Από το Τσιάπας προς το Οαχάκα.

Στις 09.03.2017 εγκαταλείπουμε την καραϊβική και προχωράμε προς το εσωτερικό του Μεξικού.
Παραλιακά η ζέστη, μας έχει διάλυση.. είναι τόσο αφόρητη που μας αναγκάζει να οδηγούμαι χωρίς τον ρουχισμό μοτοσυκλέτας. Αγοράσαμε όμως προστατευτικά για τα γόνατα και τους αγκώνες.
Ο προορισμός μας είναι το Σαντ κρίστομπαλ ντε λας κάσας (San Cristobal de las Casas). Από ότι μάθαμε είναι μια ενδιαφέρουσα πόλη, και σε αυτή ζουν διάφορες φυλές ινδιάνων ..
Το άλλο καλό είναι ότι το Σαντ κρίστομπαλ βρίσκετε στα 2000μ υψόμετρο! Αυτό σημαίνει θερμοκρασίες την ημέρα 15 με 25°C και το βράδυ 10°C ή λιγότερους. Μόνο και μόνο με την σκέψη να μπορώ το βράδυ να σκεπαστώ, δίχως να ιδρώνω με μια κουβέρτα, γίνετε η περιοχή συμπαθητική χωρίς να την έχω δει ακόμα!

Η διαδρομή μέχρι εκεί, δεν είναι και τόσο εύκολη. 220χλμ ορεινή περιοχή, στενός δρόμος γεμάτος με κομβόι φορτηγών που τα καυσαέρια τους σιγά σιγά μας δηλητηριάζουν.

Οι προσπεράσεις είναι δύσκολες και επικίνδυνες.

Σαν να μην έφταναν αυτά, κάθε λίγα χιλιόμετρα έργα στον δρόμο..μεγάλες λακκούβες και μποτιλιαρίσματα!
Μιας και δεν μπορούμε να προσπεράσουμε τα φορτηγά, κάναμε συχνές στάσεις για να τα αφήσουμε να φύγουν μπροστά.. έτσι καταφέραμε να έχουμε ελεύθερο δρόμο μέχρι το Σαντ κρίστομπαλ.

Σε κάθε χωριό που περνάγαμε συναντούσαμε αμέτρητα Τόπες ( περίπου 20 εκατοστά υπερυψωμένα εμπόδια, φτιαγμένα από τσιμέντο, που σε αναγκάζουν να κόψεις ταχύτητα) Η Μηχανή τις Αννας βρίσκει σχεδόν σε όλα αυτά τα εμπόδια από κάτω.
Μέτρησα πάνω από 100 φορές αυτόν τον ήχο που κάνει η μηχανή όταν ξύνει το τσιμέντο..ένας ήχος που μου προκαλεί ανατριχίλα. Η Αννα είναι απογοητευμένη γιατί όπως και να οδηγήσει η μηχανή της θα βρει από κάτω!
Το NC750X τις χόντας με μόνο 16 εκατοστά ύψος από το έδαφος δεν είναι φτιαγμένο για το Μεξικό! Η μόνη λύση είναι να περνάει αυτά τα εμπόδια όσο πιο σιγά γίνετε!

Η διαδρομή οδηγεί σε μια μοναδικά όμορφη ορεινή περιοχή.
Σταματήσαμε στην πλατεία ενός μικρού χωριού για καφέ. Γύρω της υπήρχαν 4 καφενεία. Αυτό που μου έκανε εντύπωση ήταν ότι βρισκόμαστε σε μια περιοχή που παράγουν καφέ και κανένα από αυτά τα 4 καφενεία δεν είχε.. ζεστό νερό μπορούσαν να μας δώσουν και έτσι φτιάξαμε από τον δικό μας!

Μετά από 8 ολόκληρες ώρες και μία κουραστική διαδρομή φτάσαμε σε μια, οδικά, χαοτική πόλη που απαιτεί συγκέντρωση και προσοχή! Το Σαντ κρίστομπαλ είναι μια μεγάλη πόλη, οι κεντρικοί δρόμοι είναι εντάξει, στα στενά σοκάκια όμως και στην παλιά πόλη η προτεραιότητα στον δρόμο δεν είναι ξεκάθαρη..ο καθένας περνάει όπως θέλει, τα φανάρια δεν παίζουν ρόλο!

