Τουρκία

1. April 2019
Στην 1 Απριλίου, ακριβώς την ημέρα που τα πρωταπριλιάτικα αστεία είναι γεγονός ξεκινήσαμε το ταξίδι μας..Τις τελευταίες μέρες τις περάσαμε καθαρίζοντας το σπίτι και φορτώνοντας τον εξοπλισμό μας στις μοτοσυκλέτες.
Οι χειμωνιάτικοι μήνες στο πατρικό ήταν πολύ ήρεμοι και ήσυχοι.. τεμπελιάσαμε για τα καλά!
Αυτό που έχει τώρα προτεραιότητα, μετά από τόσους μήνες τεμπελιάς, είναι να βρούμε ξανά τον ρυθμό του ταξιδιού.. Τίποτα δεν είναι δεδομένο και τίποτα δεν είναι σίγουρο σε αυτο το ταξίδι.
Έχουμε τις 2 μήνες βίζα για Ιράν, βίζα για διπλή είσοδο στην Ρωσία, έχουμε το Πολύπτυχο για τις μοτοσυκλέτες..
Αυτό που δεν έχουμε και δεν μπορούμε από τώρα να έχουμε, είναι η βίζα για το Τουρκμενιστάν. Αυτή η βίζα χρειάζεται μια ημερομηνία εισόδου στην χώρα και τα συγκεκριμένα σύνορα, κάτι που δεν μπορούμε να προσδιορίσουμε από τώρα.
Σε τέτοια ταξίδια οι μακροχρόνιοι σχεδιασμοί δεν δουλεύουν!
Θα κάνουμε την αίτηση για την βίζα όταν θα βρισκόμαστε κοντά σε αυτή την χώρα, και αυτό θα είναι από το Ιράν.
Μέχρι τότε θα έχουμε καθημερινές καταστάσεις που είτε θα είναι για απόλαυση, είτε για να τις περάσουμε υπομονετικά είτε να τις ανεχτούμε..
Ο δρόμος είναι ο προορισμό μας..

5. April 2019
Σήμερα θα εγκαταλείψουμε την Ελλάδα και για πρώτη φορά θα επισκεφτούμε την Τουρκία.
Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τα σύνορα είναι μια ώρα δρόμος.
Περνάμε όλες τις ουρές από τα παρκαρισμένα φορτηγά και φτάνουμε πίσω από τα ΙΧ..
Είναι γύρω στα 15 αυτοκίνητα μπροστά μας.. σβήνω την μηχανή μου και περιμένοντας παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου..
Μπροστά μου βρίσκετε μια οικογένεια σε ένα ΙΧ.. ο άνδρας νευριασμένος βγαίνει από την ουρά και οδηγάει στην άκρη, κατεβαίνουν όλοι και ψάχνουν το αυτοκίνητο.. γύρω από αυτό, κάτω από αυτό..
Η γυναίκα έχασε το διαβατήριό και την ταυτότητά της.. με ρωτάν αν είδα κάτι.. δυστυχώς όχι..
Σπρώχνω την μοτοσυκλέτα μου και βρίσκομαι μπροστά στον Τούρκο τελωνιακό.
Αυτός ήθελε να ρίξει μια ματιά στην βαλίτζα και στο σάκο που έχω δεμένο πίσω μου.. Το κοίταξα με το βλέμμα: είναι ανάγκη;; πρέπει να λύσω τα πάντα..
Λες και διάβασε σκέψεις αρκέστηκε στο να ανοίξω το πίσω βαλιτσάκι αλλα ούτε που έριξε μια ματιά μέσα..
Στην Άννα με την μοτοσυκλέτα της, τις χάρισε μόνο ένα χαμόγελο..
Ρίχνω μια μάτια πίσω μου, στην γυναίκα που έχασε το διαβατήριό της.. κλαίει! Σπρώχνω την μοτοσυκλέτα προς τον έλεγχο διαβατηρίων..

Για πρώτη διανυκτέρευση στην Τουρκία, διαλέξαμε το χωριό Alciepe. Εκεί βρήκαμε ένα φτηνό σπιτάκι μέσω airbnb.

