2 μήνες Καναδάς

Στις 14 Ιουλίου 2017, αφήνουμε πίσω μας τις ΗΠΑ και μέσω ενός μικρού επαρχιακού δρόμου μπαίνουμε στον Καναδά . Στα σύνορα μας ρωτάνε για την διαδρομή του ταξίδι μας, αν έχουμε κάτι να δηλώσουμε, και ταυτόχρονα βάζουν μια σφραγίδα στο διαβατήριο και μας εύχονται ένα καλό ταξίδι. Διαδικασία 3-4 λεπτά, Ούτε που κατεβήκαμε από τις μηχανές μας και η Αννα δεν έβγαλε ούτε καν το κράνος της.. Είναι η πιο γρήγορη και εύκολη διάβαση συνόρων που απαιτεί έλεγχο διαβατηρίων με σφραγίδα και βίζα.!
Η βίζα είναι και αυτή για 3 μήνες.
Για τις μηχανές μας δεν ζητήσανε τίποτε ούτε καταγράψαν κάτι από αυτές!

Η πρώτη μας διανυκτέρευση γίνετε 200χλμ πιο μακρυά, στην αγροτική περιοχή Pincher Creek στην Αλμπέρτα.
Διαπιστώνουμε ότι τα τρόφιμα στον Καναδά είναι πιο ακριβά από τις ΗΠΑ.
Αλλά εδώ εκτός από τα μεγάλα πολυεθνικά σουπερμάρκετ, υπάρχουν και μικρά παντοπωλεία με όλα όσα χρειαζόμαστε για τις καθημερινές μας ανάγκες.
Αλλά ακριβά! μια μικρή κονσέρβα με φασόλια κοστίζει 4€, δυο ντομάτες κοστίζουν 5€, μια ωμή μπριζόλα για την ψησταριά 10 με 12€, ένα πακέτο τσιγάρα 14€! κλπ..
Σταματήσαμε να κοιτάζουμε τις τιμές αλλιώς θα πεθάνουμε από την πείνα..
Η βενζίνη είναι οκ. Με λιγότερο από 1€/λίτρο..

Δασικές πυρκαγιές υπάρχουν κάθε χρόνο στην Βρετανική Κολομβία αλλά φέτος οι πυρκαγιές είναι πάρα πολλές και είναι δύσκολο να περιοριστούν. Οι χειρότερες πυρκαγιές, από τα τελευταία 60 χρόνια, μαθαίνουμε. Ορισμένα χωριά πρέπει να εκκενωθούν το ίδιο κατασκηνώσεις και κάμπινγκ! ορισμένοι εθνικοί δρόμοι και κυρίως αυτοί προς τον βορά, έχουν κλειστεί. Ο αέρας είναι γεμάτος από στάχτη, έτσι ώστε μια πραγματικά καθαρή και ηλιόλουστη μέρα να γίνετε θολή. Καθημερινά μυρίζουμε τον καπνό, ακόμα κι αν η φωτιά είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά. Ο άνεμος μεταφέρει την στάχτη και καπνό και τον εξαπλώνει σε τεράστιες περιοχές.
Το ότι οι δρόμοι προς τον βορά είναι κλειστοί μας αναγκάζει να ταξιδεύουμε πιο αργά από ότι θέλουμε και να περιμένουμε μέχρι να σβηστούν οι πυρκαγιές!.

18.07.2017 Μετά το Pincher Creek, η διαδρομή μας, περνάει μέσα από πανέμορφα δάση, λίμνες και ποτάμια και είναι μια πραγματική απόλαυση. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος τελειώνει στην λίμνη Kootenay Lake και με το ferry boat που είναι δωρεάν, περνάμε στην απέναντι πλευρά και κατευθυνόμαστε προς το Κάσλο.
Εδώ υπάρχουν πολλές ιαματικές πυγές και η είσοδός σε αυτές είναι ελεύθερη. Τα σπίτια και οι άνθρωποι τις περιοχής, μας αφήνουν μια χίπικη εντύπωση.. σαν να μην άλλαξε τίποτα από την δεκαετία του 60!
Λίγα χιλιόμετρα μετά την αποβίβαση από το ferry boat και με κατεύθυνση προς την πόλη Κάσλο βλέπουμε μια πινακίδα που γράφει “Toad Rock κάμπινγκ μόνο για μοτοσυκλετιστές”. γιατί όχι; σκεφτόμαστε..

