2 μήνες ΗΠΑ

Από την Μπάχα Καλιφόρνια του Μεξικού και από τα σύνορα τις μεξικάνικης πόλης Τεκάτε μπήκαμε στις ΗΠΑ! Τα σύνορα αυτά είναι μικρά και δεν έχουν σχεδόν καθόλου κίνηση! Φτάσαμε στις 9 το πρωί εκεί και ήμασταν οι μόνοι, δεν περιμέναμε καθόλου! Η διαδικασία στα σύνορα των ΗΠΑ, κράτησε 10 λεπτά, και κόστισε 14$ το άτομο με τρεις μήνες βίζα.

Όπως έκανα και στις άλλες χώρες, έτσι και εδώ, αγόρασα μια Prepaid SIM κάρτα για το κινητό μου! Πράγμα που αποδείχτηκε μάταιο! Οι αμερικάνικες κάρτες δεν δουλεύουν καλά με ορισμένα ευρωπαϊκά κινητά που δεν μπορούν να επεξεργαστούν το γρήγορο αμερικάνικο LTE σήμα! Δυστυχώς τα δικά μας κινητά ανήκουν σε αυτή την κατηγορία.. η SIM κάρτα είναι με 40$ πανάκριβες ( 20$ η κάρτα και 20$ χρόνο ομιλίας η ιντερνέτ) . Είχαμε μόνο στις μεγάλες πόλης επαφή και στο βόρειο κομμάτι των ηνωμένων πολιτειών δεν δούλεψαν καθόλου γιατί εκεί αλλάζει το σήμα!.. ελεύθερο WIFI υπάρχει μόνο στις πόλης πχ, στα μεγάλα σουπερμάρκετ, φαστφουντάδικα και σε ορισμένα ακριβά κάμπινγκ. Η χώρα είναι τεράστια και το μεγαλύτερο κομμάτι της είναι από σήμα κινητού και ιντερνέτ, νεκρό!..

Προτού μπούμε στην χώρα, ασφαλίσαμε τις μηχανές μας στην εταιρία Lion Group. Από τις έρευνές μας ανακαλύψαμε ότι είναι η πιο φτηνή ασφαλιστική εταιρία οχημάτων! Πληρώνουμε αναγκαστικά για ένα χρόνο και όταν φύγουμε, τους στέλνουμε τα χαρτιά εξόδου των οχημάτων από την χώρα και μας επιστρέφετε η διαφορά του χρηματικού ποσού. Η πραγματική ασφάλιση γίνετε με τον μήνα. Η ασφάλεια ισχύει και για τον Καναδά!.. η κάλυψη της είναι απόλυτη.. total! και το ετήσιο κόστος για δύο μηχανές είναι 800$ ..

Η βενζίνη στην χώρα ( ιουλιος 2017) είναι με 0.60$/ το λίτρο πολύ φτηνή!

Έτσι από τις 20 Μαΐου έως 14 Ιουλίου του 2017, σχεδόν δύο μήνες, ταξιδεύουμε στην δυτική πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών. Διασχίζουμε τις περιοχές Καλιφόρνια, Αριζόνα, Γιούτα, Νέο Μεξικό, Ουαϊόμινγκ, Κολοράντο και Μοντάνα.

Αν και το ξέραμε, τρομάξαμε από τις τιμές στις ΗΠΑ. Τα πάντα είναι πολύ πιο ακριβά από ότι στο Μεξικό. Οι τιμές των ξενοδοχείων είναι τσουχτερές, Η Χώρα όμως έχει μια όμορφη κάμπινγκ κουλτούρα και το ελεύθερο κάμπινγκ επιτρέπεται! Αποφασίσαμε από τώρα και στο εξής, να κοιμόμαστε στο «ξενοδοχείο εκατομμυρίων αστέρων».