Στον δρόμο προς τα εκεί, μας σταματάει η Αστυνομία.. Έλεγχο διαβατηρίων και δίπλωμα οδήγησης. Μέσω του ασύρματου δίνει ο αστυνομικός τον αριθμό από τις πινακίδες και μέσα σε κλάσματα δευτερολέπτου ακούγετε σαν απάντηση, το όνομά μας και ο τόπος κατοικίας μας.. Μπράβο.. μας έχουν είδη καταγράψει στο σύστημά τους!..
Οι αστυνομικοί είναι πολύ φιλικοί και μας καλωσορίζουν στην χώρα.
Εμένα με αποκάλεσαν γείτονα και στο διαβατήριο τις Αννας ανακάλυψαν ότι στο όνομά της βρίσκετε η τουρκική λέξη μητέρα.. Ane σημαίνει στα τουρκικά μητέρα.. γελώντας αποχαιρετιστήκαμε!
Όλοι οι έλεγχοι που ακολούθησαν στην Τουρκία ήταν στο ίδιο στυλ, φιλικοί και ενδιαφερόμενοι από που είμαστε και που πάμε..

Στο χωριό Alciepe μας περίμεναν οι οικοδεσπότες μας. Για το καλωσόρισμα, μας έδωσαν μια κούπα λάδι δική τους παραγωγής, ελιές και φρέσκο ψωμί. Ο παππούς του σπιτιού, είχε ανάψει για εμάς την σόμπα και τα δωμάτια ήταν όμορφα ζεστό.

Η εξώπορτα του σπιτιού δεν κλειδώνει αλλά το αίσθημά μας, μας λέει ότι δεν είναι απαραίτητο..
Τρώμε σε ένα μικρό εστιατόριο στο χωριό και οι κάτοικοι ενδιαφέρονται για εμάς με πολύ όμορφο φιλικό τρόπο.. προτού μας ρωτήσουν αυτά που θέλουν, μας καλούν να πιούμε μαζί ένα τσάι!
Οι περισσότεροι νέοι μιλάν αγγλικά με τους άλλους η συνεννόηση γίνετε με χέρια και πόδια!
Η πρώτη επαφή με την χώρα είναι θετική και έτσι ήρθε η ώρα να μάθουμε και τις πρώτες τουρκικές λέξεις:
καλημέρα = Μέραμπα,
αντίο =γκουλέ γκουλέ,
και το πιο σημαντικό: ευχαριστώ = Τέσεκιουρ έντεριμ

06.04.2019
Η πρόγνωση του καιρού δείχνει ισχυρές βροχές σε όλη την Τουρκία και έτσι αποφασίσαμε να μείνουμε μέχρι την τετάρτη στο Alciepe.
Το κέντρο του αποτελείτε από πολλά εστιατόρια και απο την αγορά.
Παντού έχουν ξύλινες καλύβες και εκει πωλούν σουβενίρ.. μαντίλια, χειροφτιαγμένες πλεγμένες κούκλες και.. ελιές!!
Κάθε πάγκος σε αυτό το παζάρι έχει ακριβώς τα ίδια προϊόντα.
Κάθε πρωί, έρχονται πολλά λεωφορεία γεμάτα με ντόπιους τουρίστες.
Βρισκόμαστε κοντά στα μνημεία τις καλλίπολης.. ένας αγαπημένος προορισμός.

08.04.2019
Η ημέρα ξεκινάει με μπλε ουρανό και ήλιο.
Είναι ότι πρέπει για μια βόλτα στην γύρω περιοχή. Τα μνημεία τις καλλίπολης είναι κοντά μας και αυτά θέλουμε να επισκεφτούμε σήμερα.
Στην Καλλίπολη το 1915, στρατός από πολλά έθνη, ειδικά από την Αυστραλία, τη Νέα Ζηλανδία, τη Μεγάλη Βρετανία τη Γαλλία και τη Ρωσία και με ενωμένες δυνάμεις, πολέμησαν τους Οθωμανούς και ήθελαν να κατακτήσουν πίσω τα Δαρδανέλια.
Ο προορισμός τους ήταν η Κωνσταντινούπολη, και ο στόχος τους να σπρώξουν την τότε οθωμανική αυτοκρατορία πίσω στην ασιατική ήπειρο. Ούτε στην Κωνσταντινούπολη έφτασαν ούτε τον στόχο τους πέτυχαν.
Στη μάχη σκοτώθηκαν συνολικά 100.000 στρατιώτες, 250.000 τραυματίστηκαν .. Σε αυτά τα μεγάλα νεκροταφεία βρίσκονται τα κορμιά τους, 18 σε κάθε τάφο.
Αυτό που μου τράβηξε το ενδιαφέρων είναι ότι στους τάφους αυτούς δεν αναφέρονται μόνο οι Τούρκοι στρατιώτες αλλά όλοι που σκοτώθηκαν εδώ, ακόμα και οι εχθροί τους.. όλοι τυλιγμένοι με την τουρκική σημαία.. περπατήσαμε αυτό το νεκροταφείο επί αρκετή ώρα .. προκαλεί δέος!