Το κάμπινγκ είναι μια πραγματική έκπληξη. Μαζί με τους ιδιοκτήτες, ζουν εδώ τέσσερα μεγάλα, φιλικά σκυλιά, ένα κοράκι και ένα κοντό αλλά πολύ χοντρό γουρούνι, είναι τόσο χοντρό που η κοιλιά του βρίσκε έδαφος! ονομάζεται Happy!! Εννοείτε ότι όλα αυτά τα ζώα ζουν και κινούνται ελεύθερα. Τα σκυλιά φροντίζουν να μην πλησιάζουν οι αρκούδες την περιοχή και το γουρούνι Happy έχει το καθήκον να κάνει τους πρωινά μουτρωμένους ανθρώπους να χαμογελούν. Αυτό το επιτυγχάνει με την πρωινή του βόλτα από σκηνή σε σκηνή, καλημερίζοντας στην κυριολεξία τον καθέναν. Το χαμόγελο μετατρέπετε σε γέλιο, όταν την βλέπουν να πλησιάζει μοτοσυκλέτες και απαρατήρητα από τους ιδιοκτήτες, να ανοίγει τις βαλίτσες ή τσάντες και να κλέβει μπύρες ή φαγητά.. έχει βρει ένα τρόπο να ανοίγει το κουτί τις μπύρας και να την ρουφάει.. ή να ξεδιπλώνει το αλουμινόχαρτο και να τρώει με ηρεμία το τυρί ή οτιδήποτε άλλο φαγώσιμο είναι εκεί μέσα και βέβαια όλα αυτά με ένα βλέμμα λες και σε λίγα λεπτά θα λιποθυμούσε από την πείνα.. κανένας δεν θυμώνει μαζί της.. τελικά υπάρχει πράγματι μια όμορφη χαλαρή ατμόσφαιρα εδώ.

Κάνοντας μια βόλτα σε αυτό το κάμπινγκ είχαμε μια συνάντηση που δεν ξέρω πως να την περιγράψω.. ας το πάρουμε από μαθηματική άποψη. Σε ένα τέτοιο ταξίδι πόσο μεγάλη είναι η πιθανότητα να συναντήσεις 2 φορές τυχαία τους ίδιους ανθρώπους; και αν αυτοι οι άνθρωποι ζουν στην χώρα σου; και αν είναι σχεδόν γείτονες σου; ποιος μπορεί να το λύση αυτό με μαθηματική ακρίβεια;;
Τον συνταξιούχο Χέρμπερτ με την γυναίκα του Γκίζελα τους συναντήσαμε πριν πολλούς μήνες στην Ισπανία.. μέχρι εκείνη την στιγμή δεν γνωριζόμασταν και εκεί ανακαλύψαμε ότι είμαστε σχεδόν γείτονες.. και αυτοί αγαπούν τα ταξίδια με μοτοσυκλέτα και ταξιδεύουν τον κόσμο.. αυτούς τους δύο λοιπόν, τους ξανασυναντάμε εδώ στον Καναδά, στην βρετανική Κολομβία, στο Κάσλο, σε μια άκρη ενός κάμπινγκ!!..
Περιττό να περιγράψω την έκπληξη και την χαρά που είχαμε..
Ο κόσμος είναι μικρός! Μαζί περάσαμε 2 όμορφες ημέρες και προτού αναχωρήσουν προς νότια Αμερική ανταλλάξαμε διευθύνσεις και αποφασίσαμε από εδώ και στο έξεις να είμαστε σε επαφή..
Νομίζω ο φίλος μου ο Σάββας που είναι και καθηγητής μαθηματικών δεν θα είναι σε θέσει να υπολογίσει την πιθανότητα μιας τυχαίας τρίτης συνάντησης 🙂

