Ξεκινάμε το το τελευταίο άρθρο για το Μεξικό με το βίντεο: 3 Months On the Road in Mexico!
30.04.2017 βρισκόμαστε στο μικρο λιμάνι του Topolobampo. Από εδώ φεύγει το πλοίο Baja Ferries προς το La Paz στην Baja California. Στο λιμάνι φτάσαμε νωρίς το απόγευμα και βγάλαμε αμέσως εισιτήρια. Το πλοίο μας φεύγει στις 11 το βράδυ. Το χρόνο μας τον περνάμε στο κοντινό εστιατόριο ή κοιμόνταν κάτω από τον ίσκιο των μεγάλων δέντρων.
Από τις 8 αρχίσει η επιβίβαση στο πλοίου και κράτησε μέχρι τις 11 το βράδυ! Η χερσόνησος τροφοδοτείτε από το υπόλοιπο Μεξικό και έτσι το πλοίο γεμίζει σχεδόν μόνο με φορτηγά! Για να σταθεροποιήσουμε τις μηχανές μας στο πλοίο μας δίνουν ένα χοντρό σκοινί, το δέσιμο πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας! Έτσι λοιπόν αυτη την πρωτομαγιά αντί να πιάσουμε τον Μάι πιάσαμε ένα πούλμαν κάθισμα στο πλοίο! Το καλό είναι ότι μέσα στην τιμή του εισιτηρίου είναι και το βραδινό φαγητό
Την πρώτη Μαΐου στις 6 το πρωί φτάσαμε στο λιμάνι του La Paz
Αλλά τόσο γρήγορα δεν εγκαταλείπουμε το λιμάνι όσο νομίζαμε. Πέντε ελέγχουν πρέπει να περάσουμε! Αστυνομικοί, τελωνιακοί και ο στρατός!
Όλα τους έχουν έναν ερασιτεχνικό χαραχτήρα! Στα στοιχεία γράφονται σε ένα τετράδιο αλλά όχι ολοκληρωμένα! Για παράδειγμα ο αριθμός διαβατηρίου η το νούμερου του σασί από τις μοτοσυκλέτες! Το ίδιο ερασιτεχνικά είναι και ο έλεγχος των αποσκευών. Βέβαια!.. όποιος θέλει να μεταφέρει ναρκωτικά, όπλα ή οτιδήποτε άλλο που απαγορεύετε, τα βάζει πάνω πάνω στις αποσκευές! Γιατί πιο κάτω δεν ψάχνουν!.. Όλα αφήνουν την εντύπωση μιας κοροϊδίας . Κανένας δεν διαμαρτύρεστε και όλοι περιμένουμε να περάσουμε.. 2 ολόκληρες ώρες!
Εγώ πρέπει να ανοίξω τις βαλίτσες, ρίχνουν μια ματιά και λένε: εντάξει. Ποιο πολύ τους ενδιαφέρει το ταξίδι μας, η γνώμη μας για το Μεξικό! Με το που είδαν ότι ο δεύτερος οδηγός είναι γυναίκα, μας είπαν Adios.
Μέχρι να βγούμε από το λιμάνι είχε πάει 8 το πρωί!
Η πρωινή παραθαλάσσια διαδρομή μας έφτιαξε πάλι την διάθεση! Λίγες ώρες αργότερα φτάσαμε στο Χόστελ μας το οποίο αποδείχτηκε πολύ φτηνό και χαλαρωτικό! Αν και είμαστε νωρίς εκεί μπορούμε να μπούμε στο δωμάτιό μας.
Τις τελευταίες μέρες κάναμε 2000χλμ. Αρκετά από αυτά σε ορεινές διαδρομές γεμάτες με στροφές. Μετά ακολούθησε βαρετός Αυτοκινητόδρομος, μόνο ευθεία και με διόδια.
Καθόλου βουνά πλέον, οι δρόμοι γεμάτοι με τεράστια φορτηγά. Βαρετή διαδρομή, βαρετό τοπίο. Και το τελευταίο βράδυ στο πλοίο το περάσαμε σχεδόν χωρίς ύπνο σε άβολα καθίσματα.
Είμαστε κουρασμένοι. Η Αννα νιώθει άρρωστη και κοιμάται όλη την ημέρα.
