, διαλέξαμε μικρούς αγροτικούς δρόμους που συχνά τελείωναν σε μικρά γραφικά χωριουδάκια. Έτσι χρειαστήκαμε για μια απόσταση περίπου 300χλμ, δύο μέρες. Σε ένα κομμάτι τις διαδρομής η Αννα άκουγε παράξενο θόρυβο από την μηχανή της.. κάτι σαν να χτυπάει στην μηχανή μου έλεγε.. δεν μπορούσα να βρω τίποτα! Πάμε σίγα και στο χωριουδάκι Acatlan del Osorio αποφασίσαμε να διανυχτερεύσουμε, είναι νωρίς και έχω χρόνο να λύσω το πρόβλημα σκέφτηκα! Δεν χρειάστηκα πολύ, ξεμοντάροντας τον προστατευτικό θώρακα τις μηχανής από κάτω, βλέπω ότι ήταν γεμάτο με χαλίκια..αυτός ήταν και ο λόγος για τον θόρυβο που άκουγε..
30.03.2017 συνεχίζουμε σε καλή άσφαλτο προς Puebla. Έχουμε συνηθίσει να τρώμε το πρωινό μας στον δρόμο, σε μικρά οικογενειακά μαγαζάκια που βρίσκονται παντού! Εκεί που η γιαγιά με τις γυναίκες τις οικογένειας μαγειρεύουν φρέσκα και νόστιμα! Αυτά τα μαγαζάκια δεν είναι τίποτα άλλο από ένα καλύβι με ένα υπόστεγο για ίσκιο και 3-4 τραπεζάκια. Έτσι και αυτό το πρωί το φαγητό μας μαγειρεύετε φρέσκο στην φωτιά. Κοτόπουλο κοκκινιστό με ρύζι, φασόλια, φρέσκιες και ζεστές τορτίγια και Agua Papaya, μια καράφα γεμάτη από παπάγια χυμό με νερό. Όλα φρέσκα. Ήταν ένα παράξενο αλλά πολύ νόστιμο πρωινό που μας χόρτασε μέχρι αργά το απόγευμα.! Ο Άντρας τις οικογένειας ήξερε λίγα αγγλικά και μας ρωτάει για την εντύπωσή μας από την χώρα, από που είμαστε και που πάμε. Του απαντήσαμε και κολακέψαμε το Μεξικό, πόσο ενθουσιασμένοι είμαστε με την χώρα, για τα φανταστικά τοπία και τους φιλικούς και ευγενικούς ανθρώπους. Μας απαντάει: ναι το Μεξικό είναι όμορφο αλλά οι Μεξικάνοι είναι φτωχοί. Πολλοί από εμάς δεν έχουν ταξιδέψει στην ζωή τους ούτε μέχρι την επόμενη μεγάλη πόλη. Εμείς δεν μπορούμε να κάνουμε τέτοια ταξίδια όπως εσείς!.
Σε κάτι τέτοιες στιγμές συνειδητοποιούμε πόσο ελεύθεροι είμαστε και ο πλούτος μας βρίσκετε ακριβώς εκεί. Ο πλούτος βρίσκετε στην δυνατότητα να πραγματοποιήσουμε αυτό το ταξίδι .
Λίγο προτού φτάσουμε στην Puebla βλέπουμε από την αριστερή μεριά τα ηφαίστεια Popokatapeteτl. Λέω “τα” γιατί αυτό είναι ένα δίδυμο ηφαίστειο. Το ένα έχει 5462 μέτρα ύψος και το δίδυμο αδερφάκι του 5286 μέτρα. Μια φανταστική θέα που δεν χωράει στο μάτι.
Η Puebla βρίσκετε στα 2500μετρα υψόμετρο και είναι μια πολύ ζωντανή πόλη. Λόγο των πανεπιστημίων που έχει είναι αρκετά νεαρή, με μεγάλη κίνηση και σε κάθε τετράγωνο έχει και μια εκκλησία. Η μουσική και ο χορός βρίσκετε σε όλη την πόλη!