Το ενδιαφέρον μας για την περιοχή, μας το σταμάτησε μια δυνατή βροχή. 10 λεπτά σε αυτή ήταν αρκετά για γίνουμε μούσκεμα μέχρι το εσώρουχο..

10.04.2019
Ξεκινάμε κατά τις 9 το πρωί. Ο πρώτος μας προορισμός είναι 50 χλμ πιο μακρυά. Η Τροία.
Θέλουμε να την επισκεφτούμε αλλά πρώτα πρέπει να περάσουμε με το Φέρι Μποτ απέναντι. Στην μικρά Ασία.
Το πρώτο πράγμα που έκανα εκεί, ήταν να αγοράσω δυο τουρκικές SIM κάρτες για τα κινητά μας. Έτσι έχουμε παντού φτηνό και δυνατό ίντερνετ.

Μετά την πόλη οδηγούμε σε επαρχιακούς δρόμους, διασχίζουμε μικρά χωριουδάκια προς την Τροία.
Πήγαμε σε ένα κάμπινγκ, νοικιάσαμε ένα δωματιάκι και με τα πόδια επισκεφτήκαμε τα μνημεία τις Τροίας.. Η περιοχή είναι μεγάλη και σχεδιάζαμε να περάσουμε την υπόλοιπη ημέρα εκεί μέσα..
Περιμέναμε κάτι εντυπωσιακό.. αλλά η πραγματικότητα μας απογοήτευσε.
Δεν άξιζε ούτε τα 5€ που κόστιζε η είσοδος.
Ένα ξύλινο άλογο, που για να καθίσεις μπροστά του και να φωτογραφηθείς έπρεπε να πληρώσεις!  Αλολούθησαν ένα σωρό πέτρες που αν δεν ήταν οι πινακίδες μπροστά τους που περιγράφουν περί τι πρόκειται, θα έλεγες ότι είναι μπάζα.. εκεί θέλει πολύ φαντασία.. και βεβαια παντού γκρουπ με Κινέζους..
Στο περίπτερο του αρχαιολογικού χώρου, πίνουμε ένα πανάκριβο χυμό πορτοκάλι και αποφασίζουμε, έκτος από λίγες εξαιρέσεις, να μην ξαναεπισκεφτούμε μνημεία.. είναι κρίμα για τον χρόνο που σπαταλάμε και τα χρήματα που αφήνουμε εκεί..

Νευριασμένοι επιστρέφουμε στο κάμπινγκ.
Εκεί συνειδητοποιήσουμε ότι το σύστημα επικοινωνίας στο κράνος τις Αννας χάλασε.. άλλα το κερασάκι στην τούρτα για να κάνει την μέρα χάλια είναι το δωμάτιο, που μυρίζει ούρα.. η μυρουδιά προέρχεται από τα στρώματα των κρεβατιών.. 10 λεπτά μέσα σε αυτό ήταν αρκετό..
Αν και περιμένουμε βροχή απόψε και δεν μας αρέσει μαζεύουμε την σκηνή βρεγμένη, το κάνουμε..
Στήνουμε την σκηνή μας στο γρασίδι και ακριβώς μπροστά από το δωμάτιο και εξηγούμε τον λόγο στον ιδιοκτήτη, αυτός παρεξηγήθηκε και στο τέλος τα έβαλε με την καθαρίστρια ίσως να ήταν και η γυναίκα του!
Την λυπηθήκαμε αλλά σε αυτό το δωμάτιο δεν μπορούσες πράγματι να κοιμηθείς.. Ούτε στην σκηνή μπορούσαμε να κοιμηθούμε.. πίνουμε μισό μπουκάλι ρακί μέχρι να μας πάρει ο ύπνος.. έχω όλη την νύχτα εφιάλτες από Κινέζους μέσα στον δούρειο ίππο και στις βαλίτζες τις μοτοσυκλέτας μου!!!

