Τυνησία

06.11.2018
Μεγάλες καταιγίδες, μας είχαν καθηλωμένους για μια εβδομάδα στην Καλαβρία. Ο καιρός φτιάχνει σιγά σιγά και αποφασίζουμε να εγκαταλείψουμε το σπιτάκι του Αντώνιο και να συνεχίσουμε το ταξίδι μας.
Κλείσαμε εισιτήρια από το Παλέρμο προς Τυνησία. 57€ το άτομο και μοτοσυκλέτα. Ταξιδεύουμε γρήγορα προς το Παλέρμο και σταματάμε μόνο για καφέ και λίγες φωτογραφίες όπως αυτή από το ηφαίστειο Αίτνα

Το απόγευμα φτάνουμε στο λιμάνι και εκεί θα περιμένουμε αρκετά γιατί το πλοίο αναχωρεί στις 2 το πρωί!
Όσο περνούν οι ώρες γεμίζει το λιμάνι με ανθρώποις που έχουν τον ίδιο προορισμό.
Οι περισσότεροι είναι Τυνήσιοι και τα αυτοκίνητά τους είναι υπερφορτωμένα! Μέσα δεν μπορούμε να δούμε αλλά πάνω στην σκάρα βρίσκεις τα πάντα.. από παιχνίδια έπιπλα, πόρτες, ψυγεία μέχρι και μηχανάκια..
Είμαστε τις γνώμης ότι τα περισσότερα προορίζονται για τις λαϊκές αγορές!

Η ώρα δεν περνάει γρήγορα, και με το που μπήκαμε στο πλοίο είμαστε αρκετά κουρασμένοι, το πλοίο είναι είδει γεμάτο κόσμο και ήταν δύσκολο να βρούμε ένα ήσυχο μέρος για να στρώσουμε τους υπνόσακους μας! Το καλύτερο που μπορούσαμε να βρούμε ήταν κάτω από μια σκάλα, εκεί προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε λίγο, πράγμα που ήταν αρκετά δύσκολο, από την μια η βαβούρα του πλοίου από την άλλη όλοι αυτοί που ανεβοκατεβαίνουν τις σκάλες..
κατά τις 14:00 το μεσημέρι φτάνουμε στην Τυνησία.
Τα χαρτιά για το τελωνείο τα συμπληρώσαμε στο πλοίο παρόλα αυτά, δώσαμε 5 ευρώ σε έναν βοηθό στο τελωνείο! πρόκειται για τα άτομα που κολάν πάνω σου, δεν τα ξεφορτώνεστε και ντε και καλά, θέλουν να σε βοηθήσουν με την γραφειοκρατία, ζουν από αυτό και μάλλον δουλεύουν μαζί με τους τελωνειακούς! νομίζω ότι μοιράζονται τα χρήματα..
Κατάλαβα τον διάλογο ενός τελωνειακού και του βοηθού μου, τον ρωτάει: «πόσα σου έδωσε;» αυτός του απαντάει απογοητευμένα 5€! Ο τελωνειακός με κοιτάζει και ίσως εκείνη την στιγμή αποφάσισε να με ταλαιπωρήσει λίγο περισσότερο! Έτσι με αναγκάζει να αδειάσω όλα από τις βαλίτσες. Τελικά χρειαστήκαμε σχεδόν μια ώρα μέχρι να τελειώσουμε. Μας ζήτησαν πληροφορίες για όλη την διαδρομή που σχεδιάζουμε σε αυτή την χώρα.
Βγαίνοντας από το λιμάνι έχουμε τον επόμενο έλεγχο από την αστυνομία! Η στολή τους είναι διαφορετική, μοιάζουν πιο πολύ σαν στρατιώτες και ο οπλισμός τους πιο βαρύς! και αυτοί μας ζητούσαν πληροφορίες για την διαδρομή, αλλά αυτό που τους ενδιέφερε περισσότερο ήταν η διεύθυνση από την πρώτη διανυκτέρευσή μας. Με το που την μάθανε, μας αποχαιρέτησαν φιλικά.
Με αυτή την διεύθυνση είχε το GPS μας τα προβλήματά του, ένα πρόβλημα που μας το έλυσε ένας Τυνήσιος..
Χωρίς δεύτερη σκέψη, μπαίνει στο αμάξι του και μας κατευθύνει στον προορισμό μας.
Μετά από μια πίτσα και πλέον αρκετά κουρασμένοι πέφτουμε σε ένα βαθύ ύπνο.

07.11.2018
Προτού ανατείλει ο ήλιος ξυπνάμε από τις κραυγές του μουεζίνη που από τα μεγάφωνα του, καλεί τους πιστούς μωαμεθανούς να κάνουν την πρωινή τους προσευχή. Είναι ένας ήχος που μας είναι γνωστός, τον ακούμε ευχαρίστως και για να είμαι ειλικρινής τον πεθυμήσαμε..
Νιώθουμε ξεκούραστοι και γεμάτη όρεξη για εμπειρίες σε αυτή την χώρα! ο πρώτος μας προορισμός είναι το Bizerte.
Οδηγούμε επαρχιακούς δρόμους και συνειδητοποιούμε γρήγορα ότι εγκαταλείψαμε την Ευρώπη.
Άλογα με τα κάρα τους, κοπάδια με πρόβατα, παλιά σχεδόν σάπια φορτηγά και λεωφορεία, που με τα καυσαέρια τους μαυρίζουν τα πάντα πίσω τους.. όλα αυτά και ακόμα περισσότερα κινούνται σε αυτούς τους δρόμους.
Η κυκλοφορία όμως σε σύγκριση με αυτή τις Ευρώπης είναι αρμονική, και ήρεμη .
Συχνά μας κορνάρουν και μας χαιρετούν φιλικά, ή μας φωτογραφίζουν..
Σε ένα περίπτερο, ένα κατά λάθος διπλά πληρωμένο πακέτο τσιγάρα διορθώνετε από τον ηλικιωμένο ιδιοκτήτη, ο οποίος, ντυμένος με το καφτάνι του, τρέχει πίσω μου με τα ρέστα στο χέρι και αυτό σε μια χώρα όπου οι άνθρωποι γυρίζουν το ντινάρ δυο φορές στο χέρι προτού το ξοδέψουν!