Επισκεπτόμαστε την εντυπωσιακή βιβλιοθήκη της που εκτός από τα ιστορικά της βιβλία δείχνει και περίτεχνα αρχαία εκκλησιαστικά κειμήλια από χρυσό και πολύτιμους λίθους.
03.04.2017 συνεχίζουμε προς το San Miguel de Allende. Περνούμε τον αυτοκινητόδρομο και κάνουμε ένα κύκλο από το Mexiko City. Μια πόλη με έναν πληθυσμό όσο ολόκληρη η Ελλάδα. Πάνω από έντεκα εκατομμύρια ζουν σε αυτήν! Από ότι μας είπαν η πόλη είναι τεράστια και η κίνηση της χαοτική. Διανυχτερέψαμε στην Politican. Συχνά βρίσκουμε όλες αυτές τις ασήμαντες μικρές πόλεις ενδιαφέρουσες.
Το να χρησιμοποιείς γρήγορους δρόμους δεν σημαίνει ότι την γλιτώνεις από τις λακκούβες! Έτσι ο τρόμος τις Αννας ήταν τεράστιος όταν με 100 χλμ/ώρα πέφτει σε μια βαθιά λακκούβα! Και ο τρόμος μου ήταν ακόμα πιο μεγάλος ακούγοντας την πανικοβλημένη κραυγή της μεσώ το σύστημα επικοινωνίας! Όλα πήγαν καλά!
Λίγα χιλιόμετρα πιο κάτω οδηγάω με την μηχανή μου μέσα από ένα σύννεφο με μέλισσες! Σαν χαλάζι χτυπούσαν πάνω μου, στην μηχανή, στο κράνος! Το κράνος μου το είχα ανοιχτό και όσες τα κατάφεραν να μπουν μέσα ζούσαν και με τσιμπούσαν!. Ψύχραιμος σταμάτησα την μηχανή, έβγαλα το κράνος θέλοντας να καθαρίσω το πρόσωπό μου άλλα δεν είχα πολύ χρόνο. Το σύννεφο με τις μέλισσες ήρθαν επάνω μας.. έτσι αναγκαστήκαμε να φύγουμε στα γρήγορα και αρκετά χιλιόμετρα πιο πέρα να σταματήσουμε.. τελικά είχα 8 τσιμπήματα στο πρόσωπο και στον λαιμό! Η Νοσοκόμα μου η Αννα είχε και αυτό προβλέψει στο βαλιτσάκι της με τα φάρμακα.. το υγρο φάρμακο Παραπικ εξουδετερώνει τσιμπήματα και το πρήξιμο και είχε ακόμα κάτι σε περίπτωση που το σώμα μου αντιδράσει αλλεργικά στα τσιμπήματα..κάτι που δεν χρειαστήκαμε!..
Έτσι είμαστε ανακουφισμένοι όταν φτάνουμε στο χόστελ μας. San Miguel de Allende είναι μια πολύ παλιά και πανέμορφη πόλη. Οι δρόμοι της θεωρούνται από την UNESKO σαν κληρονομιά τις ανθρωπότητας! αποτελούνται από στρογγυλές πέτρες. Το να οδεύεις πάνω σε ένα τέτοιο γλιστερό δρόμο είναι ένα είδος μασάζ για μηχανή και άνθρωπο.. ταρακουνιέσαι για τα καλά
Η πόλη είναι φτιαγμένη σε μια λοφώδεις περιοχή και έτσι όπου και να πας έχεις ανηφόρες η κατηφόρες. Προσοχή χρειάζεται και στους μονόδρομους. Μικρά βελάκια στους τοίχους των σπιτιών δείχνουν την κατεύθυνση! Με αυτή την κουραστική διαδρομή και το πρόσωπο γεμάτο από τσιμπήματα οδηγήσαμε σε αρκετούς από αυτούς τους μονόδρομους σε λάθος κατεύθυνση. Ένας λόγος ακόμα για αυτά τα λάθη ήταν ότι πολλοί από αυτούς τους δρόμους ήταν κλειστοί λόγο έργων! Χωρίς σήμα παράκαμψης.. Τα καταφέραμε και φτάσαμε στο Hostel Lool Beh. Δεν προλάβαμε να παρκάρουμε στην αυλή και να βγάλουμε το κράνος πέφτουν πάνω μας δυο παλιοί γνωστοί! Ο Ντιρκ από το Βερολίνο και ο Γκέρυ από τις ΗΠΑ. Τους είχαμε γνωρίσει στον San Cristobal. Η Χαρά μας ήταν μεγάλη και έτσι με το καφεδάκι μας είχαμε να πούμε πολλά και να ανταλλάξουμε εμπειρίες!
