Μαρόκο 1

Γιώργος:

Αφού περάσαμε 15 μέρες περιμένοντας τα λάστιχα στην Ισπανία, είμαστε επιτέλους έτοιμοι.
Το Μαρόκο μας περιμένει και εγώ ανυπομονούμε να φτάσω εκεί..

σκεφτόμουν τα πάντα! Γιατί κολλήσαμε έτσι στην Ταρίφα εννοώ με αυτό!
Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι χρειαστήκαμε 15 μέρες για να βρούμε λάστιχα για ένα κυκλοφορημένο μοντέλο μοτοσυκλέτας.
Επίσης δεν μπορώ να πιστέψω οτι το μοναδικό συνεργείο στην περιοχή, κάνει λάθος και παραγγέλνει μόνο το πισινό λάστιχο και έτσι μας αναγκάζει να περιμένουμε άλλες 8 μέρες εκεί!

Και αφού έχουμε όλα που χρειαζόμαστε για το παραπέρα ταξίδι μας, έχει τέτοια θύελλα (80-100χιλ την ώρα από όλες τις κατευθύνσεις) που τα λίγα 8 χιλιόμετρα μέχρι το λιμάνι τις Ταρίφας, να γίνονται σχεδόν αδύνατα να πάμε με τις φορτωμένες μηχανές μας.

Σκεφτόμουν την γρουσουζιά! το μάτιασμα! άρχισα να φοβάμαι ότι όλα αυτά τα εμπόδια θέλουν να μου πουν κάτι! ότι δεν είναι συμπτώσεις αλλά προειδοποιήσεις!σημάδια..
τόσες πολλές άσχημες συμπτώσεις; δεν γίνετε!.

Έτσι λοιπόν μπαίνω με αναμειγμένα συναισθήματα στο λιμάνι.
Περιμένω κάτι, που να εμποδίσει το ταξίδι.
Είμαι νευρικός και δεν χρειάζεται πολύ για να ξεσπάσω.
Η Άννα το κατάλαβε! μου το βλέπει..και εγώ νιώθω την δικιά της νευρικότητα και φόβο.
Έτσι λοιπόν προτιμούμε και οι δύο να σιωπούμε.

Στο πρώτο ταξιδιωτικό γραφείο, μέσα στο λιμάνι, κλείνω 2 εισιτήρια χωρίς επιστροφή για το Μαρόκο.
Τους δίνω τα διαβατήρια και τα χρήματα προτού μου τα ζητήσουν, τους μιλάω νευρικά και στην ερώτησή τους αν όλα είναι οκ με εμένα τους απαντώ: δώσε μου τα γ@… εισιτήρια, θέλω να εξαφανιστώ από εδώ.

Με τα εισιτήρια και το διαβατήριο στα δόντια οδηγάω με την μηχανή μου ένα έλεγχο μετά τον άλλον ( τρεις στην σειρά )και παρακολουθώ την Αννα από τον καθρέφτη!
Το σύστημα επικοινωνίας είναι κλειστό! Επίτηδες..
Νευριάζω κάθε φορά που η Αννα σταματάει.. σβήνει την μηχανή.. βγάζει το κράνος.. ανοίγει το βαλιτσάκι.. για να βγάλει το διαβατήριο! με μια ηρεμία;!.. το δείχνει, το ξαναβάζει μέσα, για να κάνει 150 μέτρα πιο μακριά το ίδιο..
Αυτό που μας λείπει τώρα, είναι να πιάσει μια κουβέντα με την αστυνομικίνα για τον καιρό ή να αρχίζουνε να αλλάζουνε συνταγές!
Βρίζω δυνατά, αλλά με τα εισιτήρια και το διαβατήριο ανάμεσα στα δόντια ακούγετε σαν τα ουρλιαχτά ενός κωφάλαλου..
Επιτέλους βρισκόμαστε στην αποβάθρα.
Μπροστά μας ένα γρήγορο καταμαράν! Μας είπαν, με αυτό θα βρισκόμαστε σε μισή ώρα στο Μαρόκο..
Με τόση ατυχία τις τελευταίες μέρες, ετοιμαζόμουν ψυχολογικά για κουπιά..