Η πόλη Bizerte ιδρύθηκε πριν από 3000 χρόνια. Έχει μια όμορφη Κάσμπαχ την οποία περπατήσαμε. Κάσμπαχ, έτσι ονομάζονται οι παμπάλαιοι οικισμοί της πόλης όπου ακόμα και σήμερα κατοικούνται. Τυπική εικόνα για τα Κάσμπαχ είναι οι μεγάλοι τοίχοι με πάχος πολλών μέτρων, που το περικυκλώνουν. Αυτά τα τοίχοι είναι σαν κάστρα με βαριές πόρτες που προστάτευαν παλιά τους κατοίκους.
Τα σπίτια εκεί μέσα είναι χτισμένα το ένα κολλητό στο άλλο με πολύ μικρά σοκάκια που γρήγορα σε αποπροσανατολίζουν και χάνεσαι μέσα τους σαν να βρίσκεσαι σε ένα λαβύρινθο.

Μπροστά από το Κάσμπαχ βρίσκετε το λιμάνι και ακριβώς δίπλα από αυτό η αγορά.
Η Μυρουδιά μιας τέτοιας αγοράς είναι ένα μείγμα από φρέσκα φρούτα, λαχανικά, μπαχαρικά, ψάρι, και κρέας.. Σε αυτό προστίθεται, κάστανα στην φωτιά, ψησταριές και βέβαια φρέσκο ψημένο ψωμί. Στην κυριολεξία κάθε βήμα έχει και μια διαφορετική μυρουδιά. Τις χειρότερες μυρουδιές τις βρίσκουμε στην κρεαταγορά. Εκεί που ο πελάτης αγοράζει το κοτόπουλο φρέσκο, δηλαδή ζωντανό, και ο έμπορος, του το σφάζει και καθαρίζει επί τόπου.. τα αίματα κυλούν το έδαφος, οι άνθρωποι περπατούν πάνω σε αυτά.. γάτες τρώνε τα υπολείμματα.. κρέατα κρέμονται παντού χωρίς ψύξη.. η μυρουδιά του ομού κρέατος και του αίματος είναι έντονη και απαίσια..
Η λαχαναγορά είναι ακριβώς το αντίθετο, δεν υπάρχει πιο έντονη και όμορφη μυρουδιά από αυτήν!
Ο θόρυβος μιας τέτοιας αγοράς είναι μεγάλος, εντυπωσιακός και ταυτόχρονα μαγικός!

08.11.2018
Η ημέρα είναι ηλιόλουστη και μετά από ένα καλό πρωινό ξεκινάμε. Γρήγορα βρισκόμαστε στην επαρχία τις νότιας Τυνησίας. Όμορφες περιοχές αλλά έχουν πολλά έργα στους δρόμους. Οι τελευταίες κακοκαιρίες έκαναν και εδώ τεράστιες ζημιές. Πολλές περιοχές είναι ακόμα πλημμυρισμένες, δρόμοι γεμάτοι με λάσπες ή όπως σε αυτή την διαδρομή που βρισκόμαστε, το υπόστρωμα του δρόμου έχει εξαφανιστεί! έτσι για τα επόμενα 12χλμ οδηγούμαι σε μαλακό βαθύ χαλίκι.
Για τις μοτοσυκλέτες μας αυτό δεν είναι κανένα πρόβλημα για εμάς όμως ναι.. Εκεί απαιτείτε συγκέντρωση και προσοχή και αυτό γίνετε μετά από λίγα χιλιόμετρα κουραστικό! οι ροδιές των αυτοκινήτων είναι η στενή ασφαλή λωρίδα μας! Παρόλα αυτά, η προστατευόμενη φυσική περιοχή που βρισκόμαστε είναι σαν ένας παράδεισος. Οι βοσκοί με τα πρόβατά τους, τα πολλά άγρια γαϊδούρια, οι άνθρωποι με τον τυπικά αραβικό ρουχισμό τους, όλα αυτά ταιριάζουν απόλυτα σε αυτό το πανέμορφο τοπίο.
Ο πρώτος προορισμό την ημέρα μας είναι το Cap Serrat. Πρόκειται για μια πολύ δημοφιλές περιοχή, όπου οι ντόπιοι περνούν τις διακοπές τους. Αυτή την εποχή που βρισκόμαστε εδώ είναι μια άδεια και πλημμυρισμένη περιοχή. Το μοναδικό μαγαζί που είναι ανοικτό ανανεώνετε ταυτόχρονα. Ο ιδιοκτήτης θέλει να μοιραστεί μαζί μας το φαγητό του, έτρωγε ψάρια, τον ευχαριστήσαμε θερμά αλλά προτιμήσαμε να κάνουμε ένα μικρό διάλυμα πιο μακρυά κάτω από τα μεγάλα όμορφα δέντρα!

Μετά συνεχίζουμε την διαδρομή μας προς την Tabarka. Παλιά η πόλη αυτή ήταν ένα μικρό χωριό που εκεί ζούσαν μόνο ψαράδες, την σημερινή εποχή το χωριό αυτό έχει μεγαλώσει και απέκτησε το μέγεθος μιας μεσαίας πόλης..

9.11.2018
Κατά τις 9 το πρωί καβαλάμε τις μοτοσυκλέτες και οδηγούμε μέσα από πανέμορφα βουνά γεμάτα με δάση. Οι δρόμοι είναι γεμάτοι στροφές και σε πολύ καλή κατάσταση. Ο πρώτος μας προορισμός είναι η Bulla Regia. Εδώ υπάρχουν αρχαία μνημεία από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία. Μια ματιά από τον δρόμο αρκούσε για να τα βάλουμε τα μνημεία στην κατηγορία «βαρετά» και να αρκεστούμε μόνο σε μια φωτογραφία από τον δρόμο. Κάνουμε μόνο μια στάση για έναν καφέ από την άλλη πλευρά του δρόμου!