Το βραδάκι πλένουμε τα ρούχα τις μοτοσυκλέτας που είναι γεμάτα από τον ιδρώτα μας, την βρομιά του δρόμου, σκόνη, τα λάδια και καυσαέρια του πλοίου!.
Δεν θα υπέρβαλα αν έλεγα ότι στέκονται από μόνα τους!..
Στην La Paz κάνουμε μια βόλτα με μια βάρκα. Ο νεαρός καπετάνιος της και ο φίλος του μας υπόσχονται φαλαινοκαρχαρίες, θαλάσσια λιοντάρια, χελώνες. Για τους φαλαινοκαρχαρίες χαιρόμαστε ιδιαίτερα. Είναι τα μεγαλύτερα ψάρια που υπάρχουν, μπορούν να γίνουν 12 μέτρα μεγάλα και ο άνθρωπος δεν είναι στον κατάλογο του φαγητού τους. Τρώνε μόνο πλαγκτόν.
8 ώρες βόλτα με την βάρκα, με μεσημεριανό φαγητό, νερό και αναψύχτηκα, μάσκες και βατραχοπέδιλο για 20€ το άτομο! Είστε εκτός σεζόν εδώ, μας μας λένε, για αυτό τόσο φτηνά.. σε μία τέτοια προσφορά δεν μπορείς να πεις όχι.. εγώ η Αννα και ένα ζευγάρι από την Γαλλία ανεβαίνουμε στην βάρκα τους.
Είναι ένα φανταστικό αίσθημα να κολυμπάς δίπλα από ένα τέτοιο τεράστιο φαλαινοκαρχαρία ! Τώρα αν το ψάρι έχει το ίδιο αίσθημα δεν ξέρουμε! Αυτό τραβάει ανενόχλητα την διαδρομή του.. και όταν νομίζει ότι το παρακάναμε, βυθίσετε στα βαθιά νερά που δεν μπορούμε να το ακολουθήσουμε! Ο καπετάνιος μας λέει: Υπάρχει μόνο μια προϋπόθεση! Μην ακουμπήσετε το ψάρι! Τα μικρόβια που έχει ο άνθρωπος στο χέρι του, μπορεί να το αρρωστήσει και τελικά να το σκοτώσει! Στο καθαρό νερό μπορούμε και το βλέπουμε άνετα και κολυμπάμε για αρκετή ώρα δίπλα του.
Στην διαδρομή αυτή μας ακολουθούσαν και πολλά δελφίνια. Τα θαλάσσια λιοντάρια ζούνε σε ένα μικρό ακατοίκητο νησί. το Espiritu! Ένας πλούσιος μεξικανός το αγόρασε για να το προστατέψει. Έτσι δεν μπορεί να χτίση κανένας εκεί και αυτός το άφησε στα ζώα τις φύσης. Καλός άνθρωπος!
Τα θαλάσσια λιοντάρια είναι πολύ περίεργα και παιχνιδιάρικα. Στο νερό έρχονται και τσιμπάνε στα βατραχοπέδιλα. Λες και ξέρουν τι ανήκει στο ανθρώπινο σώμα και τι όχι. Και όταν γυρίζεις και τα κοιτάς είναι σαν να ξεκαρδίζονται στα γέλια!
Ο καπετάνιος μας οδηγάει την βάρκα του σε μια ερημική παραλία με κρυστάλλινα νερά. Δεν υπάρχει ίσκιος αλλά τα παιδιά έχουν σκεφτεί τα πάντα. Μια ομπρέλα ηλίου ένα τραπέζι είναι αρκετά. Στο ψυγείο που έχουν μαζί τους υπάρχουν οι πιο νόστιμες μεξικάνικες λιχουδιές και κρύα ποτά! Σε αυτό το τοπίο χωρίς ίσκιο και την μεγάλη ζέστη αυτό που μας προσφέρουν τα παιδιά λέγετε πραγματική πολυτέλεια
Τις εντυπώσεις που είχαμε σε αυτές τις 8 ώρες δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ
Μια κουραστική διαδρομή μας περιμένει στις 07.05.2017 προς την περιοχή του Loreto. Αρκετά έργα δρόμου και παρακάμψεις σε χωματερούς σκονισμένους δρόμους. Ο δυνατός αέρας μας κουράζει περισσότερο. Με το που φτάσαμε στην θάλασσα ηρέμησε ο άνεμος.