Το Lool Beh Hostel είναι πολύ άνετο και χαλαρωτικό. Σε 10 λεπτά με τα πόδια βρισκόμαστε στο κέντρο τις πόλης. Το San Miguel ίσως να είναι η πιο όμορφη πόλη του Μεξικού, με όμορφα σοκάκια πανέμορφα σπίτια και μαγαζάκια. Το άσχημο είναι ότι είναι ακριβό! Εδώ έρχονται πολλοί Αμερικάνοι από τις ΗΠΑ και όπου βρίσκονται αυτοί ανεβαίνουν οι τιμές..
Από τις 04.04 μέχρι 07.04.2017 είχαμε τρεις χαλαρωτικές μέρες στο San Miguel με τους φίλους μας.
Πλησιάζει το Πάσχα και τα χοστελ και ξενοδοχεία είναι γεμάτα, εκτός από αυτό οι τιμές τους έχουν τουλάχιστον διπλασιαστεί. Γι αυτό τον λόγο αποφασίσαμε να περάσουμε τις πασχαλιάτικες μέρες εξοχικά! Για τον επόμενο προορισμό λοιπόν διαλέξαμε ένα φυσικό καταφύγιο που χαρακτηρίζετε ως οικότοπος της βιόσφαιρας στην περιοχή Queretaro. Εκεί είναι η ορεινή και καταπράσινη Sierra Gorda. Στην καρδιά της υπάρχει η μικρή πόλη η Jalpan de Serra. Μια πόλη που μέχρι τώρα γνωρίζει μόνο τον ομαλό ντόπιο τουρισμό! Εκεί θα είναι οτι πρέπει για το Πάσχα μας.
Προς Jalpan de Serra κανουμε μια ενδιάμεσο διανυκτέρευση στο Bernal. Το ιδιαίτερο σε αυτό το χωριό είναι ότι έχει τον τρίτο μεγαλύτερο μονόλιθο στον κόσμο. Το χωρίο βρίσκετε σε μια υψηλή πεδιάδα και πράγματι το αντίκρισμα αυτού του μονόλιθου είναι επιβλητικό.
Δεν βρήκαμε αμέσως το ξενοδοχείο και αναγκαστήκαμε να γυρίσουμε σε κάτι χωματένια δρομάκια. Και σε μια απρόσεχτη στιγμή πέφτει η Αννα με την μηχανή της και χτύπησε άσχημα στα πλευρά.. πονάει πολύ! Το καλό είναι ότι αυτός ο μονόλιθος είναι μαγικός και δίνει στους ανθρώπους ενεργεία..έτσι λένε..και αυτός είναι ο λόγος που τον επισκέπτονται χιλιάδες κόσμος κάθε χρόνο!..έτσι λοιπόν αφού φάγαμε, πήγαμε σιγά σιγά το ανηφορικό δρομάκι προς τον μονόλιθο. μέχρι την μέση μπορείς και πας παίρνοντας ένα μονοπάτι, από κει και μετά πρέπει να σκαρφαλώσεις και αυτό με ειδικό εξοπλισμό! Δεν σκαρφαλώσαμε! Εκεί που τελείωνε το δρομάκι καθίσαμε απολαμβάναμε την θέα και νιώθαμε την ενέργεια του βράχου.
Από τις 08.04.2017 οδηγάμε 120 χλμ στα βουνά τις Jalpan de Serra. Είχαμε μια υπέροχη διαδρομή. Βουνά, στροφές και καλή θερμοκρασία!