11.04.2019
Με λίγο ύπνο και ακόμα κουρασμένοι φορτώνουμε τις μηχανές μας.. Ο προορισμός μας για σήμερα είναι Ayvalic, κοντά στο Edremit.
Το GPS το ρυθμίσαμε να αποφεύγει αυτοκινητόδρομους και μεγάλους εθνικούς δρόμους.
Αντί για την παραθαλάσσια διαδρομή που σκεφτόμασταν, μας οδηγεί στα βουνά..
Μετά από αρκετά χωριουδάκια η άσφαλτος αντικαταστατε με όλο και μεγαλύτερες λακκούβες!
Οδηγούμε όλο και πιο μοναχικά δρομάκια, κοντά σε στάβλους, μεγάλα σκυλιά μας κυνηγούν γαυγίζοντας, ο δρόμος αποτελείτε πλέον από βρεγμένο χώμα που στην συνέχεια εξελίσσετε σε όλο και πιο βαθιά λασπουριά.. έβρεξε πάρα πολύ τις τελευταίες ημέρες.
Φτάσαμε στο σημείο να στηρίζουμε τις μοτοσυκλέτες με τα πόδια και προσπαθούμε έτσι σιγά σιγά να προχωρήσουμε με την ελπίδα ότι ο δρόμος θα γίνει καλύτερος.. το αντίθετο ήταν.. μπροστά μας είχαμε κατηφορικές στροφές με λασπουρά!! όχι δεν θα το κάνουμε αυτό.. Αποφασίζουμε να γυρίζουμε πίσω!
Αλληλοβοηθούμαστε να στρίψουμε τις μοτοσυκλέτες και οδηγούμε πάλι πίσω στον καλό μεγάλο εθνικό δρόμο προς Izmir.

Στο Ayvalic βρίσκουμε ένα φτηνό ξενοδοχείο και εκεί γνωρίζουμε μια τουρκική οικογένεια που ζει στην Φρανκφούρτη.
Μας πρόσφεραν την βοήθειά τους σε περίπτωση που χρειαστούμε κάτι.. αυτό ήταν καλό γιατί χρειαζόμαστε βοήθεια!
Μέσω ίντερνετ ανακαλύψαμε την εταιρία Motomax στην Κωνσταντινούπολη η οποία πουλάει τα συστήματα επικοινωνίας τις Sena.
Τα συστήματα αυτά είναι ακριβά και μας δημιουργούν μια τρύπα στο πορτοφόλι μας αλλά η επικοινωνία μεταξύ μας είναι σημαντική και τα βίντεο από την πλευρά τις Enfield όμορφα.. Η Ιστοσελίδα τις Motomax είναι στα τουρκικά και κόρη αυτής τις οικογένειας μαζί με ένα νεαρό εργαζόμενο του ξενοδοχείου, μας βοηθούν στην παραγγελιά.. το πακέτο με το νέο μηχάνημα θα βρισκόταν την επόμενη μέρα στο ξενοδοχείο.
Χαιρόμαστε που θα έρθει τόσο γρήγορα γιατί το Ayvalic δεν είναι μια πόλη που αξίζει να μείνεις περισσότερο..

12. 04. 2019
Απογοητευμένοι μαθαίνουμε ότι το πακέτο θα έρθει την δευτέρα γιατί το UPS στην τουρκιά δεν δουλεύει τα σαββατοκύριακα.
Αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να περιμένουμε στο Ayvalik τουλάχιστον 3 μέρες.
Το δωμάτιο είναι πράγματι φτηνό και στην τιμή του υπάρχει και το καλό πρωινό, που μας χορταίνει μέχρι αργά το απόγευμα, αλλά το δωμάτιο είναι πολύ μικρό.
Με το διπλό κρεβάτι, έχει σχεδόν γεμίσει.
Δεν έχει ούτε τραπέζι, ούτε μια καρέκλα εκεί μέσα.. τουλάχιστον στο μπαλκόνι υπάρχουν δυο καρέκλες.
Το Σάββατο έχουν ένα γάμο στο ξενοδοχείο και χρειάζονται και αυτές τις δύο καρέκλες.. έτσι χωρίς να ρωτήσουν πήδηξαν από το δίπλα μπαλκόνι και τις πήραν..
Τουλάχιστον έχουμε τις δικές μας Helinox κάμπινγκ καρέκλες και αυτές δεν μπορούν να μας τις πάρουν.