Δυο νεαροί άντρες μας λένε ότι είναι αστυνομικοί και ρωτάνε από που ερχόμαστε και που θέλουνε να πάμε, Με ένα χαμόγελο, τους απαντάω «χωρίς στολή μπορεί να πει ο καθένας ότι είναι αστυνομικός!» Με μια κίνηση ρουτίνας τραβούν το μπουφάν τους στην άκρη και βλέπω την αστυνομική μάρκα αλλά και το πιστόλι τους.
Αυτόματα σκέφτηκα στην ταξιδιωτικές οδηγίες που διαβάσαμε για την Τυνησία, εκεί ορισμένες περιοχές καταλογιζόντουσαν σε «σχετικά επικίνδυνες».. Σκεφτήκαμε ίσως ενδιαφέρονται για το καλό μας. Τους πληροφορούμε για την διαδρομή που σχεδιάσαμε, αυτοί την σημείωσαν σε ένα χαρτί μαζί με τον αριθμό των διαβατηρίων και τις πινακίδες μας! Μας ευχήθηκαν καλό ταξίδι και έφυγαν.

Μετά από 70χλμ φτάσαμε στην Dougga. Από μακριά φαινόντουσαν τα αρχαία κτήρια, διατηρημένα σε καλή κατάσταση. Και αυτά προέρχονται από την ρωμαϊκή αυτοκρατορία.  Αυτόν τον αρχαιολογικό χώρο θέλουμε να τον επισκεφτούμε. Βγάζουμε φωτογραφίες και περπατάμε για ώρες στην αρχαία αυτή περιοχή.

Συνεχίζουμε το ταξίδι μας μέσα από πεδιάδες και όμορφα βουνά. Σταματάμε απολαμβάνουμε την θέα, βγάζουμε φωτογραφίες, εκεί από ψηλά βλέπουμε να μας πλησιάζει ένας μοτοσικλετιστής. Όσο πιο κοντά έρχεται αντιλαμβανόμαστε ότι είναι μια αστυνομική μοτοσυκλέτα. Ο αστυνόμος σταματάει δίπλα μας και αφού βεβαιώνετε ότι δεν έχουμε πρόβλημα, μας λέει ότι εδώ στα βουνά το χειμώνα κάνει κρύο και στην μοτοσυκλέτα χωρίς γάντια κρυώνουν τα χέρια του! «Γάντια δεν μας δίνουν από την υπηρεσία », μου λέει.. και με ρωτάει αν έχω δεύτερα γάντια μαζί μου! Ναι έχω, τα χειμωνιάτικα, είναι ζεστά, αδιάβροχα, αλλά μου είναι μικρά! μετά από 10 λεπτά οδήγηση με αυτά, μουδιάζουν τα δάκτυλά μου.. σκέφτηκα αυτή είναι μια καλή ευκαιρία να τα ξεφορτωθώ και να κάνω ταυτόχρονα κάτι καλό. Τα έβγαλα από την βαλίτζα και του τα έδωσα. «Σου τα χαρίζω», του λέω, «είναι ότι πρέπει για τον χειμώνα..» Τα δοκιμάζει και του ταιριάζουν, με κοίταξε με μεγάλα μάτια και εγώ του το επιβεβαίωσα ξανά: «τώρα είναι δικά σου..»! Το χαμόγελό έφτασε μέχρι τα αυτιά του..
Η χαρά του μας έκανε και εμάς χαρούμενους.

Ο τελικός προορισμός για σήμερα είναι το El Kef. Λίγα χιλιόμετρα προτού την πόλη, μας σταματάει η αστυνομία. Έλεγχος διαβατηρίων, τα χαρτιά για τις μοτοσυκλέτες και πληροφορίες για την διαδρομή μας. Η αστυνομία στην Τυνησία προσέχει τους ταξιδιώτες όταν αυτοί ταξιδεύουμε κοντά στα σύνορα τις Αλγερίας και κυρίως τέτοιους σαν και εμάς που βρίσκονται εκεί με το όχημά τους που διαλέγουν την διαδρομή και τις διανυκτερεύσεις μόνοι τους!.
Αφού και αυτοί έγραψαν τα στοιχεία μας και την διαδρομή, μπορούσαμε να συνεχίσουμε..
Λίγα χλμ πιο κάτω πάλι το ίδιο.. βρισκόμασταν πλέον στο El Kef και αυτοί ενδιαφερόντουσαν σε πιο ξενοδοχείο θα νυχτερεύσουμε! ευτυχώς είχαμε ένα ξενοδοχείο και αυτό βρισκόταν ακριβώς 500 μέτρα πιο πέρα. Δεν προλάβαμε να ανεβάσουμε τα πράγματα στο δωμάτιο, σταματάει μπροστά μας ένα αυτοκίνητο. Ο οδηγός και αυτός ένας αστυνομικός στα πολιτικά ντυμένος ήθελε να μάθει τι σκοπεύουμε να κάνουμε απόψε. «Θα πάμε στην πόλη θα φάμε κάπου και μετά θα κοιμηθούμε» του απάντησα. Αυτό του αρκούσε. Μας ευχαρίστησε για την πληροφορία και στην συνέχεια μπήκε στο ξενοδοχείο και μιλούσε με τον ξενοδόχο.
Είχε αρχίσει να βραδιάζει και για 1 ντινάρ ( 0,30€) πάμε με ταξί στην πόλη. Ο ταξιτζής μας δείχνει το, κατά την γνώμη του, καλύτερο εστιατόριο της πόλης. Πρόκειται για μια πιτσαρία που την έχει ένας Ιταλός από το Παλέρμο. Η πίτσα ήταν φτηνή και νόστιμη.. με τον ίδιο ταξιτζή επιστρέψαμε πάλι πίσω. Με το που μπαίνουμε στο δωμάτιο άρχισε μια μεγάλη καταιγίδα που διήρκεσε όλη την νύχτα!

