Μαρόκο 2

Νοέμ. 2016 – Τρεις εβδομάδες στην Μερζούγκα / Μαρόκο
H Μερζούγκα είναι μια όαση στην έρημο τις Σαχάρας, ένας παραμυθένιος παράδεισος μέσα σε ένα χωριό. Βρίσκετε μπροστά απο τους αμμόλοφους Erg Chebbi στο Νότιο Μαρόκο, περίπου 25 χλμ από τα σύνορα της Αλγερίας .

Το χωριό έχει ένα αστυνομικό τμήμα, ένα μικρό ιατρικό κέντρο, ένα ταχυδρομείο και μια τράπεζα. Υπάρχουν δύο μικρές πλατείες και ο κεντρικός δρόμος είναι ασφαλτωμένος .

Οι υπόλοιπο δρόμοι του χωριού είναι χωματόδρομοι και πολλές φορές με βαθιές λακκούβες. Τα πάντα είναι γεμάτα σκόνη.

Τα περισσότερα σπίτια είναι χτισμένα από πηλό. Σε παραδοσιακό στυλ, με μικρά παράθυρα και με μια κλειστή αυλή.
Τα σπίτια του χωριού βρίσκονται σκορπισμένα σε μια τεράστια περιοχή γύρω από το κέντρο.
Πιο βαθιά στην έρημο ζουν οι Βέρβεροι και οι Τουαρέγκ σε σκηνές ή σε μικρές καλύβες από καλάμια και λάσπη.

Πριν μερικές δεκαετίες οι κάτοικοι τις Μερζούγκας ζούσαν αποκλειστικά από τη καλλιέργεια. Την σημερινή εποχή, παρότι η άρδευση τις όασης λειτουργεί τέλεια οι κάτοικοί της ζουν όλο και λιγότερο από αυτή. Η ατμόσφαιρα σε μια τέτοια όαση είναι μαγευτική, όμορφη και χαλαρωτική. Το καλοκαίρι, όταν τα πάντα εδώ ζεματάνε και ο καύσωνας βρίσκετε σε καθημερινό επίπεδο στους 48 βαθμούς, δεν υπάρχει τίποτα πιό καλύτερο και πιό αναζωογονητικό, από το να καθίσει κάτω από τις μεγάλες φοινικιές.

Στην σημερινή εποχή, οι περισσότεροι κάτοικοι ζουν από τον τουρισμό. Μπαρ, ξενοδοχεία, καταστήματα με σουβενίρ, εκδρομές με καμήλες σε βερβερινές κατασκηνώσεις, περιηγήσεις στα αξιοθέατα. Οι άνδρες και οι γυναίκες του χωριού βρήκαν στα ξενοδοχεία και κάμπινγκ θέσεις εργασίας, από την διαχείριση μέχρι τον καθαρισμό.

Στην Μερζουγκα έμαθα οτι η καμήλα με μια καμπούρα λέγετε Δρομάδα -Dromedar!. Και τρεις φορές μπορείτε να μαντέψετε από που έρχεται αυτή η ονομασία!..ακριβώς απο τα ελληνικά (δρομέας ή «αυτός που τρέχει ή κινείται γρήγορα» ) ! Πρόκειται για την πιό σημαντική κτηνοτροφία της περιοχής. Χρησιμοποιείτε ακόμα και σήμερα για τη μεταφορά προϊόντων για το γάλα και το κρέας . Οι καμήλες δεν χρειάζονται ιδιαίτερη φροντίδα και την τροφή τους την βρίσκουν σχεδόν πάντα μόνες τους

Ένα αξιοθέατο κοντά σε Μερζούγκα είναι ο συνοικισμός που ζουν οι Gnawa ( Γκνάουα) μουσικοί. Δεν κάνουν τίποτε άλλο, εκτός από το πρωί μέχρι το βράδυ να παίζουν μουσική..Τους επισκεφθήκαμε και ακούσαμε τη μουσική τους. Η μελωδία είναι η ίδια, ο ρυθμός μόνο αλλάζει..πότε γρήγορος πότε αργός.. Οι Γκνάουα είναι απόγονοι των σκλάβων από τη Δυτική Αφρική.
Τα πιστεύω τους από τους προ-ισλαμικούς καιρούς, συνδυάζονται με το Ισλάμ και επίσης πιστεύουν στις πνευματικές δυνάμεις που τις ονομάζουν al-Muk (οι κατέχοντες), επειδή μπορούν να κυριαρχήσουν τους ανθρώπους. Έπειτα, υπάρχουν τα ισχυρά πνεύματα, τα τζίνι. Σε αντίθεση με το Ισλάμ, όπου τα τζίνι παίζουν μόνο δευτερεύοντα ρόλο, οι Gnawa τα συνδέουν με ορισμένα χρώματα, με τον καπνό, το χορό και τις μορφές μελωδίας και τους δίνουν έτσι διάφορα ονόματα.
Πιστεύουν ότι η μουσική των Gnawa έχει θεραπευτική και ιαστκή επίδραση και είναι σε θέση να βάλει τους ανθρώπους σε έκσταση …

Εμείς απολαύσαμε την μουσική τους αλλά δεν πέσαμε σε έκσταση και παρ όλες τις προσπάθειές τους να μας πείσουν, δεν θα πιστέψουμε ούτε στα τζίνι ούτε στα al-Muk …
Μετά την πρώτη ματιά λοιπόν στην περιοχή, ανυπομονούμε να ζήσουμε στο σπιτάκι που νοικιάσαμε μέσα στο χωριό.