Βρίσκουμε ένα καλό φτηνό ξενοδοχείο και μένουμε μέχρι τις 21.04.2017 εκεί. Συνήθως ο πόνος στα χτυπημένα πλευρά χειροτερεύει πρώτου περάσει και έτσι το διάλυμα θα κάνει στην Αννα καλό. Τις επόμενες μέρες ζούμε στην Jalpan την μαζική έξοδο των μεξικανών! Αλλά δόξα τον θεό, όχι σε τόσο μεγάλο βαθμό όπως σε άλλες πόλεις! Αρκετοί όμως για να γεμίσουν και εδώ τα ξενοδοχεία!
Οι ιδιοκτήτες του Hotel Plaza Jalpan η Βιανέυ και ο Αλμπερίκο είναι πολύ φιλικοί και ψάχνουν την επαφή μαζί μας. Η Βιανέυ (καθηγήτρια ισπανικών) δεν ξέρει αγγλικά και έτσι βοηθάει ο γιος της Μάρκο ή η κόρη της Παόλα στην επικοινωνία.
Εκεί συνειδητοποιούμε πόσο άσχημο είναι αν κάποιος δεν ξέρει την ντόπια γλώσσα!
Σε αυτό το κομμάτι τις ηπείρου είναι τα ισπανικά απαραίτητα! Αρχίσαμε αργά με την γλώσσα και έτσι μάθαμε τα τελείως απαραίτητα!
Να κλείσουμε ένα δωμάτιο, να ψωνίσουμε, να φάμε τα καταφέρνουμε.. αλλά να έρθεις πιο κοντά με κάποιον δεν φτάνουν οι γνώσεις μας, ούτε για να ανταλλάξουμε τις σκέψεις μας! Καταλήγουμε στην επικοινωνία με χέρια και τα πόδια; Θέλουμε πιο πολύ επαφή με τους ντόπιους αλλά εκεί κολλήσαμε! Κρίμα..
Νιώθουμε όμως συμπάθεια μεταξύ μας και έτσι η Βιανέυ και ο άντρας της μας καλούν να περάσουμε το Πάσχα μαζί στο σπίτι τους! Ψήσαμε, φάγαμε και με την βοήθεια των παιδιών και του Αλμπερίκο, που ξέρουν αγγλικά μάθαμε πιο πολλά για αυτούς και την ζωή τους. Το πιο σημαντικό πράγμα στο Μεξικό είναι η οικογένεια μας λένε. Και με αυτό εννοούμε όλους αυτούς που έχουν το ίδιο αίμα!Η οικογένεια είναι αυτή που εξασφαλίζει την επιβίωση και την ευημερία!
Βεβαία ξέρουμε ότι όλα όσα λάμπουν δεν είναι απαραίτητα χρυσός και όλο αυτό το ειδύλλιο που μας περιγράφουν έχει και τις σκοτεινές πλευρές του. Αλλά σίγουρα αυτό είναι κάτι που δεν λες όταν πρωτογνωρίζεσαι!
Σε αυτή την πασχαλιάτικη Κυριακή γνωρίζουμε μια πολύ φιλόξενη και δραστήρια οικογένεια. Το άγχος μας ότι το Πάσχα θα πληρώσουμε ακριβές διανυκτερεύσεις δεν επαληθεύτηκε. Το αντίθετο έγινε. Τόσο φτηνά όσο στην Jalpan δεν την είχαμε μέχρι τώρα στο Μεξικό. Και ήρθε ακόμα καλύτερα.. η Βιανέυ και ο Αλμπερίκο με την φράση: “ζείτε το όνειρό μας”!, μας παραχώρησαν το μεγαλύτερο και πολυτελές δωμάτιο που έχει το ξενοδοχείο τους, για μια ολόκληρη εβδομάδα στην μισή τιμή, και μας δώρισαν μια νύχτα !