Ευτυχώς που βρήκαμε, με την βοήθεια του GPS αμέσως το Hostel. Η μεγάλη ξύλινη πόρτα, που θυμίζει πόρτα κάστρου, ανοίγει και μπαίνουμε με τις μηχανές μας σε έναν όμορφο πράσινο και γεμάτο δέντρα εσωτερικό χώρο.
Όμορφη έκπληξη: οι οδηγοί των δικύκλων που έρχονται εδώ, έχουν την πρώτη νύχτα δωρεάν!
Το δωμάτιο είναι απλό, όμορφο, άνετο και με θέα στην παλιά πόλη. Στην μεγάλη κουζίνα μπορούμε και μαγειρεύουμε τα φαγητά μας και παράλληλα κάνουμε και γνωριμίες με άλλους ταξιδιώτες.
Στην βραδινή φωτιά που ανάβουν στον κήπο μπορούμε να γνωρίσουμε ανθρώπους από όλο τον κόσμο.

Μετά το καφεδάκι μας και αφού ξεκουραστήκαμε, πάμε για να δούμε λίγο την πόλη.
Ούτε 300 μέτρα μακρυά βρίσκετε μια μεγάλη εκκλησιά και γύρω της είναι το παζάρι και η αγορά. Μικρά καλυβάκια με ρούχα, δίπλα η λαχαναγορά και η κρεαταγορά..

Σε αυτή την πόλη ζουν πολλές φυλές ινδιάνων και τους βλέπουμε παντού.
Είναι μια φανταστική εικόνα.

Παντού μικροί άνθρωποι ντυμένοι με τα όμορφα χρωματιστά παραδοσιακά ρούχα τους, προσπαθούν να πουλήσουν το εμπόρευμά τους.
Μια τεράστια υπερπροσφορά σε ρουχισμό. Πολύ όμορφα ρούχα πλεγμένα ή κεντημένα στο χέρι! Καπέλα, τσάντες παιχνίδια όμορφα αξεσουάρ! Όλα αυτά σε πολύ χαμηλές τιμές!

Το σκηνικό γίνετε ακόμα πιο τέλειο από όλα αυτά τα όμορφα μικρά πλανόδια καροτσάκια και τους ιδιοκτήτες τους, που πουλούν βραστό καλαμπόκι, πολλά ειδών τορτίγια, καθαρισμένα φρούτα, φρέσκους χυμούς και γλυκά.

Η λαχαναγορά είναι το ίδιο συναρπαστική. Εκεί δεν είναι τα αγαθά που συναρπάζουν αλλά οι άνθρωποι! Όλοι αυτοί οι ινδιάνοι αγρότες και το παρουσιαστικό τους.. Κάτι τέτοιο δεν έχουμε ξαναδεί στην ζωή μας! Νιώθουμε με τα 220χλμ που κάναμε μέχρι εδώ, να οδηγήσαμε και ταυτόχρονα 200 χρόνια στο παρελθόν!

Όλες αυτές οι φυλές των ινδιάνων που ζουν εδώ, αποτελούν και τους φτωχούς των φτωχών! Ζουν σε αυτάρκεια με τον ρουχισμό και την διατροφή. Τα χρήματα που χρειάζονται τα εξοικονομούμουν από τα αγαθά που πουλούν και αυτά δεν είναι πολλά.
Θέσεις εργασίας δεν βρίσκουν και ο υπόλοιπος μεξικάνικος πληθυσμός ( μέχρι και πριν ορισμένα χρόνια )τους εκμεταλλευόταν. Αυτή η εκμετάλλευση τους ανάγκασε να επαναστατήσουν. Έτσι δημιουργήθηκε η ανταρτική οργάνωση Τσαπατίστας. Το 1/3 από αυτούς ήταν γυναίκες έτοιμες να πολεμήσουν και να πεθάνουν για τα δικαιώματά τους.
Η μεξικάνικη κυβέρνηση συμβιβάστηκε μαζί τους και από τους αντάρτες Τσαπατίστες, έγιναν οργανώσεις που σήμερα παλεύουν κατά των πολυεθνικών εταιριών την παγκοσμιοποίηση, αντιπροσωπεύουν τα δικαιώματα των ινδιάνων και προωθούν των προϊόντα τους στην διεθνή τελική αγορά χωρίς μικρό και μεγαλεμπόρους στο ενδιάμεσο. Η πιο γνωστή οργάνωση για αυτόν τον σκοπό είναι η Fair Trade.

Επί μέρες δεν κάνουμε τίποτα άλλο από το να μαθαίνουμε για αυτούς τους ανθρώπους. Επισκεπτόμαστε τα χωριά τους, παρακολουθούμε τον τρόπο ζωής τους, τις χειροποίητες τέχνες τους . Είμαστε εντυπωσιασμένοι από την περηφάνια τους και την ιστορία τους.
Μια ιστορία που πηγαίνει χιλιάδες χρόνια πίσω.
Όλα τα μέρη εδώ στην κεντρική Αμερική, που ανακαλύφθηκαν μέχρι το 1541 ήταν τόσο πυκνοκατοικημένα, σαν κυψέλες. Υπολογίζονταν συνολικά ανάμεσα σε εβδομήντα και ενενήντα εκατομμύρια άτομα! Και είχαν αναπτύξει εδώ έναν υψηλό πολιτισμό. Μαθηματικά, αστρονομία, αστρολογία μεγάλη οικοδομική τέχνη, ιατρική και θρησκεία.. όλα αυτά γραμμένα στα βιβλία τους.

Οι Ισπανοί κατακτητές κατέστρεψαν όλες αυτές τις γνώσεις, κάψανε τα βιβλία τους και σκότωσαν όλους τους σοφούς και διδάκτορες αυτού του πολιτισμού.
Και όχι μόνο.. Στην κυριολεξία: Εξολόθρευσαν τους πάντες.
Με Ινδιάνους τάιζαν τα σκυλιά τους!
Ενάμισι αιώνα αργότερα, δεν απέμεναν απ’ αυτούς παρά μόνο τριάμισι εκατομμύρια!
Όσοι επέζησαν έπρεπε να αποσπαστούν τον δικό μας Θεό.

Ένα από τα θρησκευτικά σύμβολα των ινδιάνων Μάγια τις περιοχής, ήταν και ο σταυρός, όταν όμως οι κατακτητές τους επέβαλαν τον δικό μας σταυρό, σαν την καινούργια θρησκεία οι ινδιάνοι εκλέγανε σαν μικρά παιδιά! Δεν μπορούσαν να καταλάβουν, τι θρησκεία είναι αυτή που δοξάζει τον βασανισμό;.
Πως είναι δυνατόν να πιστεύεις σε έναν θεό που η δόξα του συνοδεύετε από την ποινή τον πόνο και τον θάνατο..

Τελικά οι κατακτητές, τους πήραν τα πάντα.
Αποικιοκρατία σημαίνει αιώνια καθυστέρηση..
Με το καταστροφή των βιβλίων τους και τον θάνατο των δασκάλων τους, πήγαινε η γνώση από στόμα σε στόμα, από τους γέρους στους νέους. Από γενιά σε γενιά..
Το αποτέλεσμα μιας τέτοιας μετάδοσης είναι η διαστρέβλωση!
Πολύ λίγα πράγματα περίσσεψαν από τον πολιτισμό των ινδιάνων Μάγια. Ένα από αυτά είναι το Μάγια ημερολόγιο..
-Οι περισσότεροι από εμάς γνωρίζουμε πολλά για τους ινδιάνους τις βόρειας Αμερικής και λίγα για αυτούς τις κεντρικής και νότιας Αμερικής. Εδώ έμαθα πολλά για αυτούς και την εξαφάνισή τους και είχα την τύχη, όλα αυτά να τα ξαναβρώ σε μια ιστοσελίδα γραμμένα στα ελληνικά..πολύ ενδιαφέρων και ανατριχιαστικό..-