Θέλαμε να μείνουμε 3 μέρες σε αυτό το κάμπινγκ. Τελικά έγιναν 15.. σε αυτό διάστημα έπρεπε να αλλάξω τον σκληρό δίσκο από το λάπτοπ μου, που ένα βράδυ στην σκηνή, μου είπε αντίο για πάντα!
Δόξα τον θεό είχα κάνει πρόσφατα μια αντιγραφή σε ένα εξωτερικό σκληρό δίσκο και έτσι δεν έχασα σχεδόν τίποτα, και επίσης οι μηχανές μας χρειαζόντουσαν ένα σέρβις συν ένα καινούργιο μπροστινό λάστιχο για την δικιά μου…
Η τελευταία αλλαγή λαδιών ήταν 10000χλμ πιο πίσω, στο νέο Μεξικό!.
Το βράδυ στο μπαρ του κάμπινγκ ρωτάω μια παρέα μοτοσικλετιστών, του είδους σκληρού τύπου, Harley Davidson, easy rider με Hells Angels μπουφάν, αν γνωρίζουν ένα καλό συνεργείο στην περιοχή.. πολύ καλά παιδιά! το αποτέλεσμα ήταν την επομένη μέρα να πάμε με συνοδεία 4 Harley 50 χλμ μακριά, στην επομένη πόλη και σε ένα καλό συνεργείο, που μόνοι μας δεν θα το βρίσκαμε!.. στις μοτοσυκλέτες μας έγινε το σέρβις αυθημερόν. Το συνεργείο, μας έδειξε την συμπάθειά του, με το να μας βάλει στον λογαριασμό μόνο τα υλικά.. η δουλειά κερασμένη μας είπαν, με ένα μεγάλο χαμόγελο.. για το μπροστινό λάστιχο έπρεπε να περιμένω 4 μέρες, το οποίο πλήρωσα κανονικά μαζί με την δουλειά του..

Στο κάμπινγκ Toad Rock είναι υπέροχα, κάθε απόγευμα μαζεύονται γύρω στους 60 ταξιδιώτες με τις μοτοσυκλέτες τους.
Τα βράδια είναι γεμάτα όμορφες ιστορίες, ζωντανή μουσική, αλκοόλ και φαγητά από την ψησταριά.. Για τις διανυκτερεύσεις και τα ποτά δεν υπάρχουν τιμές. Ο καθένας πληρώνει αυτό που νομίζει ότι αξίζουν. Τα χρήματα τα βάζουμε σε ένα φάκελο και τα ρίχνουμε στο γραμματοκιβώτιο όταν φεύγουμε.
Κανένας δεν κοντρολάρει και οι ιδιοκτήτες, η Marry και ο Gran, αμείβονται με το παραπάνω για την εμπιστοσύνη που δείχνουν.. το σύστημα τους δουλεύει.
Εκεί γνωρίσαμε πολλούς καλούς ανθρώπους και αποκτήσαμε καινούργιους φίλους.

Στις 02.08.2017 ξεκινάμε προς το Εθνικό Πάρκο Glacier. Διασχίζοντας τις πόλης Naksup, Vernon και Revelstoke φτάνουμε στο πάρκο στις 05.08.2017.

Βρίσκουμε ένα κάμπινγκ στη μέση του Εθνικού Πάρκου Glacier, ψηλά στην βουνοκορυφή του Pass Rogers, μπροστά σε ένα ορμητικό ποτάμι που δημιουργείτε από τους παγετώνες. Είχαμε μια αρκετά ψυχρή νύχτα, αλλά η φύση είναι φανταστική. Το βράδυ είχα την εντύπωση ότι αν απλώσω το χέρι μου θα πιάσω ένα αστέρι! Τόσο κοντά ήταν!..
Εδώ υπάρχουν πολλές αρκούδες, μας λένε! . Μέχρι τώρα δεν είδαμε καμία.. Πάντως στις βόλτες μας και γενικά έχουμε πάντα μαζί μας το σπρέι κατά τις αρκούδες.

Στις 07.08.2017 ο προορισμός μας είναι οι ζεστές πηγές Radium. Όπως επί εβδομάδες έτσι και σήμερα οδηγούμε μέσα από καπνούς και γεμάτη στάχτη αέρα, συχνά βλέπουμε πυρκαγιές που βρίσκονται κοντά στο δρόμο.

Κάνουμε μια στάση στα Paint Pots. Πρόκειται για μια ιερή ινδιάνικη περιοχή που αποτελείτε από κίτρινες και πορτοκαλί λίμνες. Οι χρωματιστές λίμνες δημιουργήθηκαν από το χώμα που έχει την ποιότητα χρώματος. Οι ινδιάνοι το στέγνωναν και από την πορτοκαλί αυτή σκόνη αναμυγμένη με ψαρόλαδο ή ζωικό λίπος, φτιάχνανε χρώμα για να βάφουν το σώμα τους τις σκηνές, τα ρούχα ή βράχια.