Το σπίτι είναι φτιαγμένο από λάσπη, όπως και τα άλλα σπίτια του χωριού. Έχει λίγα και μικρά παράθυρα, μια εσωτερική αυλή, όπου μπορούμε απαρατήρητοι απο έξω να καθίσουμε. Εκτός από το μπάνιο, όλα τα άλλα παράθυρα έχουν κάγκελα. Ο εξοπλισμός του σπιτιού είναι απλός, αλλά έχει όλα όσα χρειαζόμαστε. Εκτός απο WLAN, αυτό το έχουμε στην διπλανή πόρτα. Εκεί ζει ο Μοχάμεντ, ο διαχειριστής του σπιτιού.
Προτού απολαύσουμε το σπιτάκι μας πρέπει όμως να καθαρίσουμε.. Τα πάντα στο σπίτι είναι καλυμμένα με ένα παχύ στρώμα σκόνης. Αφού λοιπόν καθαρίσαμε το σπίτι για τα καλά, απλωθήκαμε και αρχίσαμε νιώθουμε άνετα.

Είμαι ήδη, εδώ και δεκαετίες, ενθουσιασμένος από τον πηλό ως δομικό υλικό. Έχω εργαστεί στην επαγγελματική μου σταδιοδρομία με πηλό. Εδώ στην Μερζούγκα ο πηλός επεξεργάζεται κυρίως με το καλούπι και το συμπίεγμα με τα πόδια. Στη συνέχεια το αφήνουνε να στεγνώσει και μετά συνεχίζουνε με το επόμενο κομμάτι, έτσι σιγά σιγά μεγαλώνουν οι τοίχοι.. Ο άλλος τρόπος οικοδόμησης είναι να τα πήλινα τούβλα που στεγνώνονται στο ήλιο και μετά χτίζονται με λάσπη. Στην μερζουγκα χτίζουν με τον πηλό απλές κατοικίες αλλά σε άλλες περιοχές του Μαρόκου φτιάχνουν ολόκληρα παλάτια με αυτό τον τρόπο..

Οι άνθρωποι εδώ παίρνουν το χώμα απο την γή τους του προσθέτουν νερό και άχυρο, με φτυάρια ή με τα πόδια το αναμιγνύουν μέχρι το μείγμα να είναι έτοιμο και με αυτό χτίζουν, σοφατίζουνε, φτιάχνουν τους φούρνους τους κτλπ. .
Παρακολουθώντας τους συνειδητοποιώ ότι αυτές είναι οι εικόνες που με γεμίζουν χαρά και μου δείχνουν ότι ακριβώς έτσι ονειρεύομαι τον κόσμο..
Ο ήλιος κατεβαίνει και χάνετε σιγά πίσω από τους αμμόλοφους, η έρημος κοκκινίζει και από τους εργάτες με τα χρωματιστά ρούχα μένουν μαύρες σιλουέτες που αργά και ήρεμα δουλεύουν ακόμα με τον πηλό..

Τα Πήλινα σπίτια προστατεύουν πολύ καλά από τις υψηλές θερμοκρασίες, καθώς και από το κρύο. πήλινοι τοίχους κρατούν ακόμα και τις επιβλαβείς ακτινοβολίες. Είναι το πιο φυσικό και οικολογικό δομικό υλικό που υπάρχει και δημιουργεί μια καλή ατμόσφαιρα στο σπίτι. Αυτά τα σπίτια χρειάζονται μια εντατική φροντίδα..κάθε λίγα χρόνια πρέπει να ανανεώνετε ο εξωτερικός σοβάς! Ο μεγαλύτερος εχθρός ενός τέτοιου σπιτιού είναι η βροχή, αυτή καταστρέφει τον αποξηραμένο πηλό. Εδώ στην έρημο όμως βρέχει σπάνια, τόσο σπάνια που οι κάτοικοι δεν αναγκάζονται να δημιουργήσουν έναν προστατευτικό σοβά..

αλλά κι εδώ αν ένα σπίτι δεν διατηρείτε, διαλύετε με το χρόνο. Τα καλό είναι ότι από ένα τέτοιο σπίτι παραμένει μόνο γη. Εδώ βλέπω πολλά παρατημένα σπίτια, από τα οποία τα παράθυρα, πόρτες, όλα τα άλλα υλικά απομακρύνθηκαν Μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα από το σπίτι δεν μείνει τίποτα εκτός από έναν μικρο λόφο με χώμα. Αυτό είναι πραγματικά βιολογικό.