Μου αρέσουν αυτοί οι άνθρωποι και νιώθω άνετα και όμορφα κοντά τους. Πολύ θα ήθελα να μιλήσω μαζί τους να τους καταλάβω.. Τα ισπανικά μου δεν είναι καλά! Για τα απαραίτητα φτάνουν αλλά όταν πάω στα χωριά τους και έχω απέναντί μου ένα γεροντάκι που μου μιλάει;!. με κοιτάει στα μάτια και μιλάει..μιλάει ασταμάτητα..
τον κοιτάζω με μάτια λαμπερά και ένα μικρο χαμόγελο γεμάτο αγάπη.. και μέσα μου καταριέμαι την βαβυλώνια..
Αγάπησα αυτούς τους ανθρώπους. Όλοι τους δίνουν μια μάχη, πολεμούν καθημερινά για την επιβίωσή τους, την κουλτούρα τους τον πολιτισμό τους και την παλιά χαμένη γνώση..
Μου αρέσει που δεν το βάζουν κάτω.. μέχρι και σήμερα προσπαθούν να χαράξουν τον δικό τους δρόμο ακόμα και με την θρησκεία..αναγκαστήκαν να αποδεχθούν τον δικό μας θεό αλλά με αυτόν αναμιγνύουν και τους δικούς τους θεούς!.. Ποιο ξεκάθαρα: το μόνο που έχουν αποδεχθεί από την θρησκεία μας είναι οι εκκλησίες και τις χρησιμοποιούν σαν κτήρια για τα πιστεύω τους..βαφτίζονται χριστιανοί για να έχουν την ησυχία τους, είναι ένα είδος συμβιβασμός με ένα ίδρυμα που για την εξάπλωσή του δεν διστάζει να σκοτώσει και να εξαφανίσει ολόκληρους λαούς στο όνομα του θεού! Αυτό το ξέρουν από την δικιά τους εμπειρία!

Αγαπήσαμε το χωριουδάκι Χαμούλα(Chamula). Εκεί ζουν σχεδόν μόνο ινδιάνοι και οι λίγοι Μεξικάνοι που ζουν εκεί έχουν και αυτοί μικτές οικογένειές.

Το χωριό το επισκευαστήκαμε συχνά.. Η εκκλησία του χωριού είναι πολύ ενδιαφέρον και τράβηξε την προσοχή μας.

Όλο το πάτωμά της εκκλησίας είναι σκεπασμένο με πευκοβελόνες που αλλάζετε καθημερινά.
Ο λόγος είναι απλός: Οι ινδιάνοι θέλουν το σπίτι του θεού να έχει το ίδιο έδαφος που τους προσφέρει η φύση..δηλαδή σαν να περπατάς στο δάσος ..και τα δάση εδώ είναι γεμάτα με πεύκα..

Η Εκκλησία είναι μεγάλη και πανέμορφη..
Η πρώτη εντύπωση όταν μπαίνεις μέσα, είναι το πάτωμα.. γεμάτο με πευκοβελόνες.. η έντονη μυρουδιά του πεύκους.. τα εκατοντάδες χρωματιστά αναμμένα κεριά που φωτίζουν το εσωτερικό της εκκλησίας. 15 – 20 γκρουπ με ινδιάνους, καθιστοί στο πάτωμα και κουνώντας ρυθμικά το σώμα τους μπρος-πίσω να μουρμουρίζουν μια μονοτονική προσευχή στην γλώσσα τους.
Παρατηρώ ότι όλα αυτά τα γκρουπ έχουν μαζί τους ένα ζωντανό κοτόπουλο και αρκετά μπουκάλια Coca Cola!
Υπάρχουν πολλοί ελεγκτές στην εκκλησιά. Ινδιάνοι που η δουλειά τους είναι να προσέχουν διακριτικά να μην βγουν φωτογραφίες ή βίντεο από τις τελετές.
Πλησιάζω τον ίδιο ελεγκτή που μου πήρε την μικρή βιντεοκάμερα μου με το που μπήκα στην εκκλησία, και τον ρωτάω τι γίνετε εδώ;
Βρισκόμαστε σε μια καθολική εκκλησία αλλά όλη η τελετή δεν έχει χριστιανικό χαρακτήρα;!
Μου λέει:
Οι ινδιάνοι πιστεύουν ότι μεταξύ ανθρώπων και ζώων υπάρχει μια πνευματική σύνδεση.
Έτσι λοιπόν όταν είναι άρρωστοι ή έχουν προβλήματα μπορούν να απαλλαγούν από αυτά μεταφέροντας τα σε ένα ζώο..
Για αυτή την θεραπεία χρειάζονται:
– Ένας θεραπευτή. ( τις περισσότερες φορές αυτό τον ρόλο τον αναλαμβάνει ο παππούς ή η γιαγιά)
– Όλη την οικογένεια
– Ένα ζωντανό κοτόπουλο
– Coca Cola!.
– Τεκίλα.