10.11.2018
Την βραδιά την περάσαμε έτσι και έτσι. Όχι επειδή όλη την νύχτα έριχνε κεραυνούς με αστραπές αλλά λόγο τις θέρμανσης!! δουλεύει στο φουλ, αφού δεν μπορούσαμε να την ρυθμίσουμε, ανοίξαμε τα παράθυρα και παρόλο αυτό είχαμε πολύ μεγάλη ζέστη στο δωμάτιο.
Υπάρχει και κάτι άλλο.. αγαπάμε τον πρωινό μας καφέ, έτσι όταν ξυπνάμε και αυτό είναι κατά τις 6 το πρωί, δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο για εμάς από έναν ζεστό καφέ και το πρώτο τσιγάρο.! Στα περισσότερα ξενοδοχεία φτιάχνουν καφέ κατά τις 7 το πρωί! Αυτό δεν μας ενοχλούσε και πολύ γιατί μέχρι τώρα είχαμε πάντα ένα μπαλκόνι και εκεί με τη μικρή κουζίνα μας, που καίει βενζίνη φτιάχναμε τον καφέ μας. Αυτό το ξενοδοχείο όμως δεν είχε μπαλκόνι και δεν ήμουν και τόσο σίγουρος αν η μυρουδιά τις βενζίνης στο δωμάτιο δεν οδηγούσε σε παρεξηγήσεις! Για αυτό τον λόγο είχα αγοράσει στην Ιταλία ένα μικρο ηλεκτρικό μάτι κουζίνας για 7€..
Μισό λεπτό δούλεψε η συσκευή.. με μια λάμψη και ένα δυνατό μπάφ, άρχισε να λιώνει να καπνίζει και να βρωμάει.. σήμερα το πρωί ο καφές πίνετε κρύος, στο ανοικτό παράθυρο με τσιγάρο και βρίζοντας την ηλεκτρική συσκευή, τον έμπορο που μου το πούλησε και τον εαυτό μου που το αγόρασα..

Δεν προλάβαμε να φορτώσουμε τις μοτοσυκλέτες μας, έρχεται ένα μεγάλο 4χ4, μέσα του βρίσκονται 3 βαριά οπλισμένοι αστυνομικοί. «Θα σας συνοδέψουμε για τα επόμενα χλμ» μας λένε.. «δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε είναι ρουτίνα»!
Τους παρακολουθώ, φορούν αλεξίσφαιρα γιλέκα, έχουν πιστόλια πάνω τους και στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου βρίσκονται 3 μεγάλα όπλα. Έλα όμως που τώρα αρχίζω να ανησυχώ!..
«Είναι όλα ένταξη;» ρωτάω «ίσως θα είναι καλύτερα να αλλάξουμε διαδρομή;;» «όχι όχι» μου λέει «κανένα πρόβλημα, πάτε όπου θέλετε εμείς θα βρισκόμαστε απλά πίσω σας»..
Μας πέρασαν μέσα από όλα τα κοντρόλ της αστυνομίας και του στρατού χωρίς να σταματήσουμε, ένα μικρό σήμα με τα μπλε φώτα του αυτοκινήτου, λίγα λόγια στον ασύρματο ήταν αρκετά και περνάγαμε χωρίς να κόψουμε ταχύτητα! όλοι οι αστυνομικοί στα μπλόκα και οι συνοδοί ήταν πολύ φιλικοί και ευγενικοί άνθρωποι. Όταν σταματάγαμε κάπου βρισκόντουσαν διακριτικά κοντά μας και μας έκαναν να νιώθουμε ασφαλείς σε μια περιοχή όπου γίνονται μάχες μεταξύ του στρατού και φανατικών ισλαμιστών που βρίσκονται ταμπουρωμένοι στα σύνορα τις Αλγερίας ή κρύβονται στην έρημο τις Σαχάρας. Σε αυτή την διαδρομή είδαμε πάρα πολλά στρατιωτικά οχήματα γεμάτα φαντάρους να έρχονται από τα σύνορα και η κατάσταση των αυτοκινήτων έδειχνε ότι δεν επιστρέφουν από μια απλή βόλτα!
Πάντως σε αυτό το απόσπασμα τις διαδρομής οι αστυνομικοί μας πρόσεχαν σαν τα μάτια τους!
Και βέβαια αρχίσαμε να ανησυχούμε.. είναι πράγματι τόσο επικίνδυνα εδώ;; από την μια πλευρά όλοι αυτοί οι έλεγχοι στην μέση του δρόμου, η νευρικότητα των συνοδών μας.. από την άλλη πλευρά οι τελείως φιλικοί κάτοικοι τις περιοχής, οι οποίοι μας κερνούσαν καφέ, μας χάρισαν νερό και ψωμί για την διαδρομή.. όλοι αυτοί οι νεαροί που ήθελα μια φωτογραφία μαζί μας, η πάνω στην μοτοσυκλέτα μου! την καβαλούν και μέσα σε δευτερόλεπτα το πρόσωπο τους γεμίζει όνειρα για ένα μεγάλο ταξίδι..

Αφού φτάσαμε στην Kasserine και στρίβουμε αριστερά προς την περιοχή Tozeur άλλαξε και το σκηνικό. Απομακρυνόμαστε από τα Αλγερινά σύνορα και για τους συνοδούς μας πλέον, δεν υπάρχει λόγος να μας ακολουθούν, μας αποχαιρετούν ευγενικά, από εδώ και πέρα ταξιδεύουμε πάλι μόνοι μας. Τα αστυνομικά μπλόκα συνεχίζουν να υπάρχουν αλλά δεν μας σταματούν!
Εκτός από αυτό αλλάζει και το τοπίο, τα βουνά εξαφανίζονται και η έρημος αρχίζει, το πράσινο κυριαρχεί ακόμα αλλά η άμμος φαίνεται όλο και πιο συχνά! πλησιάζουμε την αγαπημένη μας Σαχάρα.