Στο σπίτι μας νιώθουμε την υγιή ατμόσφαιρα μίας πήλινης κατασκευής. Επίσης είναι πολύ καλά ηχομονωμένο και αυτό είναι ένα μεγάλο προτέρημα του πηλού και έτσι είναι πολύ ήσυχα εκεί μέσα. Όταν είμαστε δε διαφορετικά δωμάτια και θέλουμε να πούμε κάτι, πρέπει να πάει ο ένας στον άλλον. Κατά τη διάρκεια της ημέρας, όταν έχουμε την πόρτα στην αυλή ανοιχτή, μπορούμε να ακούσουμε καλά όταν περνούν αυτοκίνητα, ή τα παιδιά φωνάζουν στο δρόμο. Αλλά με κλειστές πόρτες είναι απόλυτη ησυχία. Και τα βράδια; Ακόμα πιο πολύ.. σχεδόν νεκρική ησυχία.

Ίσως η ησυχία αυτή να είναι και ο λόγος που ονειρευόμαστε έτσι περισσότερο από το συνηθισμένο … και έντονα.
Όνειρα που είναι ολόκληρες ιστορίες…
ιστορίες που μπορούμε στον ύπνο μας να τις επηρεάσουμε και να τις κατευθύνουμε..

Καθημερινές βόλτες στο χωριό, μας φέρνουν πιο κοντά με τους κατοίκους και ανακαλύπτουμε ενδιαφέροντα μέρη.
Τα χρώματα εδώ είναι συναρπαστικά, έτσι βγάζουμε φωτογραφίες, βλέπουμε τόσα πολλά παράξενα και ενδιαφέροντα μοτίβα. Με τους κατοίκους του χωριού, συζητάμε όσο η γλωσσά μας το επιτρέπει. Όταν τους λέμε σε πιο σπίτι ζούμε, βλέπουμε συχνά στα μάτια τους ότι εκπλήττονται, μερικές φορές βλέπουμε και φοβισμένες ματιές …

Μια καθημερινή τυπική εικόνα τις περιοχής είναι να βλέπεις τους κατοίκους, να κάθονται στο έδαφος έξω από τα σπίτια τους. Ο καιρός εδώ είναι πάντα ζεστός και χωρίς υγρασία και έτσι κάθονται απλά όπου βρούνε. Τα μικρά παιδιά παίζουν γύρω τους, συνομιλούν, ή εκτελούν οποιαδήποτε εργασία.

Η συντριπτική πλειοψηφία των ανδρών είναι λεπτοί και σχεδόν κοκαλιάρηδες. Οι γυναίκες είναι λίγο πιο παχουλές.
Όλοι φορούν την τυπική ενδυμασία και πάντα ένα κάλυμμα του κεφαλιού τους με πολύ ωραία φωτεινά χρώματα. Οι άνδρες φορούν το καφτάνι και ένα τουρμπάνι. Ακόμα και οι νέοι άνδρες.

 

Τον Γιώργος τον ονόμασαν Ali Baba, λόγω της γενειάδας του.
Αλλά πιο συχνά τον αποκαλούν ο Ίωνας. Αυτό συμένει στα αραβικά ο Έλληνας! Παλιά, πολλοί λαοί της Μέσης Ανατολής ήρθαν πρώτα σε επαφή με τους Ίωνες της Μικράς Ασίας. Έτσι χρησιμοποίησαν τη λέξη Ίωνας για να προσδιορίσουν το σύνολο των Ελλήνων. Μέσω των Αράβων και του Ισλάμ η λέξη πέρασε και σε διάφορες άλλες περιοχές όπως και στο Μαρόκο .

Αυτό που συχνά πεθυμώ εδώ στην έρημο είναι ένα κομμάτι τυρί. Για τυρί πουλάνε ένα είδος πηγμένο γάλα. Δεν χρειάστηκα πολύ ψάξιμο εδώ για να καταλάβω ότι η επιλογή των τροφίμων είναι χαμηλή.

Το χωριό έχει πολλά μικρά καταστήματα με όλα όσα χρειαζόμαστε για τις καθημερινές ανάγκες. Τα προϊόντα βρίσκονται σε μεγάλα και ψηλά ράφια που φτάνουν μέχρι το νταβάνι. Ορισμένα από τα ψώνια μας θα γινόταν πιο γρήγορα αν είχαμε εμείς πρόσβαση στα προϊόντα..αλλά ένα μεγάλο τραπέζι στην είσοδο του μαγαζιού κλείνει τον δρόμο του πελάτη προς το προϊόν, έτσι πρέπει να λέμε στον καταστηματάρχη τι θέλουμε και αυτός μας το φέρνει..Λόγο τις γλώσσας είχαμε πολύ αστείες στιγμές προσπαθώντας να δείξουμε στον καταστηματάρχη το προϊόν που χρειαζόμαστε.. Στο τέλος γινόταν ένα είδος παιχνίδι και σε αυτό λάμβαναν μέρος και οι άλλοι πελάτες από πίσω μας..
Συχνά όταν μας βλέπανε να μπαίνουμε στο παντοπωλείο ερχόντουσαν από περιέργεια πίσω μας και με την θέληση να βοηθήσουν..
οι πόρτες σε ένα τέτοιο Παντοπωλείο είναι πάντα ανοιχτές, βρισκόμαστε στην έρημο με χωματένιους δρόμους, είναι λοιπόν περιττό να πούμε ότι τα πάντα είναι σκονισμένα, φτάνει μόνο ένα ελαφρό αεράκι, και η σκόνη της ερήμου διεισδύει μέσα από κάθε ρωγμή.

Υπάρχουν δύο ειδών σοκολάτας, δύο τύπων καφέ… Ρύζι, φακές, τα ζυμαρικά και άλλα προϊόντα πουλιούνται χύμα από τα μεγάλα σακιά. Στο ψυγείο, υπάρχει ένα είδος γιαούρτι και το τυρί κρέμα που κατασκευάζουν εδώ.
Καθημερινά γίνονται πολύωρες διακοπές ρεύματος, και τα βράδια προτού κλείσουν οι καταστηματάρχες κατεβάζουν όλους τους διακόπτες.. δεν ξέρουμε λοιπόν αν η ψύξη των προϊόντων είναι αρκετή. Συχνά παίρνω κάτι από το ψυγείο και βλέπω ότι αυτό δεν είναι καν στην πρίζα..
Έτσι λοιπόν αποφεύγαμε τα προϊόντα που χρειάζονται ψύξη.. το ίδιο κάναμε και με το ψάρι που ερχόταν κάθε Πέμπτη με το ανοιχτό φορτηγάκι απο την 750 χιλ. μακρινή θάλασσα..Το χωριό περιμένει ανυπόμονα το ψάρι και μέσα σε μισή έχει πουληθεί όλο.. το μεσημέρι όλο το χωριό, στην μέση τις ερήμου, μοσχοβολούσε τηγανιστό ψάρι..

Εδώ στο χωριό υπάρχει ένας αρτοποιός που ψήνει μόνο κουλούρια. Έχει ένα πολύ μικρό μαγαζί, και έξω από αυτό έχει ένα μεγάλο τηγάνι με λάδι και σε αυτό φτιάχνει τα κουλούρια του..τα βουτάει στην ζάχαρη και τα πουλάει 1 ντιραμ το κουλούρι. Ο ζαχαροπλάστης έγινε ο φίλος μας, κάθε μέρα αγοράζαμε 2-3 κουλούρια και αυτός μας μαθαίνει μια καινούργια αραβική λέξη. Δυστυχώς τις περισσότερες από αυτές τις ξεχάσαμε.. Το μεσημέρι έκλεινε το μαγαζί του και κοιμόταν στο έδαφος ακριβώς δίπλα από το τηγάνι του..αν και το χωριό δεν είναι μεγάλο, με αυτά που πουλούσε προφανώς του έφταναν για να ζει.

Τις κύριες λέξεις στα αραβικά και βερβέρικα τις μάθαμε. Ορισμένοι κάτοικοι εδώ μπορούν και μιλούν εκπληκτικά καλά γερμανικά, Αγγλικά, Ισπανικά, Γαλλικά,. Παρά το γεγονός ότι η συντριπτική πλειοψηφία από αυτούς είναι αναλφάβητοι! δεν είχαν την δυνατότητα να παρακολουθήσουν σχολείο, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είναι έξυπνοι. Τις ξένες γλώσσες τις έχουν διδαχθεί από τους ίδιους τους τουρίστες και οι γλώσσες αυτές τους εγγυούνται ένα εισόδημα. Μπορούν και συζητήσουν με τους τουρίστες από όλο τον κόσμο και να πουλήσουν καλύτερα τα αγαθά και τις υπηρεσίες τους. Οι τουρίστες είναι με την σειρά τους ενθουσιασμένοι που μπορούν εδώ να μιλήσουν στην γλώσσα τους.
Ο Σάιντ είναι ένα καλό παράδειγμα.. είναι 25 χρονών ζει με την οικογένειά του σε μια σκηνή κοντά στο χωριό .. όταν δεν έχει δουλειά βρίσκετε όλη την ημέρα στο χωριό και στο ψάρεμα ( ψαρεύει πελάτες, τουρίστες) .. η δουλειά του; οργανώνει εκδρομές στην έρημο με μηχανές( εδώ χωρίς οδηγό χάνεσαι γρήγορα)..
Μιλάει καλά γαλλικά, αγγλικά γερμανικά..
Με την βαριά μου μοτοσυκλέτα πήγα λίγες ώρες μαζί του..με φιλοξένησε με την οικογένειά του..έφαγα σε αυτούς για μεσημέρι.. στο τέλος του είπα να μου γράψει το τηλέφωνό του.. τους αριθμούς τους έγραψε, το όνομά του όμως δεν μπορούσε.. γράψτω εσύ μου λέει.. Σ Ά Ι Ν Τ ..
Για τους Βέρβερους και τους Τουαρέγκ, λόγο του ότι μετακινούνται συχνά, το σχολείο δεν είναι υποχρεωτικό.. ο τρόπος ζωής τους όμως του δίνει τα πάντα που χρειάζονται για να επιζήσουν..
Οι Τουαρέγκ έχουν ένα έθιμο, κανονικά είναι απαγορευμένο, αλλά πολλοί λένε ότι οι οικογένειες που ζουν στην έρημο το εξασκούν με υπερηφάνεια ακόμα και σήμερα..
το έθιμο αυτό λοιπόν έχει ως εξής:
Τα νεογέννητα αγόρια, με το που θα κλείσουν τις 50 ήμερες, τα αφήνουν γυμνά και μόνα τους, πάνω σε μια κουβέρτα μια ολόκληρη νύχτα, στον πιο ψηλό αμμόλοφο τις περιοχής.. αυτά που θα το επιζήσουν θα γίνουν δυνατοί άντρες.. σας θυμίζει κάτι αυτό;; Αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν το πολυπιστεύω, μερικές φορές λένε πολλά..αν είναι έτσι, τότε για τα βρέφη που δεν τα καταφέρνουν είναι δολοφονία..