Όλα αυτά τα αρνητικά εξισορροπούνται από τους καλούς και φιλικούς ανθρώπους που δουλεύουν στο ξενοδοχείο.
Τα βράδια έχουν και ζωντανή μουσική, αυτή αποτελείτε από ένα συνθεσάιζερ ένα μπουζούκι και τον τραγουδιστή τον Ήλχαν που βρίσκετε πάντα στο ξενοδοχείο και έκτος από το τραγούδι, σερβίρει, μαγειρεύει, φτιάχνει τσάι για τους πελάτες του.
Μαζί με αυτούς τους τρεις εμφανίζετε και μια τραγουδίστρια.
Σέξι ντυμένη με πολύ κοντό μίνι και κάτι παπούτσια που δεν έχω ξαναδεί στην ζωή μου.. τουλάχιστον 20 εκατοστά τακούνια..
Ανησυχώ πραγματικά για την υγεία της..κάθε φορά που κινείτε η χορεύει φοβάμαι μην πέσει κάτω και σπάσει τα πόδια της..
Οι μουσικές βραδιές έχουν κάθε μέρα το ίδιο πρόγραμμα.. πρώτα παίζουν μουσική και τραγουδούν ο μπουζουξής και αυτός με το συνθεσάιζερ, θα τους περιέγραφα σαν βαρετούς.. μετά παίρνει στο μικρόφωνο η τραγουδίστρια.. εδώ ανεβαίνει το ενδιαφέρων.. όχι λόγο της φωνής της, αυτή θα την περιέγραφα σαν μέτρια προς το άσχημο, αλλά λόγο του παρουσιαστικού της! το σέξι ντύσιμο της και βέβαια η αγωνία αν θα τα καταφέρει να σταθεί στα πόδια της με τα τεράστια πλατό που φοράει..
Ανακούφιση όταν παίρνει το μικρόφωνο ο Ήλχαν. Τώρα ανεβαίνει το κέφι! αυτό βέβαια δεν είναι δύσκολο, γιατί μέχρι να κάνει αυτός την εμφάνισή του οι περισσότεροι πελάτες είναι ιδεί μεθυσμένοι..
Τα πίνουν για πολλούς λόγους.. ένας είναι για να αντέξουν την μέχρι τώρα μουσική, σε αυτούς ανήκουμε και εμείς..
Ο δεύτερος λόγος, κατά την γνώμη μου και μετά από αρκετή παρατήρηση στους γύρω μου, είναι: 1) για τους άντρες, αφού συγκρίνουν τις γυναίκες τους με την τραγουδίστρια και 2) για τις γυναίκες επειδή νιώθουν ότι οι άντρες τους τις συγκρίνουν, αυτό το καταλαβαίνω από τα βλέμματά τους..

Πάντως ο Ήλχαν έχει εύκολο παιχνίδι! και έτσι με την φωνή του, τα καταφέρνει να τους ξεσηκώσει όλους για χορό.. αυτό διαρκεί περίπου μια ώρα.. λίγο μετά τα μεσάνυχτα έχουν φύγει όλοι!
Ο Ήλχαν κάθετε ευχαριστημένος στο τραπέζι μας, πίνει το ρακί του, διαβάζει και αναλαμβάνει τα σχόλια που είχε στο φέισμπουκ από τα ζωντανά βίντεο που ανέβαζε όσο τραγουδούσε..
Βέβαια ήθελε και από εμάς τα κολακευτικά λόγια για το πόσο καλός τραγουδιστής είναι και πόσο άδικα χαραμίζετε το ταλέντο του σε αυτό το φτηνό ξενοδοχείο.. στο τέλος κοιτάζαμε μαζί για 3 η 4η φορά στο κινητό του το μεγάλο του σουξέ στο youtube:  https://youtu.be/3MGf8ZyO2mU

 

15.04.2019
Δευτέρα σήμερα και από τις 8 το πρωί περιμένουμε!
Από την ανυπομονησία μας καθαρίζουμε τις αλυσίδες που άρχισαν να σκουριάζουν, τις λαδώνουμε, ελέγχουμε τον αέρα στα λάστιχα, μοιράζουμε το βάρος στις βαλίτζες, κάνουμε μια βόλτα στην πόλη, πίνουμε 3 καφέδες και 5 ποτηράκια τσάι και περιμένουμε.. αργά το απόγευμα έρχεται το πακέτο μας.