Ο Καναδάς είναι τεράστιος, αλλά είναι πολύ αραιοκατοικημένος έχει μόνο περίπου 3.7 κατοίκους ανά χλμ². Το οδικό του δίκτυο είναι αραιό, οι δρόμοι, σε σύγκριση με αυτούς των ΗΠΑ, στενοί με μόνο μια λωρίδα κατεύθυνσης, με αποτέλεσμα οι τουριστικές περιοχές να σημαίνουν αυτόματα γεμάτους δρόμους και γεμάτα κάμπινγκ.

Για να αποφύγουμε τη φασαρία, βγαίνουμε από το εθνικό πάρκο στο Saskatchewan River Crossing και βρίσκουμε ένα ήσυχο κάμπινγκ 30 χιλιόμετρα πιο μακριά στο Two o Clock Creek.

Την επόμενη μέρα φτάνουμε στο Εθνικό Πάρκο Jasper και οδηγούμε μέχρι το πέρασμα Sunwapta. Ακριβώς απέναντι μας έχουμε τους παγετώνες. Απόψε θα έχουμε μια παγωμένη νύχτα. Φοράμε όλα τα ζεστά ρούχα που έχουμε μαζί μας και κοιμόμαστε τυλιγμένοι στους υπνόσακους μας

Στις 11.08.2017 μια όμορφη ηλιόλουστη μέρα διασχίζουμε τις οροσειρές ανάμεσα από τεράστιους παγετώνες. περνάμε όλη την ημέρα σε αυτά τα υπέροχα βουνά με το αιώνιο χιόνι τους.
Κατεβαίνοντας στα 800 μέτρα υψόμετρο γίνονται και οι θερμοκρασίες πιο άνετες για κατασκήνωση.
Μπροστά μας βρίσκετε η λίμνη Honeymoonlake και στις όχθες της βρίσκετε ένα απλό κάμπινγκ. Δεν έχει ρεύμα, ούτε ντους. Το μόνο που προσφέρει είναι τουαλέτες καιτα μεταλλικά κουτιά για τα φαγητά μας, με άλλα λογία ασφάλεια από τις αρκούδες και τους λύκους που βρίσκονται στα δάση γύρω μας.
Η λίμνη αξίζει το όνομα Honeymoon. Τα δάση και ο ουρανός καθρεφτίζονται μέσα της. Το νερό που την γεμίζει έχει δύο πηγές, η μια είναι από τα χιόνια και η δεύτερη μια ζεστή ιαματική πηγή από το έδαφος. Το αποτέλεσμα είναι μια εντυπωσιακά ζεστή λίμνη γεμάτη με ψάρια.
Κολυμπούμε και έχουμε το αίσθημα ταυτόχρονα να πλενόμαστε στην μεγαλύτερη μπανιέρα τις ζωής μας..

Είναι συναρπαστικό να συνειδητοποιούμε πόσοι ταξιδιώτες βρίσκονται στον δρόμο! Κάθε φορά που μας πλησιάζει το αίσθημα της μοναξιάς και νιώθουμε ότι είμαστε οι μοναδικοί ταξιδιώτες σε αυτή την απέραντη χώρα με την φανταστική φύση της, συμβαίνει κάτι για να μας υπενθυμίσει το αντίθετο!.. Έτσι και σήμερα έρχονται κοντά μας δύο ποδηλάτες.
Οι πινακίδες από τις μοτοσυκλέτες μας τους θύμισαν μητρική γλώσσα!
Είναι η Anita και ο Andy από την Αυστρία.
Βρίσκονται στην αρχή του ταξιδιού τους, ξεκινούν από τον Καναδά και θέλουν να διασχίσουν την παναμερικανική με ποδήλατα.
Το τρελό είναι ότι αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο ταξίδι τους.
Το πρώτο δεν ήταν τίποτε λιγότερο από τον γύρω του κόσμου με ποδήλατα! ένα ταξίδι που διήρκησε 4 χρόνια.
Επιστρέφοντας σπίτι τους, στην Αυστρία διαπίστωσαν ότι ταξίδεψαν πολύ γρήγορα! Έτσι, ένα χρόνο αργότερα ξεκινούν ξανά, αλλά αυτή την φορά από την αντίθετη κατεύθυνση.. τρελό!..
Λίγο αργότερα έρχεται ο Steve, ένας νεαρός μοτοσικλετιστής από το Τέξας. Ήθελε και αυτός να κατασκηνώσει κοντά μας..
Στις όχθες τις λίμνης που τα αστέρια καθρεφτιζόντουσαν μέσα της και κάτω από το φως του φεγγαριού, είχαμε μια όμορφη βραδιά με φανταστικές ιστορίες.. Ούτε που καταλάβαμε πότε άδειασε το μπουκάλι ουίσκι που ο Steve έβαλε στην μέση..