Μαγειρεύουμε μόνοι μας , και όμως, αυτό κοστίζει περισσότερο από ότι να τρως σε μεξικανικά εστιατόρια.
Στα χωριά και στις πόλεις δεν υπάρχουν μικρα μαγαζιά, περίπτερα, παντοπωλεία ή λαϊκή αγορά, όπως τα ξέρουμε από το Μεξικό.
Όλα αυτά τα όμορφα μικροκαταστήματα με τους φιλικούς ιδιοκτήτες η τους αγρότες που πωλούν τα αγαθά τους, όλοι αυτοί αντικαταστάθηκαν εδώ στις ΗΠΑ από το πολυεθνικό Γουόλμαρκτ!
Είναι σαν ένα σοκ κουλτούρας!
Σταματάμε στην μέση του χωριού και ρωτάμε που μπορούμε να αγοράσουμε φρούτα η ψωμί; η απάντηση: 7χλμ σε αυτή την κατεύθυνση θα συναντήσετε το Γουόλμαρκτ!.. μόνο αυτό και τίποτε άλλο!
Το ψωμί που πουλάνε είναι σαν βαμβάκι, τα λαχανικά συχνά από την Ολλανδία!
Κονσέρβες, έτοιμο πακεταρισμένο φαγητό, και τεράστιες μερίδες κρέας! Τα είδη διατροφής αποτελούν το μικρότερο κομμάτι του σούπερ μάρκετ!
Εκεί μέσα βρίσκεις λάστιχα αυτοκινήτων μοτοσυκλέτες μέχρι πολυβόλα όπλα, καραμπίνες, σφαίρες κτλπ..
Κάθε φορά που έμπαινα εκεί μέσα με έπιανε, από την μυρουδιά όλων αυτών των προϊόντων, πονοκέφαλος !..
Συχνά για να το αποφεύγουμε αυτό, ψωνίσαμε κάτι για να μαγειρέψουμε, στα βενζινάδικα!
Δεν είναι πιο οικονομικά εκεί, αλλά γλυτώνεις χρόνο και τον πονοκέφαλο! Ένα τέτοιο σουπερμάρκετ μας κόστιζε τουλάχιστον 1,5 ώρα, και αυτό για 2 μήλα, 2 μπανάνες, λίγο ψωμί, και κάτι για φαγητό!
Έτσι λοιπόν το, σε σύγκλειση με το Μεξικό, πιο απλό πράγμα, τα ψώνια, γίνετε εδώ κάτι που χρειάζεται καθημερινή οργάνωση!

Το Ταξίδι μας το αρχίσαμε με την θρυλική διαδρομή Route 66, και αυτό μέχρι το Flagstaff. Το πρώτο μέρος, μας άφησε την εντύπωση: μιας διαδρομής προς την κόλαση «Highway to Hell». Έρημος, ατελείωτοι δρόμοι που οδηγούν στο πουθενά και μια αφόρητη ζέστη.
Τρομακτικές διαδρομές, με αέρα που στην κυριολεξία ζεματάει και θερμοκρασίες να αγγίζουν τους 50 βαθμούς..
Βουνά στον ορίζοντα που όσο και να οδηγούμαι δεν τα πλησιάζουμε. Οι υψηλές θερμοκρασίες και η τεράστια απεραντοσύνη αυτής της χώρας ήταν κάτι το οποίο, τις πρώτες μέρες, δεν είχαμε προβλέψει και δεν είχαμε αρκετό νερό μαζί μας!.

Με θερμοκρασία πάνω από 45C σταματάμε στην άκρη του δρόμου, η αφόρητη ζέστη άρχισε να μας προκαλεί πανικό! Η αδρεναλίνη αναλαμβάνει την συμπεριφορά μας! η ψευδαίσθηση ότι στα επόμενα χιλιόμετρα θα βρούμε νερό και ίσκιο να ξεκουραστούμε λίγο, μας οδηγεί σε λάθος κινήσεις.. γεμίσαμε το στομάχι μας με το ζεστό νερό που κουβαλούσαμε μαζί μας, και χρησιμοποιήσαμε το τελευταίο λίτρο για να βρέξουμε τα κράνη μας από μέσα και τα κοντομάνικα που φορούσαμε κάτω από τα μπουφάν! Λάθος κίνηση.. Η δροσιά κράτησε το πολύ 10 λεπτά! Από εκεί και μετά και για τα επόμενα 150χλμ ήμασταν, χωρίς νερό, στο έλεος της ερήμου, του ήλιου και τις αφόρητης ζέστης! Ο ιδρώτας μας δεν προλαβαίνει να δροσίζει το δέρμα, γιατί στεγνώνει από τον καυτερό αέρα σε χρόνο μηδέν. Μεγάλες αποστάσεις χωρίς ένα δέντρο για λίγο ίσκιο, ή το λιγότερο ένα θάμνο. Με ζαλάδες, τις τελευταίες δυνάμεις, υπερθερμασμένοι και τελείως εξαντλημένοι φτάσαμε στο περιβόητο βενζινάδικο Roys Motel!