.16.04.2019
Νωρίς το πρωί οι μοτοσυκλέτες είναι ήδη έτοιμες. Δεν είχαμε όρεξη ούτε για πρωινό σήμερα! Αποχαιρετάμε το παιδί στην ρεσεψιόν και μέσω αυτού μεταδίδουμε τους χαιρετισμούς μας σε όλους τους άλλους.. αυτοί κοιμούνται ακόμα.. και ξεκινάμε προς Παμουκάλε. Έχουμε 370 χλμ μπροστά μας, τα περισσότερα στα βουνά.

17.04.2019
Το Παμουκάλε έχει δύο πρόσωπα. Το ένα είναι το πρόσωπο του χωριού, που με την πρώτη ματιά ειναι όπως όλα τα άλλα χωριά της Τουρκίας. Εδώ ψάχνουμε μια φτηνή διανυκτέρευση. Οι γυναίκες του χωριού πωλούν στις αυλές τους χειροποίητα προϊόντα και αρκετές φορές πρέπει να τους εξηγήσουμε ότι δεν μπορούμε να πάρουμε τίποτα μαζί μας..

Όσο πιο πολύ κινούμαστε προς τις πηγές και τον αρχαιολογικό χώρο αλλάζει και το παρουσιαστικό του χωριού.. το δεύτερο πρόσωπό του ειναι τα μεγάλα ξενοδοχεία, μεγάλα εστιατόρια για τον μαζικό τουρισμο. Η περιοχή πρέπει να τραβάει πολυ τουρισμό από την κίνα .. τόσα πολλά κινέζικα εστιατόρια που υπάρχουν εδώ σε αυτό το χωριό, δεν ξαναείδαμε σε όλες τις πόλης της υπόλοιπης Τουρκίας..
Καιρό είχαμε φάμε κινέζικα!!. Καθίσαμε σε ένα μαγαζί αλλά όχι για πολύ. Το γκαρσόνι μας λέει ότι, περιμένουν σε λίγα λεπτά ένα λεωφορείο γεμάτο με πελάτες που θα φάνε εκεί και χρειάζονται όλα τα τραπέζια.. μας είπε να φύγουμε!..
Πάμε στο επόμενο αλλά από εκεί φύγαμε από μόνοι μας, με το που είδαμε τις τιμές.. 55 τουρκικές λίρες δηλαδή 8€, μόνο η σούπα.. Τα ίδια χρήματα πληρώσαμε για δυο άτομα, πιο κάτω στο χωριό, σε ένα ντόπιο εστιατόριο για 2 σούπες, 2 μερίδες κοτόπουλο με πατάτες, σαλάτα και δύο κόκα κόλες..
Οι Κινέζοι μαγαζάτορες εδώ, δουλεύουν μόνο με Κινέζους τουρίστες και αυτοί δεν έχουν ιδέα από τις τιμές τις χώρας!! Τους πάνε με το λεωφορείο από μαγαζί σε μαγαζί, από αξιοθέατο σε αξιοθέατο..