Η Jalpan έχει μια υπέροχη φύση. Έχει μια μεγάλη όμορφη λίμνη ένα δροσερό ποτάμι και τεράστια παμπάλαια δέντρα. Εδώ είναι ότι πρέπει για πεζοπορίες αλλά με τα χτυπημένα πλευρά τις Αννας μπορούμε και φτάνουμε μόνο μέχρι το ποτάμι με τα μαγικά του δέντρα! Εκεί την αράζουμε κολυμπούμε φωτογραφίζουμε..
Στις 21 Απριλίου αποχαιρετούμε τους φιλικούς οικοδεσπότες μας. Ανταλλάζουμε δώρα. Η Βιανέυ μας χάρισε μια μικρή κούκλα και η Τσίβις, η ράπτρια που έσωσε το τζιν παντελόνι μου, μας έδωσε μια στο χέρι κεντημένη τσάντα. Πάνω τις είχε κεντημένη την παναγία με λουλούδια. Όλα όσα μας χάρισαν είναι θρησκευτικού χαρακτήρα τα λένε Μοράλες (φυλαχτά). Πάντως με τα δώρα τους και τον αποχαιρετισμό τους μας συγκίνησαν!
Τέτοιες φιλοξενίες δεν ζούμε κάθε μέρα και η Jalpan θα μείνει στις αναμνήσεις και την καρδιά μας.
Ο επόμενος σταθμός είναι η Ciudad Valle, εκεί βρίσκονται οι καταρράκτες Mikos.
Εκεί περάσαμε δροσερές ώρες και οι Μεξικάνοι είχαν το καθημερινό τους πάρτυ.
22.04.2017 συνεχίζουμε προς το Rio Verde. Διανυχτερεύουμε σε ένα παλιό εργοστάσιο ζάχαρης το οποίο ανανεώθηκε σε ένα όμορφο ξενοδοχείο! Η ιδιοκτήτρια Alyssia, πήρε τον χρόνο και μας είπε την ιστορία αυτού του εργοστασίου και πολλά για την παραγωγή ζάχαρης στο Μεξικό. Μάζεψε όλες τις πληροφορίες και φωτογραφίες που υπήρχαν και διακόσμησε το ξενοδοχείο της σαν μουσείο..το μεράκι της είχε σαν αποτέλεσμα να έχει το πιο όμορφο ξενοδοχείο τις περιοχής.
Στις 23 Απριλίου συνεχίζουμε προς το San Luis Potosi. Επειδή εκεί θέλουμε μόνο να διανυχτερεύσουμε και τα ξενοδοχεία είναι γεμάτα, αποφασίσουμε να πάρουμε ένα δωμάτιο σε ένα Love-Motel. Κανονικά αυτά τα δωμάτια νοικιάζονται με την ώρα αλλά εμείς το πήραμε για μια ολόκληρη νύχτα. Και επειδή οι προσφορές αυτών το ξενοδοχείων είναι: όσο πιο πολλές ώρες το νοικιάζεις, τόσο και φτηνότερα γίνονται, τα καταφέραμε να έχουμε μια τιμή φτηνότερη από ένα μεσαίο ξενοδοχείο. Τα δωμάτια είναι καθαρά το φαγητό νόστιμο και φτηνό, σερβίρετε σε ένα είδος ντουλάπι από έξω με μια πιατέλα που γυρίζει έτσι δεν είσαι υποχρεωμένος να ανοίξεις καν την πόρτα και;!.. έχουν γκαράζ που κλείνει!
Από την στιγμή που ο σερβιτόρος ανακάλυψε ότι δεν είμαστε όπως οι άλλες πελάτες και χρησιμοποιούμε το δωμάτιο πράγματι για διανυκτέρευση έγινε φιλικός, περίεργος για το ταξίδι μας και μας έδωσε συμβουλές ποιες περιοχές αξίζει τον κόπο να δούμε και ποιές όχι!..
24 Απριλίου φτάσαμε στο Zacatecas και εκεί μείναμε μέχρι τις 26 Απριλίου 2017. Βρίσκετε στα 2400μ. υψόμετρο και είναι και αυτή μια αποικιακή πόλη όπως οι άλλες, αλλά σε αυτή δεν υπάρχει τόσο πολύ τουρισμός.
Δυο μέρες μείναμε στο Zacatecas και εκεί συνειδητοποιήσαμε ότι κάθε φορά που οδηγάμε πάνω από 2000 μέτρα υψόμετρο νιώθουμε άσχημα! Πονοκέφαλοι, κούραση κτλπ..ίσως έχει να κάνει με το υψόμετρο..
Η πόλη έχει πόλη ανηφορικά δρομάκια και το περπάτημα γίνετε κουραστικό. Αλλά η ομορφιά της παλιάς πόλης αξίζει τον κόπο.
Από τις 26 μέχρι τις 28.04.2017 επισκεπτόμαστε το Durango. Μια μοντέρνα πλούσια και καθαρή πόλη. Η πόλη έχει ένα τεράστιο πεζόδρομο με όμορφα μαγαζιά, καφενεία Pub και εστιατόρια.
Το Durango είναι η πόλη των σκορπιών. Όχι στην πόλη βέβαια, αλλά στην εξοχή ζουν οι πιο δηλητηριώδεις άσπροι σκορπιοί. Ένα τσίμπημα από ένα τέτοιο ζώο και έχεις 15 λεπτά χρόνο να σώσεις την ζωή σου.
Το τελευταίο βράδυ το περνάμε με 2 Μεξικάνους που γνωρίσαμε, στην πιο τρελή Pub τις πόλης.
Εκεί σερβίρουν το δικό τους μεσκάλ. Ένα ποτό σαν την τεκίλα, που έχει μέσα τους δηλητηριώδεις σκορπιούς.
Το δηλητήριο του σκορπιού αναμιγνύετε με το αλκοόλ. Ήπια αρκετά ποτηράκια μάσησα και κατάπια τον σκορπιό που υπήρχε μέσα και μετά δοκίμασα ορισμένους στη σκάρα ψημένους, σκορπιούς. Δεν ξέρω πως τους προετοιμάζουν αλλά τους ψήνουν στην σκάρα και τους σερβίρουν συνοδευτικά με το ποτό! Είναι τραγανοί και πράγματι έχουν την γεύση σαν πατατάκια!
Η Αννα προτίμησε το μεσκάλ με μέντα.
Ένοιωθε σιγουριά όταν έβλεπε τους σκορπιούς στην σκάρα να ψήνονται παρά όταν ζούσαν μέσα σε ένα κουβά! Το ποτό με σκορπιούς με έκανε ξύπνιο, δραστήριο και με μεγάλη όρεξη για κουβέντα! δεν μπορούσα να κοιμηθώ.. και έτσι περπατούσαμε με την Αννα κουβεντιάζοντας, μέχρι τις 3 το πρωί στην πόλη!
28.04.2017 ξεκινάμε για το τελευταίο κομμάτι τις ορεινής διαδρομής μας. Αυτή η διαδρομή έχει φανταστική θέα! Στην περιοχή του Durango έχουν γυριστεί τα περισσότερα καουμπόικα έργα. Βαθιές χαράδρες, ποτάμια δασώδεις περιοχή τεράστια βράχια.. με λίγο φαντασία μπορούμε να δούμε τις σκηνές των ινδιάνων και τους καουμπόηδες..
Όλη αυτή η πανέμορφη φύση, καλές θερμοκρασίες τελειώνουν στο Mazatlan.
Συνεχίζουμε προς Culiacan. Από τις 29.04 μέχρι τις 30.04.2017 διανυχτερεύουμε στην βαρετή βιομηχανική πόλη. Αυτή η πόλη εκτός από ένα πλυντήριο και γρήγορο ίντερνετ, δεν έχει τίποτα άλλο να μας προσφέρει..
Τελευταίος σταθμός είναι το Topolobampo. Αυτό είναι το μικρό λιμάνι όπου το πλοίο σε περίπου 6 ώρες θα μας πάει στην τελευταίο κομμάτι του Μεξικού. Στην Baja California
το τραγούδι που ακούγετε στο βίντεο, μας είχε κολλήσει σε όλη αυτή την διαδρομή! το ακούγαμε τουλάχιστον μια φορά την ημέρα 🙂