Βρισκόμαστε στις αρχές Δεκεμβρίου, και προετοιμάζουμε χριστουγεννιάτικα πακέτα.. ένα πακέτο χρειάζεται έως και 4 εβδομάδες μέχρι τον προορισμό του, ήρθε η ώρα λοιπόν να στείλουμε κάτι στα παιδιά και τα εγγόνια μας.
Αλλά πρώτα στα παζάρια ..πουθενά εδώ δεν βρίσκεις τις τιμές πάνω στα προϊόντα. Τα τρόφιμα συνήθως κοστίζουν παντού το ίδιο, αλλά τα άλλα αγαθά;
Ο πωλητής θα δει τον πελάτη και στη συνέχεια θα σκεφτεί την τιμή. Πιθανώς ανάλογα με το αν ο πελάτης δείχνει για χρήμα ή όχι..
Και ο Ευρωπαίος που έρχεται εδώ, είναι από τους ντόπιους πάντα πιο πλούσιος! Οπότε και τα μισά να πληρώσω από αυτά που ζητάει και αυτά πολλά είναι..

Μερικές φορές έχω την εντύπωση ότι ο χρόνος εδώ έχει σταματήσει, οι άνθρωποι ζουν στην Μερζούγκα όπως και πριν από 100 χρόνια …

Άννα: Αν και ασυνήθιστο για εμάς, εδω ξυπνάμε συχνά τα βράδια με την αίσθηση ότι «δεν είμαστε μόνοι» στο σπίτι. Ίσως κάποιοι από εσάς το έχετε ζήσει αυτό. Στα παλιά σπίτια συμβαίνει συχνά. Σαν να υπάρχουν κάποια αόρατα στοιχεία, σιλουέτες η φιγούρες που ζουν μέσα στο σπίτι …αυτό το αίσθημα ότι “Υπάρχουν και άλλοι εδώ μέσα” εκτός από εμάς…. εδώ τους λένε jinns. Καθε φορά που έχω τέτοιες σκέψεις έρχεται η λογική που μου λέει: εσύ δεν πιστεύεις σε τέτοια πράγματα.. σταμάτα τις βλακείες..

Ένα βράδυ ο Γιώργος έχει έναν εφιάλτη. Στην αρχή παραμιλούσε μόνο, αλλά μετά φώναζε και έβριζε, δυνατά. Τον αγγίξα και τον ρώτησα: Τι ονειρεύονται; μου λέει θυμωμένα: Αυτό δεν είναι ένα όνειρο !!
Και τότε συνέχισε να βρίζει δυνατά και πάλι. Τον κούνησα από τον ώμο και τον ξαναρωτάω τι ονειρεύεται, δεν θέλει να μου το πει.. γιατί αλλιώς δεν θα μπορείς να κοιμηθείς, μου απαντάει..
Στη συνέχεια γυρίζει την πλάτη του από την άλλη πλευρά και ροχαλίζει … Μένω ξύπνια για πολύ ώρα.
Από το κρεβάτι κοίταζα προς την πόρτα του μπάνιου, και είχα την αίσθηση ότι υπάρχει κάποιος πίσω από την πόρτα. Την επόμενη μέρα μου λέει ο Γιώργος ότι είχε ονειρευτεί, κάτι ανατριχιαστικές φιγούρες προσπαθούσαν να μπουν μέσα στο σπίτι από το μικρό παράθυρο της τουαλέτας .