Στο Παμουκάλε μείναμε δυο μέρες. Θέλουμε να δούμε τις πηγές και την Ιεράπολις.. μόνο για αυτό χρειαζόμαστε μια ολόκληρη μέρα .
Οι ταράτσες από ασβέστη μοιάζουν από μακρυά σαν παγόβουνα.
Νωρίς το πρωί βρισκόμαστε στην είσοδο, πληρώνουμε 8€ /άτομο, αλλά αυτή την φορά αξίζει.
Το πρωί δεν έχει τόσο πολύ κόσμο, από το μεσημεράκι και μετά αλλάζουν τα πράγματα. Αυτά τα αξιοθέατα έχουν αυτη την εποχή 5000 επισκέπτες καθημερινά.. το καλοκαίρι περισσότερους.
Μόνο ξυπόλητοι μπορούμε να περπατήσουμε στις ασβεστόπετρες.. τα παπούτσια μας τα παίρνουμε μαζί μας, γιατί τα χρειαζόμαστε πιο πάνω στον αρχαιολογικό χώρο.
Οι ασβεστόπετρες δεν γλιστράνε καθόλου, το νερό με τους 36 βαθμούς είναι αρκετά ζεστό.
Στην διαδρομή προς τα επάνω συναντάμε όλων των ειδών ανθρώπων και όλες τις κουλτούρες.. μωαμεθανές γυναίκες ντυμένες στην μαύρη μπούρκα τους, από δίπλα γυναίκες απο την ιδία με τα παραδοσιακά χρωματιστά ρούχα, αναμιγμένες με μισόγυμνες Ευρωπαίες ή ασιατικές ομορφιές που φωτογραφίζονται ή κολυμπούν με τα μπικίνι τους στα ζεστά νερά.. επαγγελματίες φωτογράφοι με τα φωτομοντέλα τους συν τους βοηθούς να κρατούν τις ομπρέλες που αντανακλούν το φως!!

Φτάνοντας επάνω φοράμε τα παπούτσια μας και εξερευνούμε επί ώρες και χωρίς πολύ κόσμο την αρχαία Ιεράπολις.. Οι φωτογραφικές μηχανές δούλεψαν στο φουλ. Η περιοχή έχει μια τεράστια και βαθιά ιστορία. Δεν θα αναφερθώ εδώ σε αυτή, γιατί η πιο απλή περιγραφή θα γέμιζε σελίδες.. αλλά μόνο οι λέξεις “Παμουκάλε και Ιεράπολις” στο google φέρνουν πάνω από 17000 αποτελέσματα και αυτό μόνο στην ελληνική γλώσσα.

18.04.2019
Σήμερα ξεκινάμε προς το Egirdir. Στο δρόμο σταματάμε στην λίμνη Σάλτα.
Πρόκειται για μια τεκτονική και πεντακάθαρη λίμνη, με μεγάλες ποσότητες μαγνησίου. Το νερό της, θεωρείτε το δεύτερο καθαρότερο του κόσμου.
Το μαγνήσιο κάνει την παραλία λευκή και δίνει ζωή σε τέσσερα ειδή ψαριών που μόνο σε αυτή την λίμνη μπορούν να επιζήσουν!.
Κάνουμε τον γύρω της, και μας ενθουσίασαν τα χρώματα.. ηλιόλουστη ημέρα, ο ουρανός και η λίμνη μπλε, καταπράσινα δάση, το άσπρο τις παραλίας σαν τις Μαλεντίβες..

Εκτός από εμάς δεν υπάρχει ψυχή εδώ.. το καλοκαίρι είναι σίγουρα διαφορετικά, αυτό μας το μαρτυρούν τα πολλά σκουπίδια και απομεινάρια κατασκηνωτών που υπάρχουν γύρω από την λίμνη..
Στο Egirdir βρήκαμε ένα φτηνό Απαρτμεντ το οποίο έχει και πλυντήριο, αυτό το χρειάζονται οπωσδήποτε τα ρούχα μας, δεν έχουμε πλέον τίποτε καθαρό.
Ο ιδιοκτήτης ένας Boing πιλότος τις τουρκικής αεροπορίας θα μαγειρέψει για εμάς. Βρίσκετε με άδεια λίγων εβδομάδων στο σπίτι, και η γυναίκα του βρήκε επιτέλους τον χρόνο για να αρρωστήσει! προτού δεν είχε χρόνο για αυτό, μας είπε! έτσι ο πιλότος μας, περιποιείται την γυναίκα, τα μικρά παιδιά τους, και εμάς τους επισκέπτες με ένα αξιολάτρευτο τρόπο. Είμαστε σίγουροι ότι τα μεγάλα Boing αεροπλάνα τα χειρίζεται καλύτερα από την ηλεκτρική κουζίνα. Εκεί χρειάστηκε λίγο την βοήθεια τις Αννας και εγώ ασχολήθηκα λίγο με τα μικρά παιδιά, μέχρι αυτά να βάλουν τα κλάματα..
¨Όλο το βράδυ είχαμε ένα όμορφο αεράκι, έτσι ώστε το πρωί να είναι όλα τα πλυμένα ρούχα μας πάλι στεγνά.. όλα τέλεια..

19.04.2019
Οι δρόμοι στην Τουρκία είναι σε πολύ καλή κατάσταση. Δεν έχουν αυτοκινητόδρομους αλλά οι εθνικοί τους δρόμοι, είναι όπως οι αυτοκινητόδρομοι τις Γερμανίας, η μόνη διαφορά είναι ότι εδώ βρίσκονται σε πολύ καλύτερη κατάσταση. Και αυτούς τους δρόμους χρησιμοποιούν το 99,9% των οδηγών.
Οι επαρχιακοί δρόμοι είναι και αυτοί σε αρκετά καλή κατάσταση με σχετικά μικρή κίνηση, και σε τέτοιους δρόμους προτιμάμε να ταξιδεύουμε.
Σήμερα θα δοκιμάσουμε ένα μικρό επαρχιακό δρόμο που οδηγεί από το Egirdir στο Beysehir.
Ο δρόμος αυτός μας πηγαίνει όλο και πιο πολύ στα βουνά, που και που του λείπει η άσφαλτος.
Διασχίζουμε μικρά όμορφα γραφικά χωριουδάκια.. το να συναντάμε παντού ελευθέρα ζώα να βοσκούν στην άκρη του δρόμου, είναι κάτι το φυσιολογικό, Από αγελάδες, γαϊδούρια, πρόβατα, κατσίκες μέχρι και γουρούνια! ναι σωστά διαβάσατε!! είναι τόσα πολλά που έχουν πινακίδες και σε προειδοποιούν για γουρούνια ελεύθερης βοσκής.. και δεν εννοούν αγριογούρουνα!

Τώρα τι τα κάνουν δεν ξέρω, πάντως δεν τα τρώνε..
Όπως και να έχει, με τόσα ελεύθερα ζώα θέλει προσοχή στην οδήγηση..

Η διαδρομή είναι πανέμορφη, Η Αννα τις ονομάζει Himalayan διαδρομές.
Σε αυτές μπορεί και απολαμβάνει την μοτοσυκλέτα της χωρίς την πίεση για μεγάλες ταχύτητες, πράγμα που έτσι και αλλιώς δεν γίνετε με αυτή την μηχανή!
Σε όλο τον δρόμο σήμερα συναντήσαμε μόνο ένα μικρό αγροτικό αυτοκίνητο.. κατά τα άλλα όλος ο δρόμος ήταν μόνο για εμάς..

Με το που φτάσαμε στην κορυφή έκανε κρύο και άρχισε να χιονίζει..
Το χιόνι άσπριζε τα έλατα και τις βουνοκορφές γύρω μας!
Το GPS μας λέει ότι βρισκόμαστε στα 1806 μετρά υψόμετρο.

Από εκεί παίρνουμε την κατηφόρα προς την λίμνη Beysehir.
Οι όχθες αυτής της λίμνης είναι πιο πολύ βουρκόνερο και έτσι ιδανικές προϋποθέσεις για την ζωή την πελαργών!

Δεν έχω ξαναδεί ποτέ στην ζωή μου τόσους πολλούς πελαργούς σε μια περιοχή!!
Αλλά δεν είχα πολύ χρόνο να τους απολαύσω, κάτι άλλο μου απόσπασε την προσοχή μου.. Η Αννα μου λέει ότι κάτι δεν πάει καλά με την Himalayan της!
Δεν τραβάει! βρισκόμαστε σε μια ευθεία, η μέγιστη ταχύτητά της πέφτει στα 60 χλμ/ώρα, βενζίνη έχει αρκετή.. κατεβάζει τις ταχύτητες, τις ανεβάζει με τέρμα γκάζι .. η ταχύτητα παραμένει σταθερή στα 60.. μετα από 3 χλμ δουλεύει πάλι καλά σαν να μην συνέβει τίποτα.. περίεργο! Άρχισε να με ανησυχεί..

20.04.2019
Ο Απρίλης φέρνει την δροσιά, φέρνει και τα λουλούδια. Λέει μια παροιμία! Εδώ στα ψηλά βουνά τις Τουρκιάς και με αυτές τις καιρικές συνθήκες η λέξη δροσιά είναι λάθος περιγραφή.. πάγος θα ήταν η σωστή λέξη.. για μια εβδομάδα θα έχουμε χειμωