Στην ζούγκλα..

Από τις 27.02.2017 μέχρι τις 01.03.2017 βρισκόμαστε στην Καμπέτσε.
Το 1688μχ και μετά από μια επίθεση από πειρατές χτίστηκε γύρω από την παλιά πόλη, ένα τεράστιο τοίχος.
Τα παλιά σπίτια από την εποχή τις αποικιοκρατίας είναι τέλεια αναπαλαιωμένα. Μοιάζει σαν μια πόλη φτιαγμένη από έναν και τον ίδιο καλλιτέχνη.
Το πεζοδρόμιο είναι σε ορισμένα σημεία 1 μετρό υπερυψωμένο από τον δρόμο. Τόσο ψηλά που αναγκαστικά υπάρχουν σκαλοπάτια που οδηγούν στο πεζοδρόμιο. Σε άλλες χώρες θα χρειαζόντουσαν κάγκελα για λόγους ασφαλείας!

Με τις ψηλές θερμοκρασίες καταφέρνουμε 150χλμ. Την ημέρα. Αν και ξεκινάμε κατά τις 7 το πρωί. Μετά από 2 ώρες ζεματάν τα πάντα. Με το κράνος στο κεφάλι γίνετε η ζέστη ανυπόφορη και η απαιτούμενη προσοχή και αντανακλάστηκα στην οδήγηση δεν είναι όπως απαιτείτε.
Στους δρόμους πρέπει να υπολογίζουμε με μεγάλες λακκούβες. Δεν υπάρχουν τόσες πολλές άλλα αυτές οι σπάνιες είναι μερικές φορές τόσο μεγάλες που χωράει ένας ολόκληρος τροχός εκεί μέσα. Ο δυνατός ήλιος με συνδυασμό την σκιά των δέντρων τις κάνει σχεδόν αόρατες..Για αυτό τον λόγο είναι η απόλυτη προσοχή στην οδήγηση απαραίτητη.
Παρόλα αυτά απολαμβάνουμε την οδήγηση με την μοτοσυκλέτες μας..εντάξει, που και που ζηλεύουμε τα μεγάλα αυτοκίνητα με τον κλιματισμό τους!.

Στις 01.03 κάνουμε μια ενδιάμεση στάση στην Escarcega, που βρίσκετε κοντά στις πυραμίδες των Μάγια στο Calakmul.
Πέρνουμε ένα δωμάτιο στο ξενοδοχείο YaaKunah.

Αυτό το ξενοδοχείο είναι μια οικογενειακή επιχείρηση. Έκτος από το ζευγάρι που το διαχειρίζεται, ανήκουν ακόμα σε αυτό 2 παιδιά που βρίσκονται στην εφηβική ηλικία, μια πεθερά που είναι στην κουζίνα και μαγειρεύει υπέροχα, συν μια γιαγιά που χρειάζεται φροντίδα. Την γιαγιά, με το αναπηρικό καροτσάκι της, την παρκάρουν που και που σε ένα από τα άδεια Cabanas. Εκεί έχει κλιματισμό και τηλεόραση..
Σε αυτή την συμπαθητική οικογένεια αποθηκεύουμε αρκετά πράγματα, από αυτά που κουβαλούμε μαζί μας και δεν χρηζόμαστε άμεσα, για τις επόμενες 2 μέρες. Για την διαδρομή προς στο Calakmul θέλουμε να έχουμε όσο γίνετε ελαφριές μηχανές.. Δεν ξέρουμε τι δρόμοι μας περιμένουν εκεί.. η περιγραφή αρχίζει από μέτριος δρόμος μέχρι πίστα γεμάτη λακκούβες..
Τα ερείπια τις Calakmul βρίσκονται 60χλμ. μέσα στην ζούγκλα και σε μια προστατευόμενη περιοχή.
Στην μέση τις διαδρομής και περίπου 700 μετρά από τον δρόμο ζει μες στην ζούγκλα μια οικογένεια. Διατηρούν ένα μικρο Camp και σε αυτούς θέλουμε να μείνουμε στις 2 και 3 Μαρτίου.

Αυτή η οικογένεια είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που ζουν σε αυτά τα 60χλμ ζούγκλα. Η διαδρομή προς το σπίτι τους αποτελείτε από έναν βραχώδη και γεμάτο με ρίζες δρόμο. Σε ορισμένα σημεία ήταν σαν οι μηχανές μας να ανέβαιναν σκαλοπάτια..Σε τέτοιο δρόμο δεν έχουμε ξαναοδηγήσει μέχρι τώρα..ούτε και στο Endurotraining που λάβαμε μέρος..
Με κάθε τέτοια διαδρομή που συναντάμε, καλυτερεύουμε τις οδικές μας εμπειρίες και τελικά χωρίς μελανιές και γρατσουνιές φτάνουμε στο Camp.
Εκεί υποδεχόμαστε από έναν τεράστιο σκύλο με το βαθύ του γάβγισμα.. Μια ματιά σε αυτόν όμως, αρκούσε για να καταλάβουμε ότι το παίζει άγριος αλλά δεν είναι..
Πίσω του έρχεται ο Φερνάντο ο οποίος μαζί με την γυναίκα του Λέτη, διατηρεί και ζει σε αυτό το οικολογικό Camp επί 15 χρόνια..
Για εμάς έχει ετοιμάσει μια σκηνή με ένα αναπαυτικό κρεβάτι κάτω από ένα υπόστεγο..

Φτάσαμε εκεί μεσημεριάτικα, η ζέστη βρίσκετε στο αποκορύφωμά της, η ζούγκλα αυτή την ώρα είναι τελείως ήσυχη. Μόνο τα ξηραμένα φύλα στο έδαφος που πατάμε κάνουν θόρυβο..που και που κουνιούνται τα δέντρα από το αεράκι και το αφήνουν να φτάσει και να δροσίσει και εμάς..

Τώρα και μετά από τέτοια διαδρομή χρειαζόμαστε έναν καφέ και αυτόν τον βρίσκουμε στο κτήριο του Φερνάντο. Έφτιαξε ένα είδος κουζίνα με μεγάλη τραπεζαρία.. Αρκετές κολόνες, ξύλινες η χτισμένες πάνω σε αυτές μια μεγάλη σκεπή απο φύλα φοινικιάς..αντί για τοίχους υπάρχουν κουνουπιέρες που μας επιτρέπουν να κοιτάμε σε κάθε κατεύθυνση προς τα έξω.. Μας σερβίρει καφέ με μέλι και είναι και τα δύο δικιά του παραγωγή..Ζάχαρη δεν έχει, το μέλι είναι υπέροχο, τον καφέ όμως πρέπει να τον συνηθίσω..
Πίνοντας τον καφέ μου, παρακολουθώ την Λέτη , η οποία πίσω από το κουζινάκι καθαρίζει ένα κοτόπουλο.. Είναι μια όμορφη ήρεμη εικόνα η οποία ταίριαζε απόλυτα στο περιβάλλον.. Έτσι ξέρω τι θα φάμε το βράδυ και μια ματιά στην κουζίνα καταλαβαίνω ότι όλα θα γίνουν στην φωτιά με ξύλα..

Μετά τον καφέ μας κάνουμε μια βόλτα στην περιοχή. Υπάρχουν κομποστιακές τουαλέτες ο φωτισμός τους το βράδυ γίνετε με κεριά. Δίπλα από την λεκάνη υπάρχει ένας κουβάς με ειδικό χώμα και ένα μικρο φτυαράκι. Τέτοιου είδους τουαλέτες δεν χρειάζονται καζανάκι με νερό..από τα αποβλήματα μετά από μικρο χρονικό διάστημα παραμένει μόνο καλό χώμα..αυτές οι τουαλέτες δεν βρωμάνε καθόλου!
Το ντους γίνετε με νερό της βροχής από έναν κουβά..είναι αυτονόητο ότι το νερό είναι κρύο και σε αυτό χρειάζεται οικονομία.

Ρεύμα, τρέχουσο νερό, WLAN, Internet δεν υπάρχουν..
Έτσι θα περάσουμε 2 μέρες και νύχτες χωρίς επαφή με τον έξω κόσμο.
Βάζουμε τα πράγματά μας στην σκηνή και ακολουθώντας ένα δρομάκι 2 χιλιομέτρων φτάνουμε μια σκαλωσιά 25 μέτρων ύψος που έφτιαξε ο Φερνάντο μέσα στην ζούγκλα..Ανεβαίνουμε στην σκαλωσιά και απολαμβάνουμε την θέα..όπου και κοιτάς βλέπεις μόνο ζούγκλα..