Την επόμενη μέρα οι φίλοι μας αναχωρούν. Κατευθύνονται προς τον νότο.
Εμείς αποφασίζουμε να μείνουμε μια ακόμη νύχτα στην λίμνη.
Το απόγευμα και ενώ ετοιμαζόμασταν να πάμε για ψώνια, φτάνει ένας άλλος ποδηλάτης. Είναι ο Thomas από τη νότια Γερμανία. Συνάντησε την Anita και τον Andy στο δρόμο, και αυτοί του είπαν για την λίμνη και για εμάς που βρισκόμαστε εκεί.
Μπορώ να κατασκηνώσω κοντά σας, μου λέει στα γερμανικά με βαβαρική διάλεκτο. Βέβαια! του απαντώ! Μας λέει ότι βρίσκετε πάνω από τρία χρόνια στον δρόμο, τελευταία βρισκόταν στην Ασία και εκεί έμεινε ενάμιση χρόνο, και με λαμπερά μάτια συνεχίζει: αυτό το σακίδιο με τα ρούχα μου που έχω στο ποδήλατο είναι από το Βιετνάμ, το χρησιμοποιούσαν για βάζουν αλεύρι μέσα, και το μυτερό καλάμι το έχω από την Ινδία, αυτό το χρειάζομαι για την προστασία μου! .Από την Ασία έφτασα αεροπορικώς στον Καναδά και θέλω να ταξιδέψω στις ΗΠΑ και το Μεξικό! Ίσως μπορείτε να μου δώσετε κάποιες καλές συμβουλές για την διαδρομή;!
Ναι! Μπορούμε του απαντώ γελώντας αλλά θα το κάνουμε το βράδυ.. τώρα θα πάμε για ψώνια, το επόμενο μπακάλικο είναι 50 χλμ μακριά.. πρέπει να γράψουμε στην λίστα για τα ψώνια και ένα μπουκάλι ουίσκι έτσι;.. οι ιστορίες του από την Ασία ήταν πολύ αστείες, όσο γελάσαμε αυτό το βράδυ δεν γελάσαμε ποτέ στην ζωή μας..

Πράγματι μας αρέσει να συναντάμε ανθρώπους που έχουν ταξιδέψει στον κόσμο. Οι ποδηλάτες ζουν πραγματικά πολύ μινιμαλιστικά. Οτιδήποτε έχουν μαζί τους πρέπει να σκεφτούν δυο φορές αν πράγματι το χρειάζονται. Όλα αυτά πρέπει να τα κουβαλήσουν με την δύναμη του σώματός τους.. Σε σύγκριση μαζί τους, το ταξίδι με μοτοσικλέτα είναι πολυτέλεια ….. αναρωτιόμαστε αν θα το μπορούσαμε και εμείς με το ποδήλατο; Μας λένε ότι κατά μέσο όρο, οδηγούν περίπου 70 χλμ. την ημέρα, Με τον αέρα στην πλάτη, περισσότερα και αυτό πέντε μέρες την εβδομάδα.. Φανταζόμαστε τους εαυτούς μας, μετά από μερικά χιλιόμετρα στο ποδήλατο, να πέφτουμε στο έδαφος, να στενάζουμε, να προσπαθούμε να πάρουμε αέρα και στη συνέχεια οι μυς μας να μην μας αφήνουν για μέρες να κινηθούμε.. Ζηλεύουμε τα δυνατά τους πόδια και τα αθλητικά τους σώματα.

13.08.2017 Οι δυνατές πυρκαγιές είχαν κλείσει για σχεδόν ένα μήνα τον μοναδικό δρόμο προς την Αλάσκα. Σήμερα ο δρόμος αυτός είναι πάλι ανοιχτός και εμείς ξεκινάμε προς την κατεύθυνση αυτή. Σχεδιάζουμε τη επόμενο στάση στην πόλη Prince George που βρίσκετε 800χλμ βόρεια. Οδηγούμε πάνω από 200χλμ ανάμεσα στα καμένα δάση, που και που βλέπουμε πυροσβεστικά αεροπλάνα που ρίχνουν προληπτικά νερό κοντά στον δρόμο. Η καταστροφή είναι τεράστια.. Όσο πιο βόρεια πάμε νιώθουμε την θερμοκρασία που πέφτει. Το θερμόμετρο της μηχανής μου δείχνει 7 °C ..Από εδώ και στο έξεις, και με κάθε χιλιόμετρο προς τον βορά θα δυναμώνει το κρύο. 400 χλμ πιο μακρυά και στην πόλη McBride, αποφασίζουμε λόγο του κρύου να διανυκτερεύσουμε σε ένα ξενοδοχείου. Μετά από αρκετούς μήνες στην σκηνή οι τέσσερις τοίχοι, μας δημιουργούν ένα παράξενο αίσθημα. Αλλά απολαμβάνουμε το ζεστό νερό του ντους και το μαλακό στρώμα στο κρεβάτι.

Το βράδυ έπεσε η θερμοκρασία κάτω από το μηδέν και έτσι το επόμενο πρωί δεν βιαζόμαστε να ξεκινήσουμε προς τον βορά.. κάτω από τα ρούχα τις μοτοσυκλέτας φοράμε ότι έχουμε μαζί μας. Είμαστε χαρούμενοι που ομόφωνα αποφασίσαμε, προτού ξεκινήσουμε το ταξίδι μας, να βάλουμε θερμαινόμενα χερούλια στις μηχανές μας! Είναι η πρώτη φορά που τα χρειαζόμαστε! Με τις χαμηλές θερμοκρασίες αρχίζει και η βροχή.! Έτσι παγωμένοι μέχρι το κόκαλο αλλά με ζεστά χέρια φτάνουμε στην πόλη Prince George.
Οι καιρικές συνθήκες δυσκολεύουν το ταξίδι προς την Αλάσκα. Η πρόγνωση του καιρού δείχνει χαμηλές θερμοκρασίες, βροχή και πιο βόρεια χιόνια.. μέχρι την Αλάσκα έχουμε ακόμα μπροστά μας πάνω από 2000χλμ από αυτά είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα χαλικόδρομος πάνω σε αιώνια παγωμένους δρόμους.. αφού φτάσουμε εκεί πρέπει να κάνουμε την ίδια διαδρομή πάλι πίσω!..
Συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε πολύ αργά εδώ για να κάνουμε ασφαλείς αυτή την διαδρομή.. παίρνουμε την απόφαση να εγκαταλείψουμε αυτό τον στόχο..
Μας λένε: μέσα Αυγούστου είναι η εποχή που πρέπει να εγκαταλείψεις με την μοτοσυκλέτα την Αλάσκα και όχι να πας εκεί!..
Νιώθουμε άσχημα..θεωρούμε τους εαυτούς μας καλομαθημένοι από 11 μήνες καλοκαιρινές θερμοκρασίες που δεν είναι σε θέση να φέρει σε τέλος τον τελευταίο στόχο αυτού του ταξιδιού! άλλα τελικά ξέρουμε ότι η απόφασή μας είναι σωστή..Αντιλαμβανόμαστε ότι οι τελευταίες εβδομάδες αυτού του ταξιδιού έχουν αρχίσει!
Στο Ιντερνετ διαβάζουμε ότι το πιο ζεστό μέρος βρίσκετε στον νότιο Καναδά στο Κάσλο και εκεί βρίσκετε το πιο όμορφο biker campground το Toad Rock εκεί που ήμασταν!
Με δύο ενδιάμεσες διανυκτερεύσεις φτάνουμε σε αυτό το συμπαθητικό μέρος στις 18.08.2017.

Ο Χέρμπερτ και η Γκίζελα μας δώσανε την συμβουλή να μεταφέρουμε τις μοτοσυκλέτες μας με την αεροπορική εταιρία Air Canada πίσω στην Ευρώπη και αυτό θέλουμε να το ψάξουμε λίγο εδώ σε αυτό το κάμπινγκ με καλό ίντερνετ!
Η εταιρία Air Canada προσφέρει φθηνή μεταφορά μοτοσυκλετών κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών.
Οι μηχανές μεταφέρονται με το πρόγραμμα fly and ride, δηλαδή ανοιχτές χωρίς κουτί, απλά δένονται μόνο σε παλέτες. Οι βαλίτσες και τα σακίδια μπορούν να παραμείνουν γεμάτα στη μοτοσυκλέτα.
Το κόστος είναι περίπου 800 ευρώ ανά μοτοσικλέτα, συν 80 ευρώ για το έγγραφο “Επικίνδυνα εμπορεύματα”( τιμές Αύγουστος 2017). Επικοινωνήσαμε με έναν υπάλληλο της Air Canada μέσω εμαιλ.
Ο φιλικός άνθρωπος μας εξηγείσαι τη διαδικασία και μας έκανε την κράτηση. Βανκούβερ – Φρανκφούρτη στις 04.09.2017. Εμείς θα αναχωρήσουμε με την Condor μία ημέρα αργότερα, γιατί τα εισιτήρια για επιβάτες με την Air Canada είχαν την διπλάσια τιμή.