Μια από τις κύριες βασικές αρχές μας είναι: Μην οδηγάς νύχτα..
Συνειδητοποιούμε ότι την πόλη Tozeur που ήταν και ο στόχος μας για σήμερα, δεν θα καταφέρουμε να τον φτάσουμε προτού νυχτώσει για τα καλά και για αυτό τον λόγο αποφασίζουνε να διανυχτερεύσουμε 150 χλμ πιο μπροστά στην πόλη Gafsa.
Το πρώτο ξενοδοχείο που βρίσκουμε αποδεικνύετε σε ένα παλάτι από 1001 νύχτες και με, για το πορτοφόλι μας, λογικές τιμές.
Βρισκόμαστε στην χώρα, σε μια εποχή εκτός σεζόν και συμφέρει να πηγαίνουμε κατευθείαν στο ξενοδοχείο και να παζαρεύουμε εκεί την τιμή! Είναι πράγματι πολύ πιο φτηνά από το να κλείνουμε ένα δωμάτιο μέσω ίντερνετ!

Έχει γίνει πλέον ρουτίνα. Η Αννα περιμένει στις μηχανές και εγώ πάω στην ρεσεψιόν και παζαρεύω μια καλή τιμή, όπως για παράδειγμα αυτό το ξενοδοχείο, που κλείνουμε το δωμάτιο κάτω από την μισή τιμή που υπήρχε στο ίντερνετ και αυτό μαζί με βραδινό και πρωινό φαγητό.
Μου αρέσει πολύ το παζάρεμα στο αραβικό κόσμο, τίποτε εδώ δεν έχει σταθερές τιμές, όλα είναι συζητήσιμα!

11.11.2018
Συνεχίζουμε το ταξίδι μας και για πρώτη φορά μέσω ερήμου μέχρι την πόλη Tozeur

Στο Tozeur μένουμε δύο νύχτες. Η όαση της περιοχής έχει πάνω από 200.000 Χουρμαδιές δεντρά (ένα είδος φοίνικα ), και όπως υποστηρίζουν οι κάτοικοι, από αυτήν προέρχονται οι καλύτεροι Χουρμάδες του κόσμου τις οποίες τα μαζεύουν τώρα τον Νοέμβριο.
Τις δοκιμάζουμε και η γεύση τους είναι υπέροχη.

Την επόμενη ημέρα επισκεπτόμαστε την Nefta. Το χωριό βρίσκεται κοντά στην μεγάλη όαση Tozeur και εδώ ζουν πολλοί πιστοί Σοφιστές ( Η ονομασία τους έχει τις ρίζες της στην ελληνική λέξη Σοφία, η πίστη τους βασίζετε στις προ ισλαμικές εποχές.. )
Τελικά αυτό το χωρίο ήταν σαν όλα τα άλλα! Έχουν μια όμορφη πλατεία, όπου ήπιαμε τον καφέ μας και παρατηρούσαμε την ζωή του χωριού, κάναμε μια βόλτα με τα πόδια, βγάλαμε φωτογραφίες και συναντήσαμε φιλικούς ανθρώπους που ενδιαφερόντουσαν, ήθελαν να μας μιλήσουν να μάθουν για εμάς και να φωτογραφηθούν μαζί μας όπως παντού μέχρι τώρα στην Τυνησία

13.11.2018
Σήμερα διασχίζουμε την έρημο Chott el Jerid. Πρόκειται για μια αλμυρή έρημος, η οποία διασχίζετε από ένα καλό δρόμο. Που και που, έχει υγρά κομμάτια τα οποία λάμπουν και αντανακλούν στον ήλιο! Αυτή η έρημος έχει τους κινδύνους της, μετά από βροχοπτώσεις γίνετε ένας επικίνδυνος βούρκος όπου εύκολα βουλιάζεις και χάνεσαι για πάντα! Πριν πάρα πολλά χρόνια και προτού φτιαχτεί ο δρόμος, έχαναν την ζωή τους, σε αυτό τον αλμυρό βούρκο, ολόκληρα καραβάνια. Το καλοκαίρι το έδαφος είναι ξηρό και ακίνδυνο. Είναι μια εντυπωσιακή τεράστια περιοχή με μια συνολική έκταση 7.700 τετραγωνικών χιλιομέτρων.

Στην μέση τις διαδρομής βρήκαμε σε μια καλύβα καφέ

Εκεί ζει ο Χαμάς. Στην καλύβα του, μπορείς να πιεις καφέ, να αγοράσεις αλάτι από την έρημο, κρυστάλλινες πέτρες και χαλιά που φτιάχνει η γυναίκα του. Μας λέει ότι έχει αυτό το μαγαζάκι 38 χρόνια και ότι αυτός, η γυναίκα του μαζί με 9 γιούς και μία κόρη, ζουν όλη τους την ζωή σε αυτήν την έρημο. Μας δείχνει τις κρυστάλλινες πέτρες και μας ρωτάει αν θέλουμε να τις ανταλλάξουμε με κάτι δικό μας..
Κιάλια θα τον ενδιέφεραν.
Κανονικά δεν χρειαζόμαστε τίποτε ,αλλά στα αγνά μάτια του Χαμά δεν μπορείς να πεις όχι.
Βγάζουμε έναν μικρό φακό από την τσέπη μας, έχουμε 4 από αυτούς και δεν θα είχαμε πρόβλημα να αποχαιρετιστούμε από έναν. Ο Χαμάς κάνει τον λογαριασμό: 3 κρυστάλλινες πέτρες, 2 καφέδες και ένα μπουκάλι νερό κοστίζουν έναν φακό και 20 ντινάρ.. το παζαρέψαμε και έτσι για έναν φακό και 10 ντιναρ ( 3€) αγοράσαμε 2 χλιαρούς καφέδες, ένα μπουκάλι νερό και 3 κλειστές κρυστάλλινες πέτρες που ακόμα δεν ξέρουμε τι έχουν μέσα! ξανακοιτώντας τις φωτογραφίες όπου ο Χαμά κρατάει περήφανος τον φακό στο χέρι, σκέφτομαι ότι ο Άραβας τα κατάφερε μια χαρά.. δεν τολμάμε να ανοίξουμε τις πέτρες, ίσως αντί για κρυστάλλινες να είναι απλά μπάζα!! πάντως τις κουβαλάμε ακόμα μαζί μας..