Το βράδυ τρώμε με το φως μιας λάμπας πετρελαίου το ποιο νόστιμο κοτόπουλο, με σπιτικές τορτίγιες, ντομάτες, κρεμμύδια και φασόλια..Ο Φερνάντο είχε και μπύρα..παγωμένη μπύρα.. τώρα πως το καταφέρνει αυτό και τις παγώνει δεν ήθελε να μας το μαρτυρήσει..
Αυτό που μου έκανε έκπληξη είναι ότι τα βράδια ανάβει φωτιά, και κάθονται γύρω της, έξω και κάτω από τα δέντρα.. Όλα είναι τελείως ξερά και αν πάρει φωτιά εδώ, θα την έχουμε άσχημα..αλλά με καθησυχάζει η σκέψη ότι το κάνει αυτό εδώ και χρόνια..
Το βράδυ μας γύρω από την φωτιά, το τελειώνουμε με την τελευταία κρύα μπύρα..
Επειδή θέλαμε την άλλη μέρα να σηκωθούμε νωρίς για να πάμε πρωί στις πυραμίδες τους καληνυχτίζουμε..
Καθόμουν όλο το βράδυ κοντά στην φωτιά, πάνω σε κούτσουρο με κοντό παντελόνι και καθώς σηκώνομε νιώθω ότι κάτι κατεβαίνει το πόδι μου.. τινάζομαι και βλέπω ότι ήταν ένας σκορπιός..δόξα τον θεό ήθελε μόνο να φύγει και δεν με τσίμπησε..
Ο Φερνάντο με καθησυχάζει λέγοντας ότι εδώ δεν υπάρχουν επικίνδυνοι σκορπιοί.
Και αν σε δαγκώσει ένας μου λέει, δεν παθαίνεις τίποτα..και με το μπουένας νότσες ( καληνύχτα ) μας λέει ότι στα δέντρα, πάνω από το κτήριο, το βράδυ έρχεται και διανυκτερεύει μια οικογένεια πιθήκων..και κλείνοντας το μάτι: να μην φοβηθείτε από την φασαρία που κάνουν..
Κατά τις 11 το βράδυ και μόλις άρχισε να μας παίρνει ο ύπνος, μας τρομάζει ένα δυνατό ουρλιαχτό..ακούγετε λες και ο Γκοτσίλα βρίσκετε μπροστά από την σκηνή μας έτοιμος να μας κατασπαράξει..
Με τον τρόμο στο πρόσωπο βρισκόμαστε και οι δυο όρθιοι στο κρεβάτι και να ψάχνουμε το φακό..εκεί συνειδητοποιήσαμε τι εννοούσε ο Fernando όταν έλεγε μην τρομάξετε από την φασαρία των πιθήκων.. είναι οι πίθηκοι που ουρλιάζουν..τα ζώα
τις ζούγκλας με το ποιο δυνατό λαρύγγι.. μετά από 20 λεπτά ουρλιαχτό ηρέμησαν και εμείς ξαπλώσαμε πάλι για ύπνο .. μετά από μία ώρα,τα ίδια..κατά τις 3 το πρωί ξανά..είναι το κονσέρτο τις ζούγκλας, σκεφτόμαστε…
Το ότι μας ξυπνάνε συνέχεια δεν μας ενοχλεί και πολύ..τέτοια εμπειρία δεν κάνουμε κάθε μέρα ή πιο σωστά, κάθε νύχτα..
Στις 7 το πρωί ξυπνάμε από την πρωινή βαβούρα..δυνατά κελαηδήματα πουλιών συν τα κοκόρια του Φερνάντο.. πολύ ύπνο δεν είχαμε αυτή την βραδιά..
Φτιάχνουμε τον δικό μας καφέ και με αυτόν απολαμβάνουμε τους ήχους τις φύσης.
Με τις Μοτοσυκλέτες μας ξεκινάμε για τις πυραμίδες και αυτή την φορά καταφέρνουμε ποιο εύκολα το άσχημο δρομάκι μέχρι την άσφαλτο.
Τα επόμενα 30 χιλιόμετρα τα οδηγούμαι σιγά γιατί ο δρόμος είναι τελείως χαλασμένος.
Στην είσοδο για τις πυραμίδες παρκάρουμε τις μηχανές μας, από εδώ και στο εξής πάμε με τα πόδια, σε όμορφα μονοπάτια μέσα στην ζούγκλα, που οδηγούν στα μνημεία.