Από αυτό το μοτέλ έχει απομείνει μόνο το βενζινάδικο και όσοι μιλάνε για την Route 66 εννοούν ακριβώς αυτό το σημείο.
Εκεί βρήκαμε νερό, βενζίνη και τον πολυπόθητο ίσκιο.. καθίσαμε πάνω από 2 ώρες στο βενζινάδικο πίνοντας ο καθένας μας 2 λίτρα κρύο νερό! από εκεί είχαμε μπροστά μας άλλα 180χλμ μέχρι την επόμενη πόλη με τις ίδιες καιρικές συνθήκες! Εκτός του ότι αυτή την φορά είχαμε αρκετό νερό μαζί μας!
Στο Μεξικό, βρίσκαμε και στις πιο απομακρυσμένες περιοχές και σε απόσταση των 20 με 30 χλμ ένα κατάστημα η ένα σπίτι όπου πουλούσαν τρόφιμα, φρούτα και ποτά και από αυτή την άποψη ήμασταν καλομαθημένοι.
Νωρίς το βραδάκι φτάσαμε στην επόμενη πόλη, το Needles! Το πρώτο ξενοδοχείο που βρίσκουμε παίρνουμε ένα δωμάτιο! Ο ιδιοκτήτης, ένας Ινδός, μας λέει: Μια μέρα χωρίς νερό, σε αυτή την έρημο κι αυτές τις θερμοκρασίες και είσαι νεκρός!..πριν λίγες μέρες έφτασε εδώ ένας Ιταλός με το ποδήλατό του! Ο ήλιος του δημιούργησε άσχημα εγκαύματα και ήταν σε άθλια κατάσταση.. Παραμιλούσε και ξάπλωσε εδώ στην ρεσεψιόν..δεν ήξερα τι να κάνω με αυτόν και τηλεφώνησα στις πρώτες βοήθειες! το ασθενοφόρο τον πήρε από το ξενοδοχείο και νοσηλεύτικε για 2 μέρες! Μετά από άλλες δυο μέρες ύπνο στο ξενοδοχείο του συνέχισε το ταξίδι του!
Wow! Σκεφτήκαμε.. υπάρχουν και χειρότερα! Η ιστορία που μας είπε ήταν ενδιαφέρουσα αλλά αυτό που εμάς ενδιέφερε εκείνη την στιγμή ήταν το δωμάτιο και πιο πολύ ο κλιματισμός!
Ούτε κατεβάσαμε τα πράγματά μας από τις μηχανές! Κατευθείαν στο δωμάτιο, κλιματισμό στο φουλ, και κάπου εκεί μας πήρε ο ύπνος!..

Έτσι οι πρώτες διαδρομές εδώ μας έγιναν ένα καλό μάθημα! Από εδώ και στο εξής αρχίσαμε να μαζεύουμε πληροφορίες για την διαδρομή που έχουμε μπροστά μας! Και το πιο κύριο για τις καιρικές συνθήκες. Δεν είναι μόνο η ζέστη που μπορεί να δημιουργήσει προβλήματα! Καταιγίδες, δυνατή βροχή, ή ακόμη και ανεμοστρόβιλοι μπορεί να μας γίνουν επικίνδυνοι σε αυτό το απέραντο τοπίο.
Το να έχουμε πάντα αρκετό νερό μαζί μας, ήταν το πρώτο πράγμα που μάθαμε στις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτό ισχύει και για πεζοπορίες.
Σωστά προετοιμασμένοι, ακολουθήσαμε για εκατοντάδες χιλιόμετρα την Route 66!