Η οικογένεια συγκεντρώνετε στην εκκλησία. Καθιστοί και γύρω από τα κεριά προσεύχονται.
Ο θεραπευτής παίρνει το κοτόπουλο και προσεχτικά χαϊδεύει με αυτό όλο το σώμα του ανθρώπου που έχει το πρόβλημα. Ο στόχος είναι το πρόβλημα να περάσει από τον άνθρωπο στο ζώο. Για προβλεπτικούς λόγους, η τελετή επαναλαμβάνετε με όλα τα άτομα τις οικογένειας.
Όταν ο θεραπευτής είναι σίγουρος ότι το πρόβλημα βρίσκετε πλέον στο κοτόπουλο, τότε στα γρήγορα και με μια κίνηση ρουτίνας του στρίβει το λαιμό..και αυτό μέσα στην εκκλησία!
Το πρόβλημα βρίσκετε τώρα στο κοτόπουλο και αυτό είναι νεκρό..
Τα μικρά υπολείμματα του προβλήματος που βρίσκονται ακόμα στον άνθρωπο απολυμαίνονται με τεκίλα.
Το δίλημμα είναι τώρα πως βγαίνουν αυτά τα υπολείμματα έξω από το σώμα;
Αυτό το καταφέρνει μόνο η Coca Cola..
Ο ελεγκτής λέει: είναι γενικά γνωστό ότι με την Coca Cola μπορείς να ρεφτείς καλύτερα και δυνατότερα από ότι με την Pepsi..και για αυτό την χρειάζονται..
Η οικογένεια μετά την τεκίλα πίνει γρήγορα πολύ Coca Cola και μετά ρεύονται όσο πιο δυνατά μπορούν, το ρέψιμο βγάζει τα υπολείμματα του προβλήματος από το σώμα..
Αφού τελειώσουν με τα ρεψίματα τους, πίνει ο καθένας τους από μια γουλιά τεκίλα για το καλό και αυτό ήταν!
Τα προβλήματα έχουν εξαφανιστεί και η οικογένεια εγκαταλείπει την εκκλησία χαρούμενοι και υγιείς.

Έτσι η Coca Cola εκτός από ένα ποτό, τα κατάφερε και να γίνει ένα αναπόσπαστο υλικό για τις θρησκευτικές τελετές των ινδιάνων.
Και το κοτόπουλο; Αφού βραστεί ή ψηθεί καλά και σερβιριστεί με καυτερά μπαχαρικά είναι σαν να μην είχε ποτέ κανένα πρόβλημα!

Η ιστορία αυτή ακούγετε διασκεδαστική και αστεία, την ώρα όμως που βρισκόμουν στην εκκλησία και παρακολουθούσα την μια οικογένεια μετά την άλλη, εκεί ένοιωσα και την πνευματικότητα αυτής τις τελετής..Η θρησκεία θέλει πίστη!..
Βγαίνοντας από την εκκλησία καταπολέμησα και εγώ το περίεργο αίσθημα που είχα στο στομάχι μου, αγοράζοντας ένα ποτηράκι τεκίλα συνοδεύοντάς το με μια Coca Cola..βοήθησε..

