Μία περίεργη μέρα

Η αναχώρηση από την Κωνστάντια της Γερμανίας ήταν λίγο περίεργη!
Η Αννα θέλει να φέρει την μηχανή της λίγο πιο κοντά στην σκηνή να την φορτώσει! Έχει τόσα πολλά μικροπράγματα που βαριόταν το πέρα δώθε!
Μετά από 1 λεπτό την ακούω τρομαγμένη να μου λέει: Γιώργο η μηχανή μου δεν παίρνει μπρος.. πηγαίνω εκεί με τον τρόπο που πάει ένας Άντρας όταν αναρωτιέται: πως μπορεί να συνδυαστεί το Γυναικείο μυαλό με την τεχνολογία;!
Άλλα πράγματι η μηχανή δεν παίρνει μπροστά.. η μίζα δεν έκανε τίποτα, ούτε για βήχα! ..κοντρόλαρα την μπαταρία, ήταν όλα εντάξει αλλά η μηχανή τίποτα! μετά από μιάμιση ώρα ψάχνοντας το σφάλμα και έναν έλεγχο των καλωδίων σκέφτηκα πράγματι να φωνάξω την ΕΛΠΑ!
Προτού τηλεφωνήσω, σήκωσα το κράνος της Ὰννας από τον δεξιό καθρέφτη..και τι βλέπω; ο κόκκινος διακόπτης για το σβήσιμο της μηχανής ήταν στο off! βάζω τον διακόπτη στο on και η μηχανή παίρνει μπρος με την μία..

Θα το έκανε κατά λάθος με το χέρι της, και μετά έβαλε και το κράνος από πάνω ο διακόπτης σκεπάστηκε και αυτό ήταν..
Κανονικά ήταν το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κοίταζα!
Από την μια ένοιωθε χαρά ότι το πρόβλημα λύθηκε αλλά από την άλλη;!, ήταν τόσο αστείο που όσο σκέφτομαι πόσο χρόνο χρειάστηκα για αυτό ένιωθα άσχημα..
Ήταν όπως παλιά στο σχολείο!
Όταν δεν τα κατάφερνα στις εξετάσεις ή τα τεστ!
Και αν συνεχίζω να σκέφτομαι τί θα γινόταν αν πράγματι φώναζα την ΕΛΠΑ, το βλέμμα του μηχανικού, που πατώντας τον διακόπτη στο on να με ρωτάει ειρωνικά: για που ταξιδεύετε;;..
Μετά από αυτή την τρομάρα χρειαστήκαμε έναν καφέ! Ανοίγοντας το γκαζάκι, βγαίνει από την διπλανή σκηνή ένας ( με το πρώτο βλέμμα συμπαθητικός) νεαρός! Μου συστήνετε ,τον λένε Μάτσεκ και με παρακαλεί για ένα φλυτζάνι καφέ!
Η καταγωγή τους είναι από την Πολωνία, . Ταξιδεύει με μοτοσυκλέτα και σταμάτησε αναγκαστικώς στο κάμπινγκ γιατί η φίλη του έχει υψηλό πυρετό! Είναι καλλιτέχνες του δρόμου και μένουν σε όλη την Ευρώπη!