Δυο μέρες απολαύσαμε την όμορφη πόλη!
Την ημέρα τις αναχώρησης μας ανακαλύπτουμε ότι όλα τα σουβενίρ που μαζεύαμε και κρεμούσαμε στις μηχανές μας βρισκόταν χαλασμένα στο έδαφος ή έλειπαν. Υποψιαζόμαστε τα πουλιά!..
09.05.1017 ο προορισμός μας είναι το Santa Rosalia. Στην διαδρομή ανακαλύπτουμε την μια ερημική παραλία μετά την άλλη! Σε μια από αυτές σταματάμε και εκεί μας ήρθε η επιθυμία για κατασκήνωση.
Ψάχνοντας το ιδανικό μέρος βρήκα ΤΗΝ ΠΑΡΑΛΊΑ.. Μια ξύλινη πινακίδα γράφει: El Coyote. Αποφασίζουμε να κατασκηνώσουμε σε αυτήν
Ανακαλύψαμε το πιο όμορφο και ειρηνικό μέρος του μέχρι τώρα ταξιδιού μας! Καθόμαστε για μέρες και απολαμβάνουμε την άσπρη παραλία, χωρίς τρέχουσο νερό, ρεύμα, ίντερνετ..αλλά με πανσέληνο, ίσκιο, ζέστη, κρυστάλλινα νερά που δεν σε αφήνουν να βγεις από μέσα τους..
Το πρωί ανάβουμε φωτιά φτιάχνουμε τον καφέ μας και απολαμβάνουμε την ανατολή του ηλίου παρακολουθώντας τον φαλαινοκαρχαρίες και τα δελφίνια.. είμαστε σίγουροι.. βρισκόμαστε στον παράδεισο!
στην στεριά έχουμε τους γλάρους που τσακώνονται με τους γύπες για οτιδήποτε φαγώσιμο βρίσκουν.
Το φαγητό μας και το καφέ μας, το φτιάχνουμε στην φωτιά. Υπάρχει αρκετά ξύλα γύρω μας ..Αλλα και ο τυπικός μεξικανός δεν μπορεί να λείπει σε μια τέτοια φάση! Ο Αλφόνσο! έχει ένα μαγαζάκι σχεδόν ένα χιλιόμετρο πιο μακρυά και έρχετε κάθε πρωί με το φορτηγάκι του. Την πρώτη μέρα μας έφερε ένα βαρέλι με νερό για να πλυνόμαστε, είχε παγάκια μαζί του σε σακούλες, πόσιμο νερό σε μπουκάλια, παγωμένο ψάρι και κρέας λιγα λαχανικά και κονσέρβες! Το κρέας η το ψάρι σε ένα δοχείο, τυλιγμένο σε ένα πανί και με τον πάγο γύρω γύρω και ήταν εντάξει μέχρι το βράδυ! Έκανε κάθε πρωί αυτή την διαδρομή και πουλούσε τα αγαθά του σε όλους που κατασκηνώνουν ελεύθερα στις παραλίες! Ένα βαρέλι γεμάτο με νερό, ενα γαλόνι πόσιμο νερό συν κρέας ή ψάρι για την ημέρα κόστιζε 12€! ήμασταν στον παράδεισο!
Τον παράδεισο μας τον διέλυσαν 2 μεξικάνικες οικογένειες που ήρθαν 3 μέρες αργότερα! Αν και η παραλία ήταν τεράστια κατασκήνωσαν ακριβώς δίπλα μας. Οι σκηνές τοίχο με τοίχο.. μεθυσμένοι με τις κραυγές και μουσική τους μαζευόντουσαν κάτω από τα δέντρα μας και μπροστά από την σκηνή μας.. Δυστυχώς για εμάς είχαμε τον μοναδικό ίσκιο στην παραλία!
Στην αρχή σκεφτόμασταν για εκδίκηση αλλά δεν είναι η λύση.. κάναν μια διαδρομή 300χλμ για αυτό το μέρος και έρχονται κάθε χρόνο αρχές Μαΐου για 4 μέρες εδώ. Περισσότερο χρόνο δεν έχουν. Δουλεύουν και ο παράδεισος είναι και δικός τους!
Εμείς έχουμε την ελευθερία να ψάξουμε να βρούμε άλλο μέρος.. σκεφτήκαμε.. δεν πρέπει να είμαστε την δευτέρα το πρωί σε μια κουραστική δουλειά όπως αυτοί! Συχνά σε αυτό το ταξίδι σκεφτόμασταν ότι δεν θα βρούμε πιο όμορφο μέρος από αυτό που μόλις ανακαλύπταμε, αλλά ερχόταν πάντα κάτι ποιο όμορφο.. Λυπημένοι φύγαμε από τον παράδεισο! Πολύ θα θέλαμε να μείνουμε μια η δύο ημέρες ακόμα! Αλλά η σκέψη ότι αυτές τις δύο ημέρες θα τις περνάγαμε με αυτή την θορυβώδεις οικογένεια;; όχι..
Όλα τα ηλεκτρονικά μας ήδοι χρειάζονται φόρτωση μπαταρίας και έτσι λίγο πριν την Santa Rosalia πηγαίνουμε σε ένα κάμπινγκ και στο εστιατόριο βρίσκουμε μια πρίζα για τα μηχανήματά μας. Τρώμε εκεί και πεινούμε αρκετά από το ποτό που αγαπήσαμε στο Μεξικό! Το κλαμάτο. Αποτελείτε από χυμό ντομάτας με ζάχαρη, αλάτι, πιπέρι, τσίλι, παγάκια και μπύρα! δροσερό καυτερό και νόστιμο! Με φορτωμένες μπαταρίες φεύγουμε από εκεί και κατασκηνώνουμε το βραδάκι δίπλα σε ένα χωματόδρομο κάτω από πεύκα.
14.05.2017 προορισμός Guererro Negro. Μια διαδρομή που διασχίζει την έρημο. Ανάμεσα από δάση με κάκτους. Όσο και να προσπαθήσουμε δεν μπορούμε να βρούμε τίποτα θετικό στο Guererro Negro! Το μόνο θετικό είναι, ότι εδώ έρχονται οι φάλαινες από όλο τον κόσμο για γεννήσουν χωρίς κίνδυνο τα μικρά τους. Η περιοχή είναι η μεγαλύτερη προστατευόμενη του Μεξικού! Έτσι θα μπορούσαμε με μια βάρκα να πάμε και να τις παρακολουθήσουμε αλλά η σεζόν έχει περάσει και οι φάλαινες με τα μικρά τους φύγανε!
15.05.2017 προορισμός Camalu. Ένα χωριουδάκι στην μέση του πουθενά! Διαδρομή: 320 χλμ μέσα στην έρημο, χωρίς βενζινάδικο και σέρβις.. Η διαδρομή είναι μεγάλη για τα ντεπόζιτα βενζίνης μας. Περνούμε ρεζέρβα.
Η διαδρομή μέχρι εκεί μας κόβει την ανάσα! Άγονη έρημος μετατρέπετε σε δάσος από κάκτους! Κάκτοι που φτάνουν τα 10 μέτρα ύψος! Τεράστιοι στρογγυλοί βράχοι. Απερίγραφτο τοπίο.
Ο δρόμος με τις λακκούβες του γίνετε κουραστικός! Ανάμεσα στις μικρές ασύμαντες λακκούβες υπάρχουν και οι ύπουλες..αυτές που μέσα της εξαφανίζετε ολόκληρος τροχός..
Στην μέση τις διαδρομής υπάρχει ο τυπικός μεξικάνικός αυτοσχεδιασμός. Ιδιωτικό βενζινάδικο.. βενζίνη σε μπουκάλια.. αλλά δεν είναι είναι σίγουρο ότι θα βρίσκονται πάντα εδώ.. η βενζίνη τους με 1.50€ το λίτρο πανάκριβη, αλλά αν σκεφτούμε ότι την κουβαλάνε 150χλμ μέχρι εδώ είναι η τιμή οκ! Βάζουμε λίγα λίτρα για να είμαστε σίγουροι ότι θα φτάσουμε άνετα στον προορισμό μας!
Στο Camalu τα GPS μας μας οδεύουν σε ένα ξενοδοχείο με χαμηλές τιμές. Η διαδρομή μέχρι εκεί; 4 χιλιόμετρα χοντρός χαλικόδρομος! Ανηφόρες κατηφόρες και όλα αυτά με βαρυφορτωμένες μηχανές σε σκληρό offroad..
Φτάνουμε στην άγριες ακτές του ειρηνικού και από μακρυά βλέπουμε ένα ρομαντικό ξενοδοχείο, φτάνοντας πιο κοντά βλέπουμε ότι βρισκόμαστε μπροστά σε μια οικοδομή.. ότι είναι έτοιμο έχει ξανάχαλάσει, από το νταβάνι στα δωμάτια λείπουν κομμάτια από σοβά..
Αλλά το φαγητό στο εστιατόριο είναι αρκετό και νόστιμο. Στις 10 το βράδυ κλείνει το εστιατόριο και οι εργαζόμενοι πάνε σπίτι τους! Από εκεί και μετά είμαστε μόνοι μας σε αυτή την ερημιά και στο σκοτάδι! Το βράδυ βλέπουμε μέσω ίντερνετ θρίλερ ταινίες για να κάνουμε την ατμοσφαίρα τέλεια!
Οι θερμοκρασίες κατεβαίνουν και μαζί με τον δυνατό αέρα δεν νιώθουμε άνετα! Κανονικά εδώ θέλαμε να γράψουμε στην ιστοσελίδα μας το τελευταίο άρθρο με ένα βίντεο για το Μεξικο αλλά η εμπνεύση δεν έρχεται. Την περνάμε κάνοντας βόλτες στην άγρια εξοχή και στις γκρεμόδεις ακτές του ειρηνικού. Καλύτερα έτσι!..
19.05.2017. η τελευταία μας διαδρομή στο Μεξικό. Το Μεξικό μας άρεσε τόσο πολύ που είμαστε και οι δυο λυπημένοι που θα εγκαταλείψουμε την χώρα. Για τις ΗΠΑ, για να είμαστε ειλικρινείς, σκεφτόμαστε αρνητικά, έχουμε προκαταλήψεις για την χώρα και πιο πολύ για τους ανθρώπους. Διαλέξαμε να περάσουμε τα σύνορα στο Tecate. Είναι μικρά και δεν έχουν σχεδόν καθόλου κίνηση!
Στο πιο βρόμικο ξενοδοχείο σε αυτή την μεξικάνικη πόλη νοικιάζουμε ένα δωμάτιο για 250 Πέζος. Και αυτό γιατί είναι πολύ κοντά στα σύνορα.
Το βραδάκι ψάχνουμε να βρούμε το μεξικάνικο τελωνείο ( που δεν είναι ακριβώς στα σύνορα ) εκεί πρέπει να σφραγίσουμε το Permit μας για να πάρουμε πίσω τα 400£ εγγυήσεις για κάθε μηχανή που πληρώσαμε πρι 3 μήνες στην είσοδο τις χώρας!
Έτσι θα πάμε την επόμενη μέρα πρωί πρωί εκεί για να τελειώνουμε γρήγορα..
Αφού λοιπόν το βρήκαμε και ξέρουμε που είναι πάμε στο κέντρο τις πόλης, τρώμε, πίνουμε το αγαπημένο μας κλαμάτο με μπύρα και γλεντάμε μια τελευταία φορά αλά μεξικάνικα μαζί με τους αγαπημένους μας μεξικάνους. Άνθρωποι που τα μάτια τους λάμπουν, άνθρωποι που το πάθος τις ζωής, του γέλιου και τις χαράς βρίσκετε στο πρόσωπο του καθενός.. ακόμα και του ανάπηρου ζητιάνου..Ζήσαμε τόσες όμορφες στιγμές και είδαμε τόσα πολλά σε αυτή την χώρα. Είχαμε μόνο θετικές εμπειρίες..Το φαγητό ήταν υπέροχο και πιο νόστιμα ήταν τα, στον ήλιο ωριμασμένα τροπικά φρούτα.. μάθαμε το φαγητό μας να το τυλίγουμε στα τορτίγια και μας εκπλήξανε όλα αυτά τα διαφορετικά και φανταστικά τοπία.. Τα τόπες ( εμπόδια στο δρόμο ) και οι λακκούβες μας δυσκόλεψαν την οδήγηση αλλά τις συνηθίσαμε.. Αντίο Μεξικό.. είμαστε λυπημένοι που σε αφήνουμε, αλλά και περίεργοι τι μας περιμένει στις ΗΠΑ..