Γιώργος: Οι συχνοί και δυνατοί εφιάλτες ανήκουν στην ζωή μου από την παιδική μου ηλικία, αλλά εδώ στην έρημο, γίνονται πολύ έντονοι.. εδώ φτάσανε στο αποκορύφωμα.. γίνονται ένα με την πραγματικότητα..με τόση ένταση που δεν μπορώ να τους ξεχωρίσω..
Ένα παράδειγμα:
Κάθε χάραμα ξυπνάω από την μυρωδιά του τζακιού, και του καπνού στο δωμάτιο..είναι αυτός ο γλυκός καπνός που απλώνετε όταν ανάβουμε το τζάκι ..
Κανονικά είναι η ώρα που σηκώνομαι για να πάω στην τουαλέτα και μετά ξαναγυρίσω πάλι στο κρεβάτι..
Ο δρόμος προς το μπάνιο περνάει μέσα από το σαλόνι, εκεί βρίσκετε το τζάκι, γύρω από αυτό κάθονται οι οικοδεσπότες..εννοώ τους πραγματικούς, αυτούς που μας καλοδέχτηκαν στο σπίτι, αυτές οι ευγενικές σιλουέτες που ποτέ δεν είδαμε το πρόσωπό τους..
Ζουν και αυτοί εκεί μέσα μαζί μας διακριτικά και προσπαθούν όσο μπορούν να μην ενοχλούν..
κάθε πρωί, τα χαράματα, ανάβουν το τζάκι για να ζεσταθεί το σπίτι και να μην κρυώνουμε..
κάθονται γύρω από την φωτιά, ζεσταίνονται, πίνουν το τσάι τους και συζητούν ήρεμα και ψιθυριστά..το τσάι μπορώ και το μυρίζω..αυτοί είναι ακόμα τυλιγμένοι με τις κουβέρτες τους, έχουν τα χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι τους, κόκκινα, κίτρινα, μπλε..είναι ένας άντρας και δυο γυναίκες..
περνάω μπροστά τους, σταματάνε να μιλάνε, και με κοιτάζουν ευγενικά..τους χαιρετώ φιλικά κουνώντας το κεφάλι μου..και ξαναπάω στο κρεβάτι..με το που ξαπλώνω ξαναρχίζουν την κουβέντα τους, μουρμουρίζοντας σε μια γλώσσα που δεν καταλαβαίνω, αλλά μου αρέσει να την ακούω..
όλα αυτά τα ζούσα ρεαλιστικά, ζωντανά και κάθε πρωί..
στην πραγματικότητα ήμαστε μόνοι σε αυτό το σπίτι..κανένας δεν ανάβει φωτιά στο τζάκι και δεν υπάρχει καν τζάκι.. ή εντάξει.. υπήρχε ένα αλλά το έκλεισαν με τούβλα..
Από την βραδιά που είχα τον εφιάλτη με τις ανατριχιαστικές φιγούρες που προσπαθούσαν να μπουν από το παράθυρο του μπάνιου στο σπίτι, από τότε εξαφανιστήκαν και οι οικοδεσπότες..από τότε έγινε το σπίτι κρύο και άβολο, σαν να μην είχε τίποτα πλέον να μου δώσει ..
Οτι δεν είμαστε μόνοι σε αυτό το σπίτι το συνειδητοποίησα γρήγορα..αλλά δεν φοβήθηκα ποτέ..και κανονικά η λογική λέει ότι, δεν πιστεύω σε αυτά τα πράγματα..

Άννα: Δύο μέρες αργότερα πλύναμε με τον Γιώργο τα ρούχα τις μοτοσυκλέτας. Έγω έβγαλα όλο το προστατευτικό υλικό και τα άφησα όλα στον πάγκο μπροστά από το σπίτι. Την επόμενη μέρα, που το ρούχα ήταν στεγνά, ήθελα να τα ξαναβάλω στα ρούχα. Ήταν όλα εκεί εκτός από τα προστατευτικά μαξιλάρια που μπαίνουν στο παντελόνι του Γιώργου..ψάξαμε τα πάντα..όλο το σπίτι σε κάθε ντουλάπι κάτω από τα κρεβάτια..πουθενά..το προστατευτικό υλικό από το παντελόνι του Γιώργου έχει εξαφανιστεί..και μέχρι σήμερα δεν το ξαναβρήκαμε..
Το σπίτι ήταν πάντα κλειστό, μέσα δεν μπορούσε να μπει κανένας άλλος εκτός από εμάς..
οι Μαροκάνοι είναι πολύ προληπτικοί..ίσως, όχι χωρίς λόγο..στις αγορές βρίσκεις τα πάντα για τα κακά πνεύματα..

Τώρα που το καλοσκέφτομαι βλέπω με διαφορετικό μάτι όλες αυτές τις συχνές ερωτήσεις του διαχειριστή για το πως νιώθουμε στο σπίτι…και μερικές φορές το φοβισμένο βλέμμα των κατοίκων, όταν τους λέγαμε που μένουμε!.
Ποιος ξέρει ίσως να μην είμαστε οι μοναδικοί που κατά κάποιον τρόπο γνώρισαν τους πραγματικούς κατοίκους του σπιτιού..Τέλος πάντων, μετά από 20 νύχτες στο σπίτι και στην Μερζούγκα αφήνουμε αυτό το μέρος. Hamdulla, δόξα τω Θεώ, ασφαλείς και υγιής.

Στις 1.12.2016 λέμε αντίο στο Μερζούγκα και ανυπομονούμε να ξαναβρεθούμε στον δρόμο. Οδηγούμαι την N12 μέσω Alnif και Tazzarine προς Zagora. Είναι ένας καινούργιος ασφαλτόδρομος που οδηγεί μέσα από την άγονη έρημο.. Δεν υπάρχει καθόλου κίνηση και έτσι μπορούμε άνετα και με τις καλύτερες καιρικές συνθήκες να ταξιδέψουμε.