Αποφεύγοντας τις μεγάλες πόλης οδηγήσαμε σχεδόν 10 χιλιάδες χιλιόμετρα αποκλειστικά μέσω τις φύσης και κυρίως μέσα από τα εθνικά πάρκα..Όλα αυτά τα πάρκα κοστίζουν είσοδο! Μα όταν μιλάμε για τα εθνικά πάρκα εδώ, εννοούμε τεράστιες εκτάσεις! Υπάρχουν 59 εθνικά πάρκα και όλα μαζί έχουν ένα μέγεθος των 210.000χλμ² , σχεδόν το διπλάσιο μέγεθος από αυτό τις Ελλάδας μαζί με την θάλασσα και τα νησιά της!
Το Yellowstone πάρκο για παράδειγμα είναι με 8.983χλμ² πολύ μεγαλύτερο από την Κρήτη! Και είναι και ταυτόχρονα το μεγαλύτερο ενεργό υπέρ-ηφαίστειο στον κόσμο!.. Άγριες πανέμορφες περιοχές γεμάτες με άγρια ζώα!

Η είσοδος σε αυτό κοστίζει 32$ για μια μοτοσυκλέτα με τον οδηγό της!
Πανάκριβα αν υπολογίσεις την είσοδο σε όλα αυτά! Ευτυχώς όμως υπάρχει η ετήσια κάρτα, αυτή κοστίζει μόνο 80$ για δύο άτομα και δύο μοτοσυκλέτες και ισχύει για όλα τα εθνικά πάρκα των ΗΠΑ μέχρι και την Αλάσκα! Αυτή είναι μια πολύ καλή προσφορά! Αγοράσαμε αυτήν την κάρτα εισόδου και ήμασταν μια χαρά!
Στα εθνικά πάρκα μπορούμε να κατασκηνώσουμε.
Εκτός των πάρκων σχεδιάζουμε την διαδρομή μας έτσι, ώστε να μην χρησιμοποιούμε μεγάλους δρόμους η αυτοκινητόδρομους! Προτιμούμε μικρούς δρόμους, πολλές φορές αγροτικούς δρόμους που οδηγούν μέσα από πανέμορφα τοπία και προσφέρουν αρκετή ποικιλία και ομορφιά.

Στο Celestun, στη μεξικανική Καραϊβική, γνωρίσαμε την Kathey και τον Stanley. Δυο Αμερικάνοι που μένουν στην Pie Town (πιτόπολη), στο Νέο Μεξικό. Εκεί έχουν ένα πολύ επιτυχημένο και φημισμένο μαγαζί με κέικ. Το μαγαζί λέγετε Pie-O-Neer.
Περάσαμε όμορφες στιγμές μαζί στο Μεξικό, γίναμε φίλοι και αποφασίσαμε να ξαναβρεθούμε!.

Με όλες τις καινούργιες εντυπώσεις που μας άφησε αυτή η χώρα, ξεχάσαμε εντελώς αυτούς τους δύο φίλους! Τους ξαναθυμηθήκαμε λαμβάνοντας ένα εμαιλ από αυτούς όταν είμαστε ήδη στην Αριζόνα … θα χαιρόντουσαν πολύ να μας ξαναδούν και μας περιμένουν . Αυθόρμητα αποφασίσαμε να πάμε σε αυτούς, πράγμα που σημαίνει επιστροφή.. για την ακρίβεια μια παράκαμψη των 800χλμ. Το τελευταίο κομμάτι προς την πόλη αυτή αποτελούταν από 60 χλμ χωματόδρομο.

Οι ανταμοιβή μας για την ταλαιπωρία είναι 7 ξεκούραστες ημέρες στην Pie Town και Mogollon μαζί με τους δύο φίλους μας, απολαμβάνουμε μια φιλοξενία που σπάνια βρίσκεται.

Γνωρίζουμε και άλλους ενδιαφέρων ανθρώπους που ζουν εκεί, έχουμε καλές συζητήσεις, και καλή διασκέδαση. Όλοι μας περνούμε αξέχαστες στιγμές.

Συναντήσαμε φίλους και αποκτήσαμε ακόμα και άλλους! Το αντίο είναι όμως σε ένα τέτοιο ταξίδι συχνό, και αυτή την φορά και λίγο δύσκολο!..

Καλοκαίρι στις ΗΠΑ!
Η πιο όμορφη εποχή για μια φανταστικά όμορφη χώρα. Ακριβώς εκεί, και με αυτό εννοώ το καλοκαίρι, υπάρχει ένα πρόβλημα αν θες να απολαύσεις σχεδόν ανενόχλητος αυτή την φύση!
Οι μαθητές έχουν από τις αρχές Ιουνίου 3 μήνες διακοπές.
Οι εργαζόμενοι αγαπούν στις διακοπές τους τα ταξίδια στην χώρα τους, σε όλο αυτόν τον πληθυσμό που θέλει να ξεσκάσει λίγο, προσθέτονται και οι αμέτρητοι συνταξιούχοι που βρίσκονται συνεχώς εν κινήσει με τα γιγαντιαία αυτοκινούμενα τροχόσπιτα τους.
Συν οι διεθνείς τουρίστες.
Τα εθνικά πάρκα είναι ένας ελκυστικός στόχος και τραβάει τους πάντες σαν μαγνήτης. Όλους αυτούς τους είχαμε μπροστά μας και θέλαμε να τους αποφύγουμε!

Έτσι λοιπόν η οργάνωση τις διαδρομής έγινε πραγματική δουλειά!
Η Εμπειρία μας μέχρι τώρα, μας έδειξε ότι είναι καλύτερα την οργάνωση να την αναλαμβάνει ο ένας από τους δύό μας και όχι και οι δύο μαζί!
Στο Μεξικό ήμουν εγώ αυτός, τις ΗΠΑ τις ανάλαβε η Αννα!
Είναι κάτι που κάνει ευχαρίστως, Αγαπάει την τελειότητα, είναι δραστήρια και συχαίνεται τουρίστες και πολύ κόσμο!
Μιας και έχουμε τεράστιες αποστάσεις μπροστά μας, σχεδιάζει την διαδρομή με τις δυνάμεις της! Δεν έκανε πάνω από 400χλμ την ημέρα! Μερικές φορές πολύ λιγότερα! Διάβασε, έψαχνε στο ίντερνετ, και είχε ένα καθημερινό ωραίο πρόγραμμα!
Έκανε υπέροχη δουλειά!

Και εγώ; απολαμβάνω την διαδρομή, φροντίζω τις μηχανές, μαζεύω ξύλα, ανάβω φωτιά, στήνω την σκηνή και μερικές φορές μαγειρεύω αν και το τελευταίο το κάνουμε σχεδόν πάντα μαζί!

Κατά την περίοδο των διακοπών είναι τα ξενοδοχεία και τα κάμπινγκ που βρίσκονται μέσα ή κοντά σε εθνικά πάρκα, γεμάτα, συχνά από κράτηση εκ των προτέρων.
Αν είναι και Σαββατοκύριακο ή αργία τότε υπάρχει μεγάλη κίνηση και βαβούρα.
Υπάρχουν όμως κάμπινγκ, που δεν μπορεί να γίνει κράτηση εκ των προτέρων. Αυτό σημαίνει ότι όποιος έρχεται πρώτος βρίσκει κάτι για διανυκτέρευση. Τέτοιου είδους κάμπινγκ χρειαζόμαστε κάθε δεύτερη η τρίτη μέρα. Για ένα ζεστό ντους, για ανεφοδιασμό στις μπαταρίες των τηλεφώνων μας, στο σύστημα επικοινωνίας και τις κάμερες που έχουμε στα κράνη μας!
Έτσι σε αυτές τις μέρες σταματάμε την διαδρομή μας κατά τις 2 το μεσημέρι και αρχίζουμε το ψάξιμο για ένα φτηνό καλό κάμπινγκ! Είχαμε πάντα τύχη και βρίσκαμε γρήγορα κάτι όμορφο. Κατά τις 5 με 6 το απόγευμα άλλαζε η κατάσταση, παρακολουθούσαμε όλους αυτούς που προσπαθούσαν απεγνωσμένα να βρουν, σε ένα γεμάτο κάμπινγκ, μια θέση για διανυκτέρευση!

Λίγο πριν το Wyoming και μετά σταματήσαμε την ελεύθερη κατασκήνωση, γιατί ο κίνδυνος από τα άγρια ζώα ήταν μεγάλος!
Λύκοι, αρκούδες, ορεινά λιοντάρια και πούμας, βρίσκονται στα δάση και δημιουργούν θέμα ασφάλειας. Συχνά νιώθουμε μάτια που μας παρακολουθούν, ακούμε τους λύκους να ουρλιάζουν σε μια απόσταση των λίγων εκατοντάδων μέτρων από την σκηνή μας!

Αφήνουμε στην φωτιά μεγάλα κούτσουρα να καίνε όλο το βράδυ και κοιμόμαστε με ένα μάτι ανοιχτό!
Τα δυο σπρέι, που αγοράσαμε, για τις αρκούδες, μας δίνουν λίγο το αίσθημα ότι, σε περίπτωση επίθεσης, δεν είμαστε στο έλεος ενός τέτοιου ζώου αλλά έχουμε μια εναλλακτική για την ασφάλειά μας!
Μάθαμε να το χρησιμοποιούμε αλλά για να είμαστε ειλικρινείς προτιμούμε να το κουβαλάμε πάνω μας χωρίς να βρεθούμε στην άσχημη θέση να το χρησιμοποιήσουμε!
Έτσι λοιπόν από εκεί και μετά διανυχτερεύουμε σε μικρά φτηνά κάμπινγκ που βρίσκονται παντού! Κοστίζουν το πολύ 10$, δεν έχουν ρεύμα, συχνά μόνο οικολογικές τουαλέτες και μερικές φορές ούτε νερό!
Πλένουμε τα ρούχα μας και το σώμα μας σε κοντινά δροσερά ποτάμια ή κρύες λίμνες!
Αυτά τα κάμπινγκ έκτος από τους ανθρώπους γύρω μας, έχουν κάτι πολύ σημαντικό!
Μεταλλικά κουτιά που δεν μπορούν να ανοίξουν οι αρκούδες.

Εκεί μέσα βάζουμε ότι φαγώσιμο έχουμε και ότι μυρίζει ελκυστικά σε μια αρκούδα! Αυτό μπορεί να είναι οδοντόκρεμα, η ακόμα και ένα μπουκάλι νερό! Μπορεί επίσης να είναι τα ρούχα που φορούσαμε όταν ψήναμε κάτι στην φωτιά!
Τα κάμπινγκ αυτά πρέπει να διατηρούνται πεντακάθαρα, έτσι ώστε να μην βρίσκουν εκεί τα άγρια ζώα τροφή! Αν μια αρκούδα βρει κάτι να φάει, και ας είναι μια τσίχλα, τότε είναι σίγουρο ότι θα ξανάρθει στο μέρος αυτό!
Αυτό σημαίνει κίνδυνος για τους ανθρώπους και συχνά σημαίνει και μια νεκρή αρκούδα! Στην καλύτερη περίπτωση για το ζώο, θα το υπνώσουν και θα το μεταφέρουν με ελικόπτερο εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά!
Συχνά ζει κάποιος μέσα σε αυτά τα κάμπινγκ και προσέχει την καθαριότητα αλλά οι πελάτες που διανυκτερεύουν εκεί, το κρατούν από μόνοι τους πεντακάθαρο! Διανυχτερεύσαμε σε τέτοιου είδους κάμπινγκ τα οποία δεν είχαν ούτε σκουπιδοτενεκέδες! Έτσι ο καθένας αναγκαζόταν όταν έφευγε να πάρει τα σκουπίδια μαζί του! Το ίδιο κάναμε και εμείς.. κάπου εκεί, σε τέτοιες καταστάσεις συνειδητοποιήσαμε πόσα σκουπίδια δημιουργούμε καθημερινά!
Πως πληρώνουμε ένα τέτοιο κάμπινγκ όταν δεν υπάρχει κανείς να εισπράξει αυτά τα χρήματα; η να κοντρολάρει αν πράγματι οι άνθρωποι πληρώνουν;
Είναι απλό! Όλα βασίζονται στην ειλικρίνεια και την εμπιστοσύνη!
Όταν μπεις σε ένα τέτοιο κάμπινγκ βλέπεις μια πινακίδα που γράφει την τιμή, από κάτω υπάρχουν φάκελοι και ένα είδος γραμματοκιβώτιο! Παίρνεις ένα φάκελο μαζί σου, διαλέγεις το μέρος που θέλεις, γράφεις το νούμερο του κάμπινγκ που έχεις την σκηνή σου, το όνομά σου και τις νύχτες που θες να διανυκτερεύσεις! Βάζεις τα χρήματα στον φάκελο και το ρίχνεις στο γραμματοκιβώτιο! Και αυτό ήταν!.. το σύστημα εδώ δουλεύει, στην Ελλάδα όχι! Είναι θέμα εμπιστοσύνης και ειλικρίνειας!..

Εκτός από τον κίνδυνο, που μπορούν να μας δημιουργήσουν αυτά τα ζώα είναι ένα καλό πράγμα να ξέρουμε ότι υπάρχουν ακόμα μέρη στον κόσμο, όπου τα επικίνδυνα ζώα δεν έχουν εξαλειφθεί αλλά έχουν τους οικοτόπους τους. Τέτοια μέρη που ο άνθρωπος είναι επισκέπτης και συναντά με σεβασμό την φύση. Φυσικά, η φύση δεν είναι πουθενά ανέπαφη, αλλά εδώ μπορούμε να νιώσουμε και να φανταστούμε πώς ήταν πριν πολλά χρόνια …

Στις ΗΠΑ, γλιτώσαμε την συνάντηση με τις αρκούδες αλλά είδαμε αρκετά άλλα άγρια ζώα στο φυσικό τους περιβάλλον. Λύκους, κογιότ, Βίσονες, σκίουροι εδάφους, διάφορα είδη ελαφιών, πολλά παράξενα πουλιά, μεγάλους αετούς, βουβάλια, αλκές, φίδια και Μεφίτες. Τα τελευταία τα είδαμε συχνά . Τα αναγνωρίζαμε από το ασπρόμαυρο χρώμα τους, και από την απαίσια μυρουδιά τους! Πολλές φορές στις άκρες των δρόμων, πατημένα από τα αυτοκίνητα!

Σε μερικά αξιοθέατα πρέπει να πληρώσουμε είσοδο. Η Χώρα έχει και χωρίς αυτά αρκετά να μας προσφέρει και έτσι τα αποφύγαμε! Από αυτά τα αξιοθέατα πληρώσαμε και επισκεφτήκαμε μόνο δύο. Την εντυπωσιακή περιοχή «Πολύ Μεγάλη Διάταξη» (Very Large Array, VLA) στο Νέο Μεξικό με την τεράστια ραδιοτηλεσκόπια της, εκεί γυρίστηκε και η ταινία «Επικοινωνία» με την αγαπημένη μου ηθοποιό Jody Foster

… και το όμορφο και πετυχημένο μουσείο Buffalo Bill στο Cody, που από αυτό μάθαμε αρκετά πράγματα. Μας εντυπωσίασε η ιστορία των Ινδιάνων και την «Άγρια Δύση», που εξηγείτε εικονικά με φωτογραφίες, και βίντεο.

Στις ΗΠΑ μας άρεσε και εντυπωσίασε το απείραχτο μέρος της φύσης, η χλωρίδα και η πανίδα της τα τοπία που ενάλλασσαν με μια απερίγραφτη ποικίλα σε χρώματα.
Αυτό που μας πρόσφερε η άγρια φύση και το γεωλογικό περιβάλλον, ξεπέρασε όλες τις προσδοκίες μας και μας άφησε άφωνους. Συχνά και όσο οδηγούσαμε έπρεπε να υπενθυμίζει ο ένας στον άλλον να μην κοιτά τόσο στο τοπίο άλλα να προσέχει τον δρόμο! Οι Αμερικανοί των ηνωμένων πολιτειών φροντίζουν της φύσης τους, στα εθνικά πάρκα και υπάρχουν αυστηροί κανόνες που όλοι τους ακολουθούν.

Γνωρίσαμε μόνο φιλικούς, βοηθητικούς και φιλόξενους ανθρώπους. Η περιέργεια για το «που και από που» ήταν σε καθημερινή βάση,και οι περισσότεροι ταυτιζόντουσαν με το ταξίδι μας!
Το πρωτοποριακό πνεύμα ήταν αυτό που έκανε πολλούς ανθρώπους να επιβιώσουν σε αυτή την άγρια φύση! Και αυτό το πνεύμα το συναντήσαμε σε όλα τα απομακρυσμένα χωριά και μικρο πόλεις! Η αρχικές μας προκαταλήψεις εξαφανιστήκαν. Και για άλλη μια φορά ανακαλύπτουμε πώς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης η οι κοινωνικές προκαταλήψεις, μας επηρεάζουν, όσο άφορά την άποψη κατά των άλλων χωρών και των κατοίκων τους. Ταξιδεύοντας εκεί εξαφανίζονται αυτόματα και οι προκαταλήψεις … αυτό το παρατηρήσαμε στους εαυτούς μας ξανά και ξανά σε κάθε χώρα μέχρι τώρα.
Γνωρίσαμε πολλούς ταξιδιώτες που περνούν ολόκληρα χρόνια στον δρόμο!. Μαζί τους περάσαμε από λίγες ώρες μέχρι και αρκετές μέρες, ακούγοντας τις ιστορίες τους η ανταλλάζοντας εμπειρίες! Αξέχαστη θα μου μείνει η Τζέιν! Μια ογδοντάχρονη που ταξιδεύει σχεδόν 20 χρόνια με την μοτοσυκλέτα της πάνω κάτω τις ήνωμένες πολιτείες! Τον χειμώνα στο νότο, το καλοκαίρι στον βορά!
Πριν 10 χρόνια, μου είπε, άρχισαν τα προβλήματα με την ισορροπία και το βάρος! Τότε μετασκεύασε ένα συνεργείο, την μοτοσυκλέτα της και τις τοποθέτησε ένα καλάθι!

Έτσι δεν έχει πρόβλημα πλέον με το βάρος τις μηχανής, την ισορροπία και μπορεί και τραβάει καλύτερα το μικρο τροχόσπιτο πίσω της!! Δεν είναι τίποτε άλλο από ένα ελκούμενο τρειλορ στο οποίο ανοίγει και γίνετε μια μεγάλη σκηνή με σταθερό υπερυψωμένο πάτωμα! Προτέρημα.. δεν έχει υγρασία! Σημαντικό για μια ηλικιωμένη γυναίκα! μέσα έχει ένα αναπαυτικό στρώμα, μια μικρή κουζίνα και το ράδιο της!

Στο ερώτημά μου, πόσο θα ταξιδεύει ακόμα; μου απαντάει γελώντας: Αποφάσισα να πεθάνω στον δρόμο..αλλά θα πεθάνω από γερατειά!..
Με τέτοιες συναντήσεις και ένα τέτοιο ταξίδι η πλήξη δεν έρχεται ποτέ.
Θα έλεγα, πιο πολύ αποκτάς μια ψυχική ειρήνη.. και αυτή την βρίσκω σε μέρη όπου περικυκλώνομαι από την άγρια φύση, τους θορύβους της και ένα είδος ησυχίας που μόνο εκεί υπάρχει! Εκεί που γίνομαι ένα μαζί της..

Στις 14 Ιουλίου, το 2017, αφήσαμε πίσω μας τις ΗΠΑ και μπήκαμε στον Καναδά!

Είμαστε περίεργοι για αυτή την χώρα!