Μια καταρρακτώδεις βροχή διέκοψε την βόλτα μας στο χωριό.
Εδώ στην μεξικάνικη περιοχή του Τσιάπας και στα 2000 μέτρα υψόμετρο υπάρχει ένα σταθερό κλίμα. Όλο τον χρόνο είναι άνοιξη. 20 με 30°C που και που δυνατές βροχές.
Κατά τα άλλα;! το Σαντ κρίστομπαλ ντε λας κάσας, έχει 150000 κατοίκους. Μια πολύ ζωντανή πόλη, που οι μεξικάνικοι αναμιγνύονται με τις φυλές των ινδιάνων.

Στην πόλη υπάρχουν πάρα πολλές βοηθητικές οργανώσεις που αντιπροσωπεύσουν τους ινδιάνους. Μια από αυτή κατάφερε να κρατήσει τους καθολικούς παπάδες μακριά από τις εκκλησίες την ώρα που οι ινδιάνοι κάνουν τις τελετές τους. Για την συγκεκριμένη εκκλησία τα κατάφεραν τόσο καλά που ο παπάς έρχεται εδώ μόνο για τα βαφτίσια!..

Στην πόλη υπάρχουν υπερβολικά πολύ νέοι και παλιοί χίπηδες και αυτοί ζουν ( που αλλού;) στις κοινότητές τους..
Αρκετοί άνθρωποι από όλο τον κόσμο, που έχουν εγκαταλείψει την μέχρι τώρα ζωή τους και ζουν απλά, ειρηνικά και με λίγα εδώ..

Υπάρχουν επίσης αρκετά αξιοθέατα, μουσεία και εκκλησίες που για να τα δούμε όλα θα θέλαμε μέρες ολόκληρες. Δεν επισκεφτήκαμε σχεδόν κάναμε!
Καθίσαμε μια εβδομάδα εδώ και αυτή την περάσαμε κοντά στους ινδιάνους.
Δεν αγαπούν τις φωτογραφικές μηχανές και είναι καλύτερα να δώσουν την συγκατάθεσή τους προτού φωτογραφηθούν.

Το Canon Somidero είναι το μεγαλύτερο φαράγγι τις περιοχής και αυτό θέλουμε να δούμε..
Διασχίζετε από ένα ποτάμι και τα βράχια υψώνονται στα 1000 μέτρα δεξιά και αριστερά του. Αυτά τα βράχια ήταν και το Σούλι των ινδιάνων Μάγια τις περιοχής! Όλοι αυτοί που προτιμούσαν τον θάνατο από την σκλαβιά αυτοκτονούσαν εδώ! Και αυτοί ήταν πολλοί..μιλάνε για χιλιάδες ινδιάνους!..

Το ποτάμι είναι γεμάτο με κροκόδειλους που για πρώτη φορά τους βλέπουμε στην ελεύθερη φύση και μπροστά μας.

16.03.2017 Μας άρεσε πολύ το Σαντ κρίστομπαλ με το δροσερό του κλίμα του, το φιλικό και βοηθητικό προς τους μοτοσυκλετιστές Hostel Rosscο. Εδώ νιώσαμε πολύ άνετα!
Γνωρίσαμε πολλούς καλούς Μεξικανούς, οι οποίοι μας συμβούλεψαν και μας έδειξαν στον χάρτη που βρίσκουμε τις καλύτερες τοποθεσίες του Μεξικού!
Τελικά σε αυτό το ταξίδι το αντίο θα το λέμε συχνά! Αυτή την φορά είναι λίγο πιο δύσκολο να αποχαιρετίσεις όμορφους ανθρώπους, ωραίες περιοχές και μοναδικές φάσεις.