Στις 02.12.2016 συνεχίζουμε προς το Ouarzazate.

Λόγο τις ομορφιάς του τοπιου, το Ouarzazate έγινε το Χόλιγουντ του Μαρόκου και όχι μόνο.. Εδώ βρίσκονται το μεγαλύτερο Φιλμ στούντιο στον κόσμο, τα Ατλας στούντιο και εδώ γυρίστηκαν αρκετές διάσημες ταινίες. Ορισμένες από αυτές είναι:
Game of Thrones, Gladiator, Jesus , Τhe Living Daylights, Asterix & Obelix: Mission Cleopatra, Lawrence of Arabia, The Man Who Would Be King, Kingdom of Heaven Babel. Κτλπ.

Εδώ βρίσκετε και το μεγαλύτερο και ισχυρότερο ηλιακό πάρκο μαμούθ στην χώρα,
συναγωνιζόμενο σε επιφάνεια την ίδια την πρωτεύουσα της χώρας, Ραμπάτ (117 τετραγωνικά χιλιόμετρα).
Το αχανές πάρκο στην άκρη της Σαχάρας ηλεκτροδοτεί τα σπίτια ενός εκατομμυρίου Μαρόκινών, με την χώρα να στοχεύει σε μία ολοκληρωτική στροφή στις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας εως το 2030.

Η πόλη είναι σύγχρονη και σε σύγκριση με την Μερζούγκα εδώ βρήκαμε επιτέλους ένα κατάστημα όπου μπορούμε να αγοράσουμε ένα μπουκάλι κρασί. Το απολαύσαμε ιδιαίτερα.
Η αρχαία πόλη Kasbah Taourirt. Είναι κάτι που πρέπει να δούμε..

Από Ouarzazate συνεχίζουμε στις 12.04.2016 για το Touradannt. Για πρώτη φορά στο Μαρόκο έχουμε πραγματικά άθλιο καιρό. Σκοτεινά σύννεφα, δυνατός άνεμος, πολύ βροχή με πλημμυρισμένους δρόμους.
Αρκετά κουρασμένοι, αλλά σώοι και αβλαβείς φτάνουμε στο Touradannt. Μια σχετικά μικρή και μη τουριστική πόλη. Εκεί βρήκαμε φτηνή διανυκτέρευση για δύο μέρες .

Στις 06.12.2016 φεύγουμε επιτέλους για το Μαρακές. Ο καιρός είναι ηλιόλουστος και ζεστός τίποτα δεν θυμίζει τον Χριστουγεννιάτικο καιρό που κανονικά ξέρουμε απο αυτή την εποχή. Διασχίζουμε το πέρασμα Tizi n’Tichka και απολαμβάνουμε την εξαιρετική θέα από τα 2500μ. ύψος. Το πέρασμα είναι ένα highlight του ταξίδια μας στο Μαρόκο.

Για το Μαρακές χαίρομαι ιδιαίτερα! Εδώ θα γίνει Η συνάντηση..Ο παλιός μου φίλος ο Βαγγέλης, ήρθε με τη σύζυγό του Βούλα.
Έχουμε να συναντηθούμε 30 χρόνια και έχουμε να πούμε πολλά.
Τα 30 χρόνια στο ενδιάμεσο ήταν λες και πέρασε μόνο μια εβδομάδα..
Η μεγάλη ερώτηση: Φίλε μου.. τι έκανες τα τελευταία 30 χρόνια;..
Για απάντηση αρκεστήκαμε στους τίτλους..τρελό αυτό..πως περιγράφεις τα τελευταία σου 30 χρόνια..
Έγινα νωρίς πατέρας..
Μεγάλωσα 3 παιδιά..
Δούλεψα σαν σκυλί..
Και τώρα τα παράτησα όλα και ταξιδεύω..

Και εσύ;
Ο Βαγγέλης μου τα είπε σχεδόν με τον ίδιο τρόπο..
Συναρπαστική ζωή..
Ταξίδια, Μουσική, καλλιτεχνία και πολλά άλλα από την ζωή του..
Αφήσαμε το παρελθόν!
Και οι 4 απολαμβάνουμε το τώρα.. και αυτό στο μεγαλύτερο flash που μπορούσαμε να έχουμε..το Μαρακές!
Περνάμε πολύ καλές στιγμές μαζί.

Το Μαρακές προσφέρει πολλά. Ειδικά η παλιά πόλη, όπου όσες φορές και να πάμε ανακαλύπτουμε πάντα κάτι καινούργιο, και βέβαια η πλατεία Jamaa El Fna.
Η πλατεία θεωρείται από την Unesco “Θαύμα Προφορικής και Άυλης Παράδοσης της Ανθρωπότητας”.
Το πρωί η πλατεία είναι ήρεμη, με μερικούς μικρο-πωλητές, αλλά καθώς πέφτει ο ήλιος, μεταμορφώνεται σε ένα μοναδικό θέαμα.
Οι ξέφρενοι χοροί από άντρες, ντυμένους με γυναικεία ανατολίτικα ρούχα, ( μια και απαγορεύεται να χορεύουν δημόσια γυναίκες ) , μας παρέσυραν στους δικούς τους χορευτικούς ρυθμούς με τους ήχους των τυμπάνων να αντηχούν κάτω από την πανσέληνο του Δεκεμβρίου..
Παραμυθάδες να προσπαθούν, ο καθένας με τη δική του ιστορία, να προσελκύσει τον περισσότερο κόσμο, αν και δεν καταλαβαίνουμε αραβικά, καθήσαμε κοντά τους και τους άκουγαμε, μια μοναδικά όμορφη εμπειρία..
Άνθρωποι να πηγαινοέρχονται και να πουλούν τα πάντα, από μαντήλια μέχρι γλυκά, εκατοντάδες φανάρια απλωμένα στο δρόμο με αναμμένα κεριά!..
Ντόπιοι με κουκουβάγιες που στις έβαζαν επάνω σου για καλή τύχη..
Η υπέροχη μυρωδιά του ψημένου κρέατος στο μεγαλύτερο υπαίθριο μπάρμπεκιου που έχω δει μέχρι σήμερα. Στην μέση ο Βαγγέλης να παζαρεύει το σουβλάκι στα 6 ντιραμ και να μας καλεί σε φαγοπότι..

Όλα αυτά μαζί, και το καθένα από μόνο του με έκαναν να αισθάνομαι ότι ήμουν καλεσμένος στο μεγαλύτερο πάρτυ που έγινε ποτέ !

Μείναμε 15 μέρες στο Μαρακές και δεν χορταίναμε αυτήν την φανταστική ατμόσφαιρα τις παλιάς πόλης..
Υπάρχει βέβαια και το νέο το μοντέρνο το κοσμοπολίτικο Μαρακές αλλά εκεί δεν νιώθαμε καλά..
Η Μαγεία τις παλιάς πόλης μας τραβούσε μέσα σε ένα παραμύθι τις ανατολής όπως αυτές απο τις 1001 νύχτες.. κινούμασταν μέσα στην Μεδίνα, στα παζάρια στην πλατεία σαν να μην είχαμε επαφή με το έδαφος..αξέχαστες στιγμές..

Στις 21/12/2016 συνεχίζουμε προς Εσαουίρα, ένα μια γνωστή τουριστική περιοχή στον Ατλαντικό. Ο Βαγγέλης και η Βούλα έρχονται και αυτοί με το λεωφορείο. Η Μεδίνα, το λιμάνι και η παραλία είναι πολύ ωραία και αρχίζουμε να παίζουμε με τις φωτογραφικές μηχανές μας.. Περνάμε τα Χριστούγεννα, μαζί με τους φίλους μας σαν μια οικογένεια.
Με ζεστους 20 °C την αράζουμε στις πλατείες, με όμορφες συζητήσεις η απλά παρατηρώντας τους πολλούς άλλους Χριστουγεννιάτικους πρόσφυγες από τη Βόρεια Ευρώπη.

Στο 26.12. 2016 φεύγουμε προς την Καζαμπλάνκα και ο Βαγγέλης με την Βούλα πάνε προς Σαχάρα. Μετά από 10 όμορφες και διασκεδαστικές ημέρες με τους φίλους , ήρθε η ώρα να χωρίζουν οι δρόμοι μας.
Στην διαδρομή προς την Καζαμπλάνκα ήμουν μόνος με τις σκέψεις μου..το μυαλό μου είχε κολλήσει σε αυτή την συνάντηση με τον Βαγγέλη! Τι τρελή φάση ήταν αυτή;;
Η συνάντηση ήταν τέλεια, με το βλέμμα προς τα πίσω, στα τελευταία 30 χρόνια τις ζωή μου, νιώθω μόνο ικανοποίηση, με το μέλλον μου το ίδιο.. οι ιστορίες του φίλου μου; τρελές!!.. Αυτόν τον Άνθρωπο θα τον ξανασυναντήσω, για αυτό είμαι σίγουρος, ποιος ξέρει;; Ίσως στην Κούβα; 🙂

Οι σκέψεις μου διακόπτονται από συστήματος επικοινωνίας, Η Αννα έχει τα κέφια της..τραγουδάει παίζει με την μηχανή της..θέλει να τα πούμε λίγο ..

Στις 27.12.2016 φτάνουμε στην Καζαμπλάνκα. Η πόλη είναι πλούσια και μοντέρνα, και με τους κατοίκους της δεν διαφέρει καθόλου από μια μεγάλη πόλη στην Ευρώπη. Αυτή η πόλη θα μας φέρει σιγά-σιγά πίσω σε αυτόν τον αιώνα.
Εδώ περάσαμε την πρωτοχρονιά. Και από εδώ θα ψάχνουμε τις επόμενες εβδομάδες για μια δυνατότητα να στείλουμε τις μηχανές μας προς τη Νότια Αμερική.!

Βίντεο :