Για το επόμενο βράδυ κλείσαμε ένα φτηνό δωμάτιο για 10€ μέσω airbnb. Το GPS μας οδηγεί μέσα από το χωριό Kibili. Βγαίνοντας από το χωριό βλέπουμε ένα ντόπιο να μας χαιρετάει υπερβολικά φιλικά, αυτό μας συμβαίνει πολύ συχνά, σκεφτόμαστε, οι Τυνησοί είναι πολύ εγκάρδιοι και φιλικοί άνθρωποι.. 10 χλμ πιο μακριά και σε ένα φτωχό χωριουδάκι με αμμώδεις δρόμους μας λέει το GPS ότι φτάσαμε στον στόχο μας! μόνο που εδώ κανένας δεν ξέρει την Λατίφα και τον Αραφάτ που φιλοξενούν ανθρώπους.. του τηλεφωνάμε και εκεί συνειδητοποιούμε ότι αυτός που μας χαιρετούσε τόσο έντονα 10 χλμ πιο πριν ήταν ο Αραφάτ που μας γνώρισε από τις μοτοσυκλέτες μας.
Πάμε λοιπόν πάλι πίσω και αυτή την φορά ο Αραφάτ, για να είναι σίγουρος ότι θα τον δούμε, μας έκλεισε τον δρόμο και με τα δύο του χέρια, μας έδειχνε την κατεύθυνση προς το οικόπεδό του..
Μετά από μια τέτοια φάση είναι φυσιολογικό ότι πριν συστηθούμε γελάσαμε όλοι μας πολύ..

Ο Αραφάτ και η Λατίφα έχουν μαζί με τα τρία τους παιδιά ένα πεντακάθαρο τεράστιο οικόπεδο που το έφτιαξαν Κάμπινγκ. Οι μεγάλοι φοίνικες δίνουν τον πολυπόθητο ίσκιο. Ο Αραφάτ πέρασε αρκετά χρόνια στην Ευρώπη και μιλάει αγγλικά και αρκετά καλά γερμανικά. Η οικογένεια είναι πολύ φιλική. Το βράδυ τρώμε όλοι μαζί Κουσκους, Ταγιίν , και σαλάτα. Καθόμαστε όλοι στο πάτωμα γύρω από το τραπέζι όπως συνηθίζετε σε αυτές τις περιοχές. Βλέπουμε και μαθαίνουμε πως ζουν οι οικογένειες σε αυτή την περιοχή της Τυνησίας.

Ο Αραφάτ παραπονιέται ότι από τότε που άρχισε η επανάσταση, κόπηκε και ο τουρισμός. Δεν υπάρχουν πλέον τουρίστες και ταξιδιώτες που να θέλουν να ταξιδέψουν με τα οχήματά τους στην χώρα. Παλιά το κάμπινγκ μου, ήταν γεμάτο με τροχόσπιτα και σκηνές, μας λέει, τώρα εδώ και χρόνια είναι άδειο! Οι μεγάλες τουριστικές επιχειρήσεις της βόρειας Τυνησίας με πολύ φτηνές προσφορές μαζεύουν εκεί τους τουρίστες, και αυτοί από φόβο για τρομοκράτες, ή απαγωγές δεν εγκαταλείπουν αυτές τις μονάδες, περνούν όλες τους τις διακοπές εκεί μέσα και αφήνουν τα χρήματα τους σε αυτές. Να σκεφτείς, μου λέει απογοητευμένα, ότι τα τρομοκρατικά χτυπήματα που δέχτηκε η Τυνησία είναι πολύ λιγότερα από αυτά τις Γαλλίας ή τις Γερμανίας.. και όμως οι τουρίστες φοβούνται πολύ τον αραβικό κόσμο.. Έτσι η ζωή του Αραφάτ και τις Λατίφα έγινε οικονομικά αρκετά δύσκολη!

Το μικρό δωματιάκι στην σκεπή είναι το δικό μας. Στις φωτογραφίες φαινόταν πολύ μεγαλύτερο από ότι είναι στην πραγματικότητα. Έχει ένα διπλό κρεβάτι και μαζί με τα σακίδιά μας γέμισε. Δεν υπάρχει χώρος ούτε για μια καρέκλα εκεί μέσα, αλλά στο ισόγειο του κτηρίου υπάρχει μια εξοπλισμένη κουζίνα. Ο πρωινός καφές μας είναι εξασφαλισμένος. Αυτόν τον απολαμβάνουμε στην σκεπή του σπιτιού έξω από το δωματιάκι μας, παρακολουθώντας ταυτόχρονα και την ανατολή του ήλιου με την πανέμορφη θέα τις Σαχάρας και πάνω από τους φοίνικες..

Τρεις νύχτες μείναμε στον Αραφάτ και την Λατίφα, δυο φορές επισκεφτήκαμε την πόλη Douz που βρίσκετε 30 χλμ πιο μακριά.
Οδηγήσαμε στην πύλη τις ερήμου όπου τον Δεκέμβριο διοργανώνετε το φεστιβάλ τις Σαχάρας.

Είχαμε την τύχη να ζήσουμε και την μεγάλη λαϊκή αγορά. Υπάρχουν οι μικρές οι καθημερινές αγορές, οι λίγο μεγαλύτερες μια φορά την εβδομάδα και μεγάλη αγορά μια φορά τον μήνα. Είναι τόσο μεγάλη που κλείνει σχεδόν όλο το κέντρο τις παλιάς πόλης. Αγρότες και έμποροι έρχονται από πολύ μακρυά βρίσκονται εδώ μέρες νωρίτερα, και διανυκτερεύουν ή στα οχήματά τους ή σε σκηνές στην έρημο. Υπάρχει και η αγορά για ζώα. Κατσίκες, πρόβατα, γαϊδούρια, άλογα και καμήλες πουλιούνται αυτήν την ημέρα εδώ.