Ο επόμενος προορισμός μας είναι ο ειρηνικός.
Νωρίς το πρωί ταΐζουμε τα GPS μας με τις συντεταγμένες και ξεκινάμε προς την φημισμένη περιοχή Λα βεντόζα (La Ventosa)!
Η περιοχή είναι φημισμένοι για τους δυνατούς ανέμους της.
Χωρίς να το καταλάβουμε, τα GPS μας οδεύουν όλο και πιο βαθειά στα βουνά του Τσιάπας. Η διαδρομή είναι τόσο όμορφη που μετά από 120 χιλιόμετρα συνειδητοποιούμε ότι βρισκόμαστε στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.
Αν και οι συντεταγμένες ήταν σωστές για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα GPS διάλεξαν και μας έδειχναν αυτή την διαδρομή. Αυτό μας συμβαίνει για πρώτη φορά στο ταξίδι μας..

Δεν μας πείραξε και πολύ, ήταν υπέροχα με πεντακάθαρο δροσερό αέρα, τέλειους δρόμους γεμάτος με στροφές και λίγα χαμηλά εμπόδια, φανταστικά τοπία όμορφα χωριουδάκια με νόστιμα φαγητά και αυτή την φορά βρήκαμε παντού καφέ ντόπιας παραγωγής.

Σκεφτόμαστε, το Τσιάπας θέλει να μας κρατήσει και μας παρουσιάζετε με την πιο συναρπαστικά όμορφη πλευρά του!.

Επιστρέφουμε στην ίδια διαδρομή και μετά από 250χλμ διανυχτερεύουμε στην Τούξλα γκουτιερές (Tuxtla Gutierrez).

18.03.2017. Αυτή την φορά τα GPS δουλεύουν σωστά και μας δείχνουν τον δρόμο προς τον ειρηνικό.
Η διαδρομή μας περνάει από την περιοχή Λα βεντόζα (La Ventosa), που μεταφράζετε η θυελλώδεις!
Και ακριβώς έτσι είναι. Βρισκόμαστε στην πιο στενή περιοχή του Μεξικού. Ειρηνικός και ατλαντικός χωρίζονται από περίπου 200χιλ στερεάς γης. Οι άνεμοι εδώ είναι τόσο ισχυροί που συχνά αναποδογυρίζουν φορτηγά.
Στο ίντερνετ διαβάζουμε εμπειρίες άλλων μοτοσικλετιστών που πέρασαν από εδώ!
Οι περιγραφές αρχίζουν με: τραυματική εμπειρία, συνεχίζουν με: σχεδόν αδύνατον να μείνεις στην λωρίδα σου, μέχρι στο: κατέληξα με την μοτοσυκλέτα μου στο αυλάκι.. αν είναι έτσι, τότε ένα είναι σίγουρο, αυτό που έχουμε μπροστά μας θα είναι το κάθε άλλο εκτός από άνετη οδήγηση..
Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε την περιοχή τόσο και πιο δυνατός γίνετε ο άνεμος.
Η πρόγνωση του καιρού μιλάει για 80χιλ την ώρα που από το μεσημέρι και μετά όλο και θα δυναμώνει.. και είναι σχεδόν μεσημέρι.. οι περιγραφές των μοτοσικλετιστών περιγράφουν τα 30 χλμ που βρίσκετε το πάρκο των ανεμογεννητριών σαν το πιο άσχημο.. και αυτό το πάρκο το βλέπουμε τώρα μακριά μπροστά μας, δεν ξέρω τι μας περιμένει εκεί, αλλά τώρα οδηγάμε τόσο λοξά σαν να παίρνουμε μια στροφή, αλλά πάμε ευθεία.. κυριολεκτικά ο αέρας μας κρατάει εδώ και χιλιόμετρα σε αυτή την θέση, λες και ξαπλώνεις με την μοτοσυκλέτα πάνω του..
Δεν ξέρω τι θα γίνει στο πάρκο.. Το σώμα μου είναι γεμάτο με αδρεναλίνη!

Οδηγάω μπροστά και σε απόσταση από την Αννα, έτσι ώστε αυτή να μπορεί να με παρατηρεί και να προσανατολίζετε σε εμένα για τα κουνήματα που δέχομαι εγω και η μηχανή μου από την θύελλα.. την παρακολουθώ από το καθρέπτη..κουνιέται πέρα δώθε στην λουρίδα της αλλά είναι ψύχραιμη και το πιο σημαντικό..σιωπά!..κάτι ασυνείδητο για την Αννα αλλά πολύ σωστό και καλό σε αυτή την φάση..
Φτάνουμε στο πάρκο των ανεμογεννητριών.. πολλές από αυτές είναι σταματημένες και φρεναρισμένες λόγο τις θύελλας! Εκεί δεχόμαστε την θύελλα με όλη της την δύναμη..έχουμε πραγματικά πρόβλημα να μείνουμε στην λωρίδα μας.. δόξα τον θεό ο δρόμος δεν έχει σχεδόν καθόλου κίνηση από την αντίθετη πλευρά..σε μεγάλη απόσταση μπροστά μου οδηγάει ένα μικρο αγροτικό που χρειάζεται που και που και τις δύο λωρίδες.. τα χτυπήματα του αέρα είναι τόσο απότομα και δυνατά που δεν έχω χρόνο να αντιδράσω..Συχνά νιώθω ότι ο άνεμος προσπαθεί να μου βγάλει το κράνος από το κεφάλι.. αν τώρα με ανάγκαζε κάτι να σταματήσω δεν νομίζω ότι θα κατάφερω να κρατήσω την μηχανή μου με όλο το βάρος της όρθια.. Σιωπούμε και οδηγάμε τελείως συγκεντρωμένοι.. 30 ολόκληρα χιλιόμετρα που γίνονται ατελείωτα..
μετά το πάρκο με τις ανεμογεννήτριες ο δρόμος κάνει μια μικρή στροφή πίσω από ένα βουνό..και αυτό ήταν.. ουφ τα καταφέραμε!
Η θύελλα κόβετε σαν να κατέβασε κάποιος τον διακόπτη.. υπάρχει ακόμα αέρας αλλά δεν είναι πλέον τίποτα το σημαντικό.. σταματάμε στο πρώτο βενζινάδικο που έρχεται στον δρόμο μας..τώρα χρειαζόμαστε και οι δύο, μετά από πολύ καιρό ένα τσιγάρο!..
Διανυχτερεύουμε σε ένα ξενοδοχείο στην Σαλίνα κρούζ (Salina Cruz) και εκεί μαθαίνουμε ότι την προηγούμενη μέρα η θύελλα ήταν πολύ πιο δυνατή και ότι έγιναν αρκετά ατυχήματα με φορτηγά.. ακούγοντας αυτήν την πληροφορία χαϊδεύω με τα δάχτυλά μου το GPS που κρατώ στο χέρι και μέσα μου το ευχαριστώ για την χθεσινή λάθος διαδρομή! Δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρναμε να μείνουμε όρθιοι στις μηχανές μας με ακόμα πιο ισχυρό άνεμο..

Εκτός για ενδιάμεση διανυκτέρευση, δεν υπάρχει λόγος να επισκεφτεί κάποιος την Σαλίνα κρούζ, το μοναδικό που έχει να δείξει η πόλη είναι τεράστια διαλυστήρια που βρωμάνε.
Στις 20.03.2017 φτάνουμε στον ειρηνικό και από όλες τις όμορφες τοποθεσίες εδώ διαλέξαμε για να μείνουμε το χωριουδάκι Τσιπολήτε (Zipolite).
Εδώ νοικιάσαμε για 3 μέρες μια φτηνή Cabana με φινικοσκεπή και θέα τον ειρηνικό ωκεανό.
Πρόκειται για ένα πολύ μικρο παραλιακό χωρίο.

Από τα εστιατόρια και μαγαζιά ακούγετε η μουσική του Bob Marley, Jimi Hendrix, Rolling Stones..
Μέχρι αργά τα μεσάνυχτα ακούμε κάθε βράδυ τους ρυθμούς των μπόγκος από την παραλία.

Για αυτό το χωρίο ακούσαμε ότι, όσοι έρχονται εδώ βρίσκουν ένα λόγο για να μείνουν λίγο περισσότερο..

.. τους καταλαβαίνουμε απόλυτα.. παρατείναμε την διαμονή μας για 4 μέρες παραπάνω..:-)