Για το απαιτούμενο έγγραφο, “Επικίνδυνα εμπορεύματα”, μας έδωσαν μια εμαιλ διεύθυνση από μια εταιρεία εδώ στον Καναδά που τα εκδίδει. Αυτοί με την σειρά τους μας έστειλαν το έγγραφο μέσω εμαιλ, το οποίο πρέπει να συμπληρώσουμε και να το στείλουμε πίσω με υπογραφή.
Το τελικό έγγραφο στάλθηκε σε εμάς μέσω εμαιλ. Μέχρι εδώ έγινε όλη η διαδικασία μέσω λάπτοπ και ιντερνετ.
Τώρα πρέπει να το εκτυπώσουμε 3 φορές και να το παραδώσουμε με τις μοτοσυκλέτες στο Cargo Air Canada στο Βανκούβερ. Δεδομένου ότι δεν διαθέτουμε έναν εκτυπωτή, ζητάμε από τη Mary, την ιδιοκτήτρια του κάμπινκγ, να το εκτυπώσει για εμάς. Πράγμα που έκανε πολύ ευχαρίστως..

Με το έγγραφο επικίνδυνων εμπορευμάτων, βεβαιώνουμε ότι δεν υπάρχουν εκρηκτικές ή εύφλεκτες ουσίες στη μοτοσικλέτα και τις βαλίτσες. Το ντεπόζιτο πρέπει να περιέχει λιγότερα από 3 λίτρα βενζίνης. Αυτό το γνωρίζουμε ήδη από το ταξίδι προς το Κανκούν. Τα τελωνειακά έγγραφα δεν είναι απαραίτητα καθώς οι μοτοσυκλέτες μας είναι εγγεγραμμένες στη χώρα προορισμού, την Γερμανία.

Χρειαστήκαμε λίγες μέρες για να ολοκληρώσουμε όλες τις διαδικασίες. Στο ενδιάμεσο, κάνουμε ωραίες βόλτες στην περιοχή. Για παράδειγμα, 20χλμ. μακριά από την πόλη του Κάσλο. Παλιά υπήρχαν εδώ ορυχεία, ένα ατμόπλοιο μετέφερε αγαθά και επιβάτες. Ο ατμόπλοιο λειτουργεί τώρα ως εστιατόριο και μουσείο και τα παλιά βικτοριανά σπίτια είναι όμορφα ανακαινισμένα.

Στις 28 Αυγούστου 2017 ξεκινάμε για το τελευταία πόλη στον Καναδά. Ένας ολόκληρος χρόνος έχει περάσει τόσο γρήγορα και είμαστε λυπημένοι που αυτό το ταξίδι έρχεται τώρα στο τέλος. Για τις επόμενες ημέρες, η ημερομηνία αναχώρησης θα μας ακολουθεί σαν ένα σκοτεινό σύννεφο..
παρ’ όλ’ αυτές τις σκέψεις απολαμβάνουμε τον ωραίο ζεστό καιρό, τα υπέροχα τοπία, τη φύση, τις νύχτες στη σκηνή, και το μαγείρεμα και τον καφέ απο το γκαζάκι μας …

 

Στις 02.09.2017 φτάνουμε στο Βανκούβερ. Κλείνουμε μέσω airbnb ένα διαμέρισμα, στο κομμάτι της πόλης Ρίτσμοντ, μαζί με το διαμέρισμα έχουμε και το δικό μας γκαράζ. Από εδώ είμαστε μόνο 6 χλμ μακρυά από το αεροδρόμιο. Έτσι καθαρίζουμε με ησυχία τις αποσκευές μας, αφαιρούμε όλα τα επικίνδυνα πράγματα που μπορούν να εκραγούν (σπρέι κατά τις αρκούδες, Τέφλον σπρέι, WD40 κτλπ) και προετοιμάζουμε τις μοτοσικλέτες για μεταφορά.
Το επόμενο πρωί οδηγούμε τις μοτοσυκλέτες μας μια τελευταία φόρα στον Καναδά προς το αεροδρόμιο και τις παραδίνουμε στην Cargo Air Canada. Το προσωπικό είναι πολύ φιλικό και εξυπηρετικό και η γραφειοκρατία γίνεται γρήγορα, εκεί πληρώνουμε μέσω πιστωτικής κάρτας την μεταφορά.