Ο παραδοσιακός ρουχισμός τω ανθρώπων, η έντονη μυρουδιά των ζώων, οι κραυγές των εμπόρων στα αραβικά, οι σκηνές των Βερβερίνων, μέσα σε αυτές άντρες τυλιγμένοι με τα μαντίλα τους, καθισμένοι σε όμορφα χαλιά να πίνουν τσάι.. όλα αυτά μας πάνε εκατοντάδες χρόνια πίσω. Είναι μια εντυπωσιακή γεμάτοι με χρώματα αγορά. Είμαστε τυχεροί που βρισκόμαστε αυτή την ημερομηνία εδώ και μπορούμε να ζήσουμε αυτό το θέαμα.

Μετά από τρεις νύχτες άρχισε το μικρό υπνοδωμάτιο μας, να μας στενεύει αρκετά και έτσι αποφασίσαμε να συνεχίζουμε το ταξίδι μας.

16.11.2018
128 χλμ ποιο μακρυά βρίσκετε το χωριό Matmata. Η διαδρομή οδηγεί μέσα από την τεράστια έρημο. Ξεκινάμε ανυπόμονα χωρίς να φάμε κάτι για πρωινό. Θέλουμε να ψωνίσουμε κάπου σε ένα μπακάλικο στην επαρχία και να φάμε το πρωινό μας στην έρημο. Αλλά για τα επόμενα 100χλμ δεν συναντάμε ούτε ένα σπιτάκι και είμαστε πεινασμένοι! Δόξα τον θεό ή τον Αλλάχ, που ο Αραφάτ μας χάρισε ένα κουτί γεμάτο με Χουρμάδες δικιάς του παραγωγής, τα οποία φάγαμε όλα!
Η διαδρομή έχει υπέροχα τοπία και φανταστική θέα..

Οι κάτοικοι τις Matmata ζούσαν παλιά στις λεγόμενες κατοικίες «χωνιά». Ονομαζόντανε έτσι γιατί έχουν παρόμοιο σχήμα. Πρόκειται για τεράστιες τρύπες στο έδαφος με μια περίμετρο μεγαλύτερη από μια μονοκατοικία.
Το βάθος από αυτές τις τρύπες είναι τουλάχιστον 6 μέτρα. Σε αυτό το βάθος δημιουργούν την αυλή τους και από εκεί αρχίζουν οι κάτοικοι να σκάβουν στα πλάγια δωμάτια προς όλες τις κατευθύνσεις.

Σε ένα τέτοιο χωνί ζούσαν μέχρι και 5 οικογένειες και η κάθε μια είχε τα δωμάτιά της. Η μεγάλη κεντρική τρυπά είναι ένας κοινός χώρος για όλους, με ένα πηγάδι και συχνά με ένα μικρό κήπο. Στην Matmata σήμερα, κατοικούνται μόνο 15 τέτοιες παραδοσιακές κατοικίες. Όλα οι άλλες είναι άδειες, δεν φροντίζονται και η φύση τις παίρνει πάλι πίσω. αυτό που περισσεύει είναι επικίνδυνες τεράστιες τρύπες στο έδαφος!

Οι κάτοικοι προτιμούν πλέον να χτίζουν σπίτια πάνω από το έδαφος. Είναι απλές κατοικίες όπου η ενέργεια που χρειάζεται για θέρμανση και κλιματισμό θα είναι τεράστια.. στα παραδοσιακά τους σπίτια στο χώμα δεν χρειάζονται καθόλου οικοδομικά υλικά και μηδέν ενέργεια. Εκεί μέσα υπάρχει πάντα μα σταθερή θερμοκρασία και αυτή βρίσκετε χειμώνα καλοκαίρι μεταξύ 16 και 20 βαθμούς.

Στο ξενοδοχείο Sidi Idris κοιμηθήκαμε δύο νύχτες σε ένα τέτοιο δωμάτιο. Πρόκειται για μια 400 χρόνια παλιά κατοικία, την οποία ο ιδιοκτήτης της, την έκανε ξενοδοχείο. Σε αυτό το ξενοδοχείο γυρίστηκαν και ορισμένα επεισόδια από την κινηματογραφική ταινία Starwars..

Η περιοχή γύρω από την Matmata είναι λοφώδεις με λίγα δέντρα. Λίγο έξω από το χωριό επικρατεί μια ησυχία που σε προκαλεί να καθίσεις κάτω και να την απολαύσεις χαζεύοντας το τοπίο, ακολουθώντας τις σκέψεις σου..

Δύο μέρες μείναμε εδώ. Η δεύτερη ήταν μια βροχερή ημέρα την οποία περάσαμε με μικρές βόλτες στην περιοχή, στα καφενεία του χωριού και στο μπαρ του ξενοδοχείου.. καθισμένοι στο δωμάτιο του Luke Skywalkers από την ταινία Starwars πίναμε μπύρες και βλέπαμε όλα αυτά που έμειναν από τον γυρισμό τις ταινίας εδώ μέσα..

Αυτές τις δύο μέρες κάθε πρωί από τις 8 και μετά ερχόταν ένα λεωφορείο γεμάτο με Κινέζους τουρίστες! Δεν ξέρουμε από που ερχόταν τόσο πρωί άλλα οι τουρίστες αυτοί είχαν χρόνο μόνο για φωτογραφίες.. πεταγόντουσαν από το λεωφορείο φωτογράφισαν ότι έβρισκαν μπροστά τους, και σε χρόνο μηδέν εξαφανιζόντουσαν πάλι! Δεν είχαν πρόβλημα να μπουν και στο δωμάτιό μας! οκ για να είμαι ειλικρινείς τους προκάλεσα, αφού είχα την πόρτα ανοιχτή, αλλα απο την αλλη πλευρα το ανοιγμα τις πόρτας ειναι ο μοναδικός τρόπς για να μπεί λίγο φως μέρας μέσα στο δωμάτιο!. Έτσι αρκετές φωτογραφίες από έμενα και την Αννα σε στυλ john lennon και yoko ono στο κρεβάτι, κατέληξαν στην κίνα 🙂

Πολύ θα θέλαμε να μείνουμε περισσότερο στην έρημο αλλά δυστυχώς δεν βρήκαμε καμία κατάλληλη κατοικία για αυτό. Κρίμα..

18.11.2018
Σιγά σιγά ξεκινάμε τον δρόμο τις επιστροφής προς την πρωτεύουσα και το λιμάνι..
Ακολουθούσαμε τα όμορφα τοπία τις περιοχής Matmata. Όπου σταματούσανε σε αυτή την περιοχή είχαμε τους Κινέζους και όχι μόνο, κοντά μας! Όταν μας έβλεπαν αντί να φωτογραφίζουν τα τοπία φωτογράφιζαν εμάς.. σίγουρα η φωτογραφία μου με μια κινέζα δίπλα μου θα υπάρχει σε τουλάχιστον 50 κινητά..

Επειδη ερχόντουσαν όλοι σε μένα, η Αννα θεωρούσε τον εαυτό της τυχερό, μέχρι που γύρισε προς την μοτοσυκλέτα της και είδε τις ασιατικές ομορφιές να καβαλούν εναλλάξ την himalayan της και να φωτογραφίζονται με αυτή..

Μια τελευταία φορά έρημο και μετά σιγά σιγά το τοπίο αρχίζει να πρασινίσει..

Είναι Κυριακή και μάλλον θα είναι και μια γιορτή γιατί σε όλα τα χωριά που περνάμε σήμερα σφάζουν αρνιά! Δεν υπάρχει μαγαζί στην άκρη του δρόμου που να μην έχει τουλάχιστον δύο κρεμασμένα φρέσκο σφαγμένα αρνιά. Ορισμένα αιμορραγούν ακόμα, παντού είναι αναμμένες φωτιές! Δεν δοκίμασα καν να προτείνω στην Αννα να φάμε κάπου.. Η Αννα δεν τρώει κρέας, μόνο και μόνο με τους ήχους που άκουγα από αυτήν, από το σύστημα επικοινωνίας, μου έφτανε για να μην πω λέξη.. «Ω θεέ μου ζει ακόμα, ταρακουνιέται.. βάρβαρο να τα βλέπεις έτσι.. κοίτα σφάζουν το αρνάκι.. τους εύχομαι σε όλους ευκοίλια για τις επόμενες τρεις μέρες..»
Σιωπούσα και σκεφτόμουν μόνο ένα πράγμα.. νόστιμα παιδάκια.. ίσως να έχω μεγαλώσει διαφορετικά αλλά τέτοιες εικόνες δεν με ενοχλούν. Είμαι τις γνώμης, όποιος θέλει να φάει κρέας, πρέπει να είναι σε θέση να σκοτώσει και ένα ζώο.. Δεν είμαι σίγουρος αλλά νομίζω θα το κατάφερνα! Ίσως η όρεξη για παιδάκια να με οδηγούν σε αυτές τις σκέψεις.. και τώρα που γράφω αυτό το άρθρο πάλι τα σάλια μου πέφτουν.. όχι με την σκέψη των φρέσκο σφαγμένων αρνιών αλλά για τα παιδάκια..

Συνεχίζουμε την διαδρομή μας προς την θάλασσα και οδηγούμε σε χωματόδρομους μέσα από απέραντους ελαιώνες. Στην πόλη Mahdia βρίσκουμε ένα φτηνό διαμέρισμα, εδώ μένουμε μέχρι να φύγει το πλοίο μας προς Ιταλία. Δεν σαλπάρουν καθημερινά και έτσι είχαμε λίγο χρόνο να δούμε την πόλη και την ζωή της.

Επόμενος προορισμός μας είναι η πατρίδα μου, η Ελλάδα. Πάνω από τέσσερα χρόνια έχω να την δω..

Τυνησία: Όλες αυτές οι ταξιδιωτικές συμβουλές περί ασφάλειας, μας ανησύχησαν. Οι συνοδείες που είχαμε κοντά στα σύνορα τις Αλγερίας, επιβεβαίωσαν αυτή την ανησυχία και έτσι αποφύγαμε ορισμένες περιοχές τις χώρας αυτής. Με 1800 χλμ κάναμε τον κύκλο τις χώρας. Η χώρα είναι μικρή αλλά προσφέρει πολλά και διαφορετικά τοπία. Ο βορράς με όμορφες παραλίες και καταπράσινα βουνά, ο νότος με έρημο, και την κουλτούρα τις Σαχάρας. Τον Νοέμβριο είναι οι θερμοκρασίες απολαυστικές και ότι πρέπει για μοτοσυκλέτα. Αυτή την εποχή δεν υπάρχει σχεδόν καθόλου τουρισμός και οι διανυκτερεύσεις είναι πολύ φτηνές. Το πιο φτηνό είναι στην ρεσεψιόν το παζάρεμα τις τιμής. Εδώ συναντήσαμε μόνο φιλικούς ευγενικούς ανθρώπους που συχνά ερχόντουσαν σε εμάς πρόθυμοι να βοηθήσουν μέχρι και να φιλοξενήσουν. Η κίνηση στις πόλεις δείχνει στην αρχή μια χαοτική εντύπωση αλλά στην πραγματικότητα είναι ήρεμη και επιφυλακτική, κανένας δεν επιμένει στην προτεραιότητά του! Στους επαρχιακούς δρόμους υπαρχή πολύ λίγη κίνηση, παρόλα αυτά, σε αυτούς ζήσαμε επικίνδυνες προσπεράσεις! Οι δρόμοι βρίσκονται στην πλειοψηφία τους σε τέλεια κατάσταση. Είμαστε τις γνώμης ότι η Τυνησία είναι ιδανική για ένα ταξιδάκι 2-3 εβδομάδων. Σε αυτό το χρονικό διάστημα είδες και απόλαυσες όλη την χώρα.