Τους βοηθήσαμε με καφέ, ψωμί, μαρμελάδα, τσάι, και ασπιρίνη!
Μετά μαζέψαμε τα πράγματά μας τους αποχαιρετάμε και είμαστε έτοιμοι να αναχωρήσουμε.
Την τελευταία στιγμή και ενώ η μηχανή μου δουλεύει, ψάχνω το κινητό μου και δεν το βρίσκω, δεν είναι στο συνηθισμένο μέρος..στο μπουφάν!
Η Άννα τηλεφωνάει στο νούμερο αλλά..τίποτα..χτυπάει μεν αλλά δεν το ακούμε!
Ψάξαμε τα πάντα..
Άρχισα να υποπτεύομαι τον Πολωνούς! Είχαν πρόσβαση σε όλα μας τα πράγματα όσο εγώ και η Αννα ασχολούμασταν με την μηχανή της!
Αυτό με τους καλλιτέχνες του δρόμου άρχισε να αποκτά μια άλλη έννοια για μένα!
Στο κινητό μου έχω τα πάντα! Ευαίσθητους κωδικούς, σημαντικά νούμερα, οι OSM χάρτες για το GPS και πάρα πολλά ακόμα!
Και το άσχημο είναι: όλα αυτά βρίσκονται μόνο στο κινητό..
Ήθελα όλα τα σημαντικά νούμερα να τα γράψω στον μικρό μου τηλεφωνικό κατάλογο που αγόρασα για αυτό τον λόγο..ένα backup με όλα τα νούμερα και διευθύνσεις αλλά αυτή την βαρετή δουλειά την έσπρωχνα όλο και πιο πίσω και για αργότερα..θα το κάνω κάποια στιγμή στην σκηνή όταν θα βαριέμαι..κτλπ!
Ένιωθα ξανά άσχημα!
Προτού κατηγορήσω τον Μάτσεκ ( που αυτόματα μέσα μου έγινε ο Πολωνός) για κλοπή, ήθελα να σιγουρευτώ..
Αδειάσαμε λοιπόν όλες τις βαλίτζες μας, τα σακίδια..το ότι ο Μάτσεκ βοηθούσε στο ψάξιμο άρχισε να με εκνευρίζει!
Με τις άκρες των ματιών μου τον παρακολουθούσα με δυσπιστία..με κοιτούσε σαν να μου έλεγε: Έλα ρε Γιώργο σε παρακαλώ άσε τε στερεότυπα στην άκρη..
Που και που τηλεφωνάμε στο νούμερο μου.. μέχρι που το ακούσαμε!!
Το τηλέφωνό μου βρισκόταν τυλιγμένο μέσα στην σκηνή.. Η Σκηνή έχει στην άκρη μικρές τσάντες, εκεί το είχα μέσα, το ξέχασα στο μάζεμα τις σκηνής, δεν το πήραμε χαμπάρι, το τυλίξαμε και τα βάλαμε στο ρολό..
Ο Μάτσεκ βλέπει το κινητό μου και μου λέει γελώντας: Ωραίο τηλέφωνο..Ε λοιπόν Γιώργο αν το έβρισκα πρώτος δεν θα σου το έδινα!
Μπράβο..αυτό λέγετε ειλικρίνεια του απαντάω! επιτέλους γελάμε απο χαρά και ανακούφιση..

Μέχρι να φορτώσουμε και να ξεκινήσουμε είχα πάει 12 το μεσημέρι, κανονικά στις 8 το πρωί ήθελα να είμαι στον δρόμο!
Ξεκίνησα σαν να μου άνοιξαν τις πόρτες μιας φυλακής, συχνά κοίταζα τον καθρέφτη αν με ακολουθεί η Αννα, ήταν όπως πάντα εκεί σε απόσταση αναπνοής σχεδόν δίπλα μου ..
Τα πρώτα 50χιλ. δεν είπαμε λέξη μεταξύ μας ..κανονικά συζητάμε (μέσω του συστήματος επικοινωνίας ) σαν να καθόμαστε δίπλα δίπλα στο αμάξι! Αλλά αυτή την φορά τσιμουδιά!
Ο καθένας μας αναρωτιόταν μέσα του, τι παράξενη φάση περάσαμε σήμερα το πρωί;..ήταν ένα σημάδι; αξίζει να την αξιολογήσουμε ή όχι;..
Α το δω σαν σημάδι, τότε ήταν σαν να μου λέει: κάτσε εκεί που είσαι και άσε τα ταξίδια!..μπορώ όμως να το δώ και διαφορετικά ( Ε!. δίδυμος είμαι! Για μένα υπάρχουν πάντα 2 πλευρές!) ότι τρελό ήταν να γίνει έγινε, τώρα δεν μας συμβαίνει τίποτα άσχημο! Μπορώ να το δω και έτσι!..
Αν και πεινάγαμε δεν θέλαμε να σταματήσουμε..
Το μόνο που μου έμεινε σαν συμπέρασμα είναι ότι πανικοβάλλομαι γρήγορα..
Πρέπει να αντιμετωπίζω τις καταστάσεις πιο ήρεμα..Το συμπέρασμα αυτό μου έφτανε για τη ημέρα!
1 ώρα αργότερα και αφού ηρεμήσαμε με το παράξενη αρχή του ταξιδιού μας, αρχίσαμε να αστειευόμασταν πάλι και με διπλωμένα στομάχια από την πείνα, σταματήσαμε για να φάμε μία τελευταία φορά στην Γερμανία πριν την αφήσουμε πίσω μας!