Και.. από την μια στιγμή στην άλλη είμαστε χωρίς μοτοσυκλέτες.
Για 12 μήνες τις οδηγούσαμε σχεδόν κάθε μέρα .. Λυπημένοι περπατάμε τα 6 χιλιόμετρα πίσω στο διαμέρισμα !

Στις 04.09.2017 βλέπουμε με το Skytrain στην πόλη του Βανκούβερ. Για 9.50$ έχουμε ένα εισιτήριο, με το οποίο μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε μια ολόκληρη μέρα τα λεωφορεία, το μετρό και το Skytrain διασχίζοντας την πόλη. Εντυπωσιακό είναι το λιμάνι, οι ουρανοξύστες και ιδιαίτερα η Chinatown.
Μια περιοχή τις Βανκούβερ που ιδρύθηκε από τους Κινέζους το 1858 όταν όλοι εδώ ψάχνανε για χρυσό. Διαβάζουμε ότι είναι μια πολυσύχναστη περιοχή, αλλά σήμερα είναι σαν νεκρή. Όλα είναι κλειστά! Κρίμα. Δεν ξέρουμε γιατί.
Παρ ‘όλα αυτά, είναι εντυπωσιακό και συναρπαστικό να βλέπουμε σπίτια κινέζικου στυλ. Ακόμα και οι πινακίδες του δρόμου είναι σε λατινική και κινεζική γραφή.

Την επόμενη μέρα στις 17:45 αναχωρούμε για Φρανκφούρτη. Καθόμαστε στο αεροπλάνο με αναμειγμένα αισθήματα..από την μια πλευρά η λίπη που ένα τέτοιο όμορφο ταξίδι τελείωσε και από την άλλη, η χαρά να ξαναδούμε τα παιδιά, τα εγγόνια και τους φίλους μας .

Ο Καναδάς, η Βρετανική Κολομβία, η Αλμπέρτα μας άρεσαν.
Τα ατέλειωτα δάση, τα ποτάμια και οι λίμνες είναι πανέμορφες.
Οι άνθρωποι είναι πολύ ανοιχτοί, φιλικοί και πραγματικά ενδιαφέρονται.
Οι δρόμοι είναι υπέροχοι και υπάρχουν πάρα πολλοί χωματόδρομοι.
Χρησιμοποιήσαμε διαδρομές που δεν είχαν καθόλου κίνηση και μας προσέφεραν παραμυθένιες θέες.

Έκτος από 3-4 βραδιές διανυκτερεύσαμε μόνο στην σκηνή μας. Για εμάς είναι ο πιο όμορφος τρόπος να ταξιδεύουμε και να απολαμβάνουμε την φύση, τα ξενοδοχεία τα βρήκαμε πανάκριβα και άβολα. Στην τουριστική εποχή είναι τα κάμπινγκ στα εθνικά πάρκα γεμάτα αλλά λίγο πιο μακρυά βρίσκαμε πάντα ένα ήσυχο όμορφο μέρος για την σκηνή μας.
Δεν συναντήσαμε από κοντά καμία αρκούδα.. κρίμα!.. ή μάλλον ευτυχώς και δόξα τον θεό;.. σε αυτό το θέμα δεν είμαστε σίγουροι με την Αννα!.. .

Αλλά είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε να ταξιδέψουμε ξανά. Θέλουμε να δούμε και να εξερευνήσουμε και άλλες ηπείρους. Μας έπιασε ο πυρετός του ταξιδιού που γιατρεύετε μόνο με ταξίδια. 🙂
Δεν μας είναι εύκολο να επανέλθουμε στην καθημερινή βόρειοευρωπαϊκή ζωή!.
Η σχετικά μεγάλη εμπειρία, από 12 μήνες στο δρόμο και η αξιολόγησή της θα μας βοηθήσει στον προγραμματισμό του επόμενου μακροχρόνιου Ταξιδιού μας.