Η Θύελλα στο Λιμάνι είναι πολύ δυνατή. Οι φορτωμένες μηχανές μας παραλίγο να πέσουνε απο τον αέρα, αναγκάστηκα να τις μεταφέρω πίσω από ένα περίπτερο και να τις βάλω τόσο κοντά σε αυτό, που σε περίπτωση που πέσουν να ακουμπήσουν στον τοίχο, αλλιώς με το φορτίο που έχουν, δεν θα καταφέρουμε με δυο άτομα να τις σηκώσουμε!
Η Οδήγηση στο πλοίο ήταν σκέτη αδρεναλίνη..
Η γέφυρα;! βρεγμένο, γλιστερό μέταλλο και πολύ ανηφορικό!
Σε αυτό το σημείο θα ήταν το σύστημα επικοινωνίας χρήσιμο..Ήθελα να πώ στην Αννα να περιμένει..Θα ανεβάσω την δικιά μου μηχανή επάνω και μετά την δικιά της..
Ήμουν σίγουρος ότι αν το δοκιμάσει μόνη της θα πέσει!
Σκέψεις που έκανα καθώς μανουβράρισα την μηχανή μου, εκεί βλέπω από τον καθρέφτη, τον βοηθό και τον εκλεχτή εισιτηρίων να πηδάνε στην κυριολεξία στην άκρη και το κόκκινο “μοπ” να έρχεται με τόση ταχύτητα πάνω που μετά το φρενάρισμα η μπροστινή του ρόδα είχε μόλις 10 εκατοστά απόσταση από τον τοίχο του πλοίου.
Η Αννα, γεμάτη αυτοπεποίθηση, και σαν να το έκανε κάθε μέρα μου λέει:
φοβήθηκα μην μου σβήσει στην ανηφόρα για αυτό έδωσε πιο πολύ γκάζι..
Δόξα τον θεό, έφτασε το εσωτερικό του πλοίου για να φρενάρεις, σκέφτηκα και έβαλα τα γέλια.
Επιτέλους βρισκόμαστε στο πλοίο! από χαρά αγκαλιάζω την Άννα μου και το χαμόγελό μας φτάνει μέχρι τα αυτιά.

Αφού δέσαμε τις μηχανές μας, απολαύσαμε τον πιο νόστιμο καφέ και μαζί με τον καφέ, πήραμε και την βίζα για 3 μήνες Μαρόκο!
Πολύ άνετο πράγμα αυτό, να μπορείς να βγάζεις την βίζα μέσα στο πλοίο..

Αλλά την γραφειοκρατία δεν την γλιτώνουμε! Το τελωνείο μας περιμένει με κάτι χαρτιά και αιτήσεις που είναι στα αραβικά και στα γαλλικά.. πάλι καλά έχουμε ένα λεξικό μαζί μας!
Mια ώρα αργότερα, είμαστε έτοιμοι και αποχαιρετώντας τους φιλικούς τελωνειακούς φεύγουμε προς το ξενοδοχείο που διάλεξε και έκλεισε από την Ισπανία η Άννα.
Για να μην κουβαλάμε τα εφεδρικά λάστιχα συνέχεια μαζί μας και να ταξιδεύουμε λίγο πιο άνετα, σχεδιάζουμε να τα στείλουμε με κουρεία στο Μαρακές.

Τα Λάστιχα είναι Κοντινετάλ..Ήταν η επιλογή τις Άννας που οπωσδήποτε ήθελε! Πράγμα που μας ανάγκασε να περιμένουμε τόσο πολύ στην Ισπανία..
Έτσι λοιπόν ένιωσα αρκετά παράξενα και άρχισα να γελάω όταν μου λέει ότι το ξενοδοχείο λέγετε και αυτό κοντινετάλ και είναι εύκολο να το βρούμε..