Εδώ επιτρέπετε να ανεβαίνουμε στις πυραμίδες. Στην Chichen Itza, από τότε που έπεσε και σκοτώθηκε μια τουρίστρια, το έχουν απαγορέψει..
Εδώ χρειάζεται προσοχή γιατί τα σκαλοπάτια είναι μικρά και γλιστρούν. Το ύψος των πυραμίδων είναι μεγάλο και κοιτάζοντας προς τα κάτω, τρέμουν τα γόνατα.

Εγώ ανέβηκα και στις τέσσερις και η θέα από εκεί πάνω είναι μοναδική..Η Αννα αρκέστηκε να ανεβεί μέχρι την μέση και με περίμενε εκεί σε ένα πλατό, βγάζοντας φωτογραφίες..

Η Αρχαιολογική περιοχή είναι 200 τετραγωνικά χιλιόμετρα μεγάλη που μόνο ένα μικρο κομμάτι έχει βγει στο φως.
Καθόμαστε εδώ και φανταζόμαστε πως ήταν πριν από χιλιάδες χρόνια όταν υπήρχε ο πολιτισμός των Μάγια.
Για την πολιτισμό τους και την εξαφάνισή του γνωρίζουμε ορισμένα πράγματα αλλά αυτά είναι ένα μικρο κομμάτι τις ιστορίας τους..
Μόνο και μόνο με την γνώση ότι κάτω από κάθε λόφο και βουναλάκι που δημιουργεί η ζούγκλα βρίσκετε ένα κτήριο, μια πυραμίδα, ή μια ακρόπολη και τι μυστικά θα κρύβονται εκεί κάτω.. και αυτό δεν είναι μόνο εδώ στο Calakmul έτσι, αλλά σε όλες τις αρχαιολογικές πόλεις.
Η αρχαιολογία και το Μεξικανικό κράτος βρίσκονται στο δίλημμα μνημεία η ζούγκλα; Το ότι ζούγκλα αυτή θεωρείτε το δεύτερο πιο υγιεινό πνευμόνι της γης μετά το τροπικό δάσος τις Βραζιλίας, δίνει την απάντηση από μόνο του!

Την τελευταία μας βραδιά στον Φερνάντο, οι πίθηκοι βρήκαν ένα άλλο δέντρο για διανυκτέρευση ποιο μακριά από την σκηνή μας.. ποιος ξέρει; ίσως τους ενόχλησε την πρώτη βραδιά το ροχαλητό μου και θελαν την ησυχία τους 🙂
Παρόλη την φασαρία τους, μπορέσαμε και κοιμηθήκαμε ..δυστυχώς δεν καταφέραμε να τους δούμε, τα χαράματα μετακινιόντουσαν πιο βαθιά στην ζούγκλα.

Στις 04.03 και 05.03 διανυχτερεύσαμε ξανά στην πόλη Escarcega και στο ξενοδοχείο YaKunah που είχαμε αφήσει τα πράγματά μας..

Η επόμενη πόλη στην διαδρομή μας η Emilio Zapata, βρίσκετε στον ποταμό Rio Usumacinta εκεί μείναμε μια νύχτα. Η πόλη αυτή ανήκει στην περιοχή Tabasco και πήρε το όνομα από τον επαναστάτη και αρχηγό τις ανταρτικής οργάνωσης Emiliano Zapataa Salazar. Το ποτάμι που την διασχίζει, ο Rio Usumacinta είναι το πιο μεγάλο σε διαδρομή ( με 1000χιλ) και σε ποσότητα νερού, στην κεντρική Αμερική..

Απο εκεί φεύγουμε για την πόλη Palenque και διανυχτερεύουμε στο όμορφο προάστιό της La Canada.Επισκεπτόμαστε την αρχαία πόλη των Μάγια που και σε αυτή το μεγαλύτερο κομμάτι βρίσκετε θαμμένο μέσα στην ζούγκλα..

Μετά από αυτή την πόλη θέλουμε να αφήσουμε τα μνημεία και για λίγο την ζέστη, το τροπικό κλίμα με τα κουνούπια του και απολαύσουμε την δροσιά του βουνού. Το επόμενο στοπ θα το κάνουμε στην περιοχή chiapas και την πόλη san cristobal που βρίσκετε στα 2200 μέτρα υψόμετρο. Είναι η φτωχότερη περιοχή του Μεξικού και εκεί ζουν οι περισσότερες ινδιογενές φιλές..
(στο βίντεο που ακολουθεί μπορείτε να ενεργοποιήσετε και ελληνικούς υπότιτλους)