Μισή ώρα αργότερα, γελούσα ακόμα, όταν αποπροσανατολισμένοι, με τις μηχανές μας στην μέση τις Μεδίνας ( παλιά ιστορική πόλη που είναι και ταυτόχρονα η αγορά) δεν βρίσκαμε τον δρόμο..δεν μπορούσαμε να γυρίσουμε και τα σοκάκια σε ορισμένα σημεία τόσο στενά που ίσα ίσα χωρούσε η μηχανή μου με τις βαλίτζες της..το μεγαλύτερο πρόβλημα στην όλη φάση είναι ότι βρισκόμαστε σε πεζόδρομο, αγορά, και τουριστική περιοχή..με άλλα λόγια γεμάτη κόσμο.
Και εκεί που νομίζεις ότι δεν πάει άλλο, έρχεται ένας Μαροκανός για βοήθεια. Tον υπολόγισα 50 χρονών.. με ρωτάει που θέλω να πάω..
Το κοντινετάλ ξενοδοχείο βρίσκετε πολύ κοντά, θα σε βοηθήσω, ακολουθάμε, μου λέει.
Τρέχει μπροστά και ανοίγει δρόμο, παραμερίζει εμπορεύματα, καρέκλες που μας έκλειναν τον δρόμο, τελικά μας δείχνει το ξενοδοχείο, δεν ξέρω πως τα καταφέραμε αλλά μπήκαμε από την πίσω πόρτα!

Την ευγνωμοσύνη μου την δείχνω στον βοηθό μας με 100 Διράμ – νομισμα του μαρόκου που ισοδυναμούν με 10 €. (10διραμ =1€ ).
Kανονικά ήθελα να του δώσω λιγότερα, αλλά είχα μόνο κατοστάρικα στο πορτοφόλι και καμία δυνατότητα μέχρι τώρα να τα χαλάσω!
και κάπου εδώ αρχίζει το Μαρόκο!
Γιατί 10€ δεν είναι αρκετά για τον βοηθό μας! σε μια χώρα που το μηνιάτικο είναι 300€ το μήνα, για αυτόν τα 10€ για τα 300 μέτρα απόσταση, ήταν λίγα.. για την βοήθεια που μας έδωσε, ήθελε 10 το κάθε άτομο! έτρεξε και ίδρωσε μου λέει.. όσο μιλούσαμε μπλοκάραμε και το δρόμο, και αυτός έκανε λες και του πήραμε την τιμή! Η Αννα του δίνει νευρικά τα άλλα 10€ και αυτός εξαφανίζετε τρέχοντας.

Την λέξη Λαμόγι το ξέρουμε όλοι μας. Οι χώρα μας είναι γεμάτοι από αυτά, τους ζούμε καθημερινά!
Ε!.. χρειάστηκα μόνο 30 λεπτά στο Μαρόκο για να συνειδητοποιήσω ότι το πρώτο κοινό που έχει με την χώρα μας, είναι η λαμογιά..
Κανονικά η λέξη Λαμόγι έρχεται από την Ιταλία La Moglie συμένει σύζυγος, γυναίκα..
την χρησιμοποιούσαν οι μικροκομπιναδόροι στα τυχερά παιχνίδια του δρόμου..όταν κέρδισαν και προτού τελειώσει το παιχνίδι φώναζαν La Moglie La Moglie ( κάτι σαν: η σύζυγος φώναξε και πρέπει να φύγω! ) έτσι λοιπόν εγκατέλειπαν το παιχνίδι, τα κέρδη βέβαια τα παίρναν μαζί τους και έφευγαν τρέχοντας..
Το λαμόγι με αυτή την έννοια στην Ιταλία έχει ξεχαστεί, στην χώρα μας όμως και όπως συνειδητοποίησα και στο Μαρόκο ζει και βασιλεύει..

Ένα πρέπει να ξέρουμε εδώ:
Έρχεται κάποιος και σου πιάνει την κουβέντα, σου προσφέρει την βοήθεια του για κάτι, θέλει μόνο τα χρήματά σου..
Αντίθετα, ρωτάς εσύ κάποιον να σε βοηθήσει, θα γνωρίσεις μια φιλική βοήθεια χωρίς αμοιβή..

Κατά τα άλλα, αυτό το ψάρεμα των πελατών, είναι όπως σε εμάς στην Ελλάδα στις τουριστικές περιοχές και μπροστά από εστιατόρια..
Που, ντε και καλά, θέλουν να σε βάλουν μέσα;
Ε!..κάπως έτσι είναι και εδώ, μόνο 10 φορές χειρότερα και οχι μόνο σε εστιατόρια.. Φίλε έλα να δεις τα υφάσματα που κάνει η μάνα μου..
Έλα στα σουβενίρ μας ..
Έλα μόνο να κοιτάξεις, δεν είναι ανάγκη να αγοράσεις..
Φίλε εγώ είμαι ένας κρατικός τουριστικός ξεναγός..αυτή η πόλη ιδρύθηκε..μπλα μπλα μπλα..έχεις 50 δινάρ για μένα;;
Το αποκορύφωμα;;
Μου έκλεισε ένας τον δρόμο με ένα τζιπ..με αναγκάζει να σταματήσω για να μου πεί ότι ξέρει ένα πολύ καλό ξενοδοχείο! νόμιζα ότι ήταν αστυνομία! το τι άκουσε!..

Μία άλλη φάση είναι το παζάρεμα!
Μέχρι τώρα άρχιζα να παζαρεύω από την μισή τιμή που μου ζητούσε ο έμπορος , για να τα βρούμε τελικά στα δυο τρίτα, έτσι είχα το αίσθημα ότι παζάρεψα κάτι φτηνό!
Εδώ στο Μαρόκο έμαθα κάτι άλλο!
Το καλό παζάρεμα εδώ αρχίζει στα 20% από την αρχική τιμή.
Θέλει ο έμπορος 100 διράμ του προσφέρω 20 και το παιχνίδι ξεκινάει!
Οι ιστορίες που λέγονται, το θεατρικό νευρίασμα, τα αγκαλιάσματα ( αλλά έτσι ώστε οι καρδιές να ενώνονται) όλα αυτά ανήκουν στο παιχνίδι..
Ξεκινάω λοιπόν από το 20% και τους λέω ότι έχω 6 παιδιά! και τα έξι είναι κορίτσια!..
Με αυτή την φράση σε λυπούνται πράγματι όλοι οι Άραβες!
Προσθέτω και ότι έρχομαι από την Ελλάδα, όπου υπάρχει οικονομική κρίση και ψάχνω δουλειά στο Μαρόκο!
Το αργότερο μετά από αυτή την φράση, μου δίνουν και τα γκαρσόνια το πουρμπουάρ πίσω, με τον υπαινιγμό ότι, χρειάζομαι τα χρήματα πιο πολύ από αυτούς..
όταν το ακούσω αυτό ξέρω ότι το παράκανα!

Το παζάρεμα στο αραβικό κόσμο, δεν είναι τίποτε άλλο από την πρόκληση να γίνει η ζωή λίγο ενδιαφέρον και ας είναι όσο κρατάει η πώληση ενός προϊόντος..

Είναι επίσης και η μέτρηση δύναμης δύο ανθρώπων!
Μιλάνε φιλικά, παζαρεύουμαι όμορφα και ήρεμα αλλά ο καθένας μας έχει την ίδια σκέψη: Είμαι καλύτερος από εσένα και θα σου τα πάρω χαμογελώντας!
Τελικά η τιμή του προϊόντος δεν παίζει ρόλο, σημαντικό είναι και οι δυο να κλείσουν το παζάρεμα με ένα καλό αίσθημα!
Στο Μαρόκο δεν πρόκειται να βρεις μαγαζί που να έχει τις τιμές γραμμένες πάνω στα προϊόντα!
Η τιμή ενός προϊόντος εξαρτάτε από την εμφάνιση του πελάτη και την διάθεση του εμπόρου..
Πληρώνεις ένα προϊόν χωρίς να το παζαρέψεις, δεν αξίζεις τίποτα! μέχρι και ο ανδρισμός σου αμφισβητείτε!
Και έτσι ξαναέφτασα στο λαμόγι μου!

Με ένα θυμό που με έκανε να σφίγγω τις γροθιές μου, έβλεπα το λαμόγι μου να τρέχει σαν ένας εικοσάχρονος με τα 20€ αμοιβή στο χέρι για 300 μέτρα διαδρομή και να εξαφανίζετε στα σοκάκια τις μεδίνας..
Αργά το ίδιο βράδυ τον ξανασυναντήσαμε, καλοντυμένος και μοσχοβολούσε άρωμα.. από την χαρά του που με είδε, πήδηξε στην αγκαλιά μου και εμένα έτσι μου ήρθε να τον πνίξω!
Ήθελε να μα δείξει την πόλη, και το έκανε, μας ακολουθούσε, μας έδειξε την δουλειά του! δεν είναι ράπτης λέει, αλλά δουλεύει σε αυτούς! και τελικά όταν περάσαμε απο εκεί που μένει, έπαψα να είμαι θυμωμένος μαζί του..για να είμαι ειλικρινής ήμουν θυμωμένος μαζί μου.. μας έδωσε ωραίες διευθύνσεις για το που μπορούμε να πάμε και τι μπορούμε να δούμε στην πόλη. Αφού ευγενικά αρνηθήκαμε την πρόσκληση του για τσάι, μας αποχαιρέτησε και μπήκε σε ένα μικρο, από χώμα φτιαγμένο δωμάτιο, που το έλεγε σπίτι..

 

Αννα:

Τις επόμενες δυο μέρες χτενίζουμε με τα πόδια την μεδίνα τις Τάνκας.
Δεν χορταίνουμε από αυτή την καινούργια κουλτούρα και τις καινούργιες εντυπώσεις.

Έκτος από την παλιά ιστορική πόλη, υπάρχει γύρω γύρω και η μοντέρνα.
Με καινούργια σπίτια, μοντέρνα μαγαζιά, όμορφα πάρκα με φοίνικες, γρασίδι, αγάλματα και καφετερίες.
Εδώ τα πάρκα, έρχονται κάθε βράδυ οι μικρέμποροι, απλώνουν κουβέρτες και νάιλον και βάζουν εκεί πάνω τα προϊόντα τους .. ρούχα, παπούτσια, ηλεκτρονικά, ρολόγια (τις κακιάς ώρας) κτλπ.

Εκεί είδα έναν Αφρικανό καθισμένο στο έδαφος..γύρω του αρκετοί άντρες να τον ακούν προσέχτηκα..

Αυτός σε χρωματιστά μαντίλια τυλιγμένος άντρας, μιλούσε με μια πειστική φωνή και τα μάτια του έλαμπαν.
Αν και δεν καταλαβαίναμε τι έλεγε, βρίσκαμε τον τρόπο που μιλούσε ενδιαφέρον.
Όλο αυτό το αραβικό σκηνικό μου έδινε την αίσθηση ότι βρισκόμουν σε ένα παραμύθι τις ανατολής.
Ο Αφρικανός είχε πολλά μπουκαλάκια γύρω του, κουτιά με σκόνες, ξηρά φύλα, μια κορνίζα που έμοιαζε με δίπλωμα.
Σίγουρα πουλούσε θεραπευτικά προϊόντα, σκέφτηκα.

Πάντα ενδιαφερόμουν για αυτού του είδους προϊόντα μερικές φορές τα βρίσκω καλύτερα από τα σημερινά μας φάρμακα..
Πάω μπροστά του και πιάνοντας ένα μπουκαλάκι τον ρωτάω για τι είναι αυτό στα αγγλικά.
Μου παίρνει νευριασμένος το μπουκαλάκι από τα χέρια με τις λέξεις κυρία μου σας παρακαλώ.
Ορισμένοι άρχισαν να γελάνε.
Κοιτάζοντας αμήχανα γύρω μου ένας άντρας με το πολύ 3 -4 δόντια στο στόμα του, μου γελάει και μου δείχνει με τα χέρια του τα γεννητικά του όργανα..για να μην το πολυλογώ..ο Αφρικανός πουλούσε ένα είδος Βιάγκρα και εγώ ήμουν η μοναδική γυναίκα σε αυτό το γκρουπ.

Έφυγα όσο πιο γρήγορα μπορούσα..

Στέλνουμε με συνολικά 15€ τα λάστιχά μας στο Μαρακές. Και την επόμενη μέρα βρίσκονται στο ξενοδοχείο Riad Losra ο ξενοδόχος ήταν πρόθυμος να τα αποθηκεύσει μέχρι να τα πάρουμε από αυτόν..

Στις 2.11.2016 ξεκινάμε για την „μπλε πόλη“ , αν και βρίσκετε 100 χιλιόμετρα από την τάνγκα διαλέγουμε έτσι τα δρομάκια μας και σταματάμε τόσο συχνά που χρειαζόμαστε για αυτό σχεδόν μια ολόκληρη ημέρα.
Στην Μεδίνα τις Chefchaouen είναι τα πάντα βαμμένα με όλα τα χρώματα του μπλε. Αυτό κάνει την Μεδίνα κάτι το ιδιαίτερο και τραβάει πολλούς τουρίστες.
Πριν από αιώνες, ήρθαν Εβραίοι πρόσφυγες από την Ανδαλουσία εδώ και έφεραν αυτό το έθιμο μαζί τους.
Το μπλε ήταν και είναι το χρώμα που προστατεύει από το μάτιασμα.
Οι Μαροκινοί το βρήκαν ενδιαφέρον και το υιοθετήσανε, έτσι η πόλη έλαμψε μέχρι και σήμερα στο μπλε!

Βέβαια η Μεδίνα προκαλεί να φωτογραφηθεί, κάτι που δεν είναι καθόλου εύκολο, γιατί οι κάτοικοι της, για πολλούς λόγους δεν θέλουν να βρίσκονται στις φωτογραφίες αυτές!
Για τους γέρους και τους πιστούς είναι θέμα θρησκείας, πιστευουν ότι χάνουν κάτι από την ψυχή τους να φωτογραφηθούν!
Αλλά υπάρχουν και άλλοι λόγοι.
Ορισμένοι ξαναβρήκαν τους εαυτούς τους, τις γιαγιάδες τους ή τα παιδιά τους σε κάρτε η πόστερ!
Μια φορά αναγκαστήκαμε να διαγράψουμε μια τέτοια φωτογραφία!
Υπάρχουν και αυτοί που το βλέπουν από την εμπορική πλευρά και αυτοι δεν είναι λίγοι.
Έτσι λοιπόν, ένας στολισμένος μπλε βαμένος κήπος, με μια γιαγιά στην μπλε καρέκλα και την εγγονή της στην αγκαλιά..η φωτογραφία κάνει 5 διράμ! έτσι γράφει η πινακίδα μπροστά από την πόρτα του κήπου! ο γιος στην πόρτα είναι ταυτόχρονα ο ταμίας.. οι Ιάπωνες στέκονται ουρά, με έτοιμες φωτογραφικές μηχανές.
Μέχρι και τα μικρά πιτσιρίκια θέλουν 1 διράμ για ένα χαμόγελο στην φωτογραφική μηχανή..
Εμείς αρχίσαμε να φωτογραφίζουμε διακριτικά..ο Γιώργος με την φωτογραφική μηχανή κρεμασμένη στην κοιλιά και στραμμένη στο περίπου, έβγαλε φανταστικές φωτογραφίες..

Στις 5.11. 2016 ξεκινάμε για το Fez.
Είναι 200 χιλ. μέχρι εκεί.
Μέχρι τώρα είχαμε υπέροχους δρόμους με καλή άσφαλτο και αυτή την φορά ήταν το ίδιο. Η διαδρομή μέχρι εκεί ήταν μια απόλαυση.
Το τοπίο , στο περισσότερο κομμάτι του, έλαμπε με όλα τα χρώματα που υπάρχουν.
Πανέμορφα δάση και σε άλλες περιοχές, που τα χωράφια έφταναν μέχρι τον ορίζοντα χωρίς να έχουν κάπου ούτε έναν θάμνο, αλλά έναν απαίσιο αέρα..
Τα πάντα εκεί ήταν γεμάτα με πλαστικά σκουπίδια..
Τα σκουπίδια είναι ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματα του μοντέρνου Μαρόκου.
Στην διαδρομή από την Tanger για Chefchaouen περάσαμε από ένα μεγάλο σκουπιδότοπο η χωματερή.
Το μεγαλύτερο κομμάτι της καιγόταν..μιλάμε για βουνοπλαγιές στην φωτιά..
Η βρομιά ήταν απερίγραφτη..με μαντίλια στην μύτη το κράνος κλειστό περάσαμε από εκεί! στα μάτια κυλούσαν δάκρυα που δημιουργούνταν από την ισχυρή μυρουδιά του καμένου πλαστικού.
Από την άλλη μεριά του δρόμου και σχεδόν 200 μετά από τον σκουπιδότοπο συνοικίες,σπίτια.. με μικρά παιδιά! Αυτή η φωτιά θα καίει για μέρες..

Το Fez είναι μια από τις τέσσερις πόλεις που ο βασιλιάς του Μαρόκου έχει ένα παλάτι.
Η άλλες είναι η Tanger, Rabat και Marrakesch.
Το παλάτι του βασιλιά το είδαμε αλλά αυτός δεν ήταν εκεί και δεν μπήκαμε για καφέ 🙂
Η Μεδίνα του Fez είναι πάνω από 1000 χρόνια παλιά!
Αρκετά σπίτια χρειάζονται ανανέωση αλλά στην πόλη λείπουν τα χρήματα.. έτσι τα σπίτια στηρίζονται για να μην πέσουν..

παρ όλα αυτά η Μεδίνα είναι αρκετά ενδιαφέρον.

τα προϊόντα ο ανεφοδιασμός των μαγαζιών γίνονται όλα με ζώα. Μηχανοκίνητα οχήματα απαγορεύονται.

επισκεπτόμαστε την περιοχή που φτιάχνουν τα δέρματα..είναι αυτή η περιοχή που έκανε γνωστή την Μεδίνα του Φές, εδώ κατασκευάζονταν τα καλύτερα δέρματα!
Λίγοι είναι αυτοί που ζουν από αυτό το επάγγελμα σήμερα..λίγοι και καλοί!
Παρακολουθούμε πως επεξεργάζονται το δέρμα μέχρι το τελικό προϊών.
Δεν το βλέπουμε μόνο, κυρίως το μυρίζουμε!
Δεν υπερβάλουμε όταν λέμε ότι βρομάει, η περιοχή βρομάει σάπιο κρέας.
είναι πράγματι, πολύ σκληρή δουλειά που κάνουν αυτοί οι Άντρες εδώ!

τρομαχτική φτώχεια δίπλα από πλούσιες και καθαρές περιοχές.

την τελευταία μέρα κάνουμε μια βόλτα στο πλούσιο και μοντέρνο Fez.
Εκεί που η μια μεγάλη τράπεζα βρίσκετε δίπλα στην άλλη.
Και βέβαια οι πολυεθνικές.. Carrefour Supermarkt, Mac Donalds, Burgerking, Pizza Hut μεγάλα και πολυτελή εστιατόρια και Bars.

Εξαφανιστήκαμε γρήγορα από εκεί. Η απλή ζωή στις Μεδίνες μας αρέσει περισσότερο..

Στις 10.11. 2016 αφήνουμε πίσω μας το Φες και ξεκινάμε προς την Σαχάρα.
Οδηγούμαι ανάμεσα απο πανέμορφα πράσινα τοπία και δάσοι. Και κάπου εκεί μέσα στα βουνά του Άτλαντα φτάνουμε στην περιοχή που ζουν οι Βερβερίνοι πίθηκοι.

Αρκετοί από αυτούς τους πιθήκους έχουν συνηθίσει τους ανθρώπους και τρώνε από τα χέρια τους.

Διανυκτερεύουμαι στο ορεινό χωριό Midelt στα 1400 μέτρα ύψος. Το Midelt μας δείχνει ένα φτωχό και απλό Μαρόκο.
Αναρωτιέστε που έχουν πάει όλα αυτά τα παλιά αυτοκίνητα των γονέων μας και τα παλιά ταξι; τα ξαναβρήκα! Είναι όλα εδώ στο Μαρόκο και κυκλοφορούν ακόμα.. πρώτου τα δεις όμως τα μυρίζεις από μακρυά.

11.11.2016 συνεχίζουμε το ταξίδι μας προς την Σαχάρα.
Οδηγούμαι στις οροσειρές του Άτλαντα και είμαστε εντυπωσιασμένοι από την θέα που μας προσφέρουν τα βουνά αυτά.
Οι δρόμοι είναι πολύ καλοί και η οδήγηση σε αυτούς είναι πραγματική απόλαυση.
Το τοπίο όσο προχωράμε γίνετε όλο και πιο στεγνό και ερημικό.
Εκτός απο εκεί που διασχίζει ο ποταμός Ζιζ, εκεί συναντάμε δάση από φοίνικες, είναι φυσιολογικό, γύρω απο το ποτάμι πρασινίζουν όλα..

Αργά το απόγευμα φτάνουμε στην Merzouga.
Είναι μια όαση στην Σαχάρα στην Erg Chebbi.

Μέχρι τώρα ανακαλύπταμε τις ομορφιές μια περιοχής μόνοι μας. Στην έρημο έχουμε τις επιφυλάξεις μας. Εδώ χανόμαστε εύκολα και αν πάρουμε μια φορά λάθος κατεύθυνση, το πιο κοντινό σημείο, αν όλα πάνε καλά και πάμε μόνο ευθεία, για να ξαναβγούμε από την έρημο είναι 60 χιλιόμετρα..
Ένα μικρο τέστ ήταν αρκετό για πούμε και οι δυο με 100% σιγουριά ότι οι μηχανές μας δεν είναι φτιαγμένες για την άμμο, ούτε για την πετρώδεις έρημο, βέβαια αυτό είναι ένα πράγμα που ξέραμε από προτού!
Έτσι λοιπόν γνωριστήκαμε με τον Βέρβερο Μούσταφα.
Με το 4×4 Jeep του πάμε μια ολόκληρη μέρα στην έρημο. Βρισκόμαστε εκτός σεζόν εδώ και ο Μουσταφά έχει αρκετό χρόνο στην διάθεσή του για εμάς.
Μας έδειξε πιο πολλά από ότι μπορούμε να απορροφήσουμε σε μια ημέρα.
Μας πήγε στην έρημο στην φυλή του.
Εδώ ζει ο λαός μου, μας λέει και μεις αναρωτιόμαστε από τι ζει αυτός ο λαός;
Μέσα στο τίποτα! και όμως! Γίνετε!

το ίδιο βράδυ κοιμηθήκαμε στις σκηνές τους. Ο Μούσταφα αφού μας πήγε πίσω με το τζίπ του, μας άφησε χρόνο μόνο για ένα καφέ, μετά μας πήρε ένας συγγενείς του. Καβάλα σε καμήλες και σε μιάμιση ώρα διαδρομή ( ωχ πιάστηκαν οι γοφοί μου) στην έρημο, φτάσαμε πάλι στις σκηνές τους.
Κάναμε καλές και ενδιαφέρων γνωριμίες!
Τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος ήταν ανεπανάληπτα, το φαγητό νόστιμο και το βράδυ γύρω από την φωτιά, με τύμπανα και τραγούδια, κάτι που δεν θα ξεχάσω ποτέ..

Στην έρημο υπάρχει η απόλυτη ησυχία..και τα βράδια ακόμα πιο πολύ..
πρώτον βρισκόμαστε, από όλα αυτά που δημιουργούν φασαρία, αρκετά μακριά..και δεύτερον η έρημος και η άμμος γενικά απορροφάει κάθε είδος ήχο.
Αυτή την ησυχία και σιωπή δεν μπορούμε να την περιγράψουμε..πρέπει να την ζήσουμε..
Το πρωί ξυπνάμε νωρίς! Θέλουμε να δούμε την ανατολή του ήλιου.
Ας το περιγράψω έτσι: Μια από τις σπάνιες λίγες στιγμές που ο Γιώργος και εγώ καθόμαστε δίπλα δίπλα και είμαστε άφωνοι..
Μετά από ένα καλό καφέ γυρίσαμε με τις καμήλες πίσω και επειδή με πονούσαν οι γοφοί μου ακόμα, προτίμησα το περπάτημα..

Merzouga είναι ένα συμπαθητικό χωριό με φιλικούς κατοίκους. Ο Γιώργος μου λέει: Εδώ σε αυτό το μέρος, είμαι στο εδώ και τώρα.. όχι για λίγα λεπτά ή ώρες αλλά για μέρες..
Οι Άνθρωποι εδώ.. Οι Βερβερίνοι, οι Τουαρέγκ..Από αυτούς θέλω να μάθω και να πάρω πολλά! Βρίσκουμε λοιπόν, εδώ ένα σπιτάκι στην μέση του χωριού και το νοικιάζουμε για τουλάχιστον 2 εβδομάδες..

Αυτό το βίντεο χρειάστηκε 4 μέρες και νύχτες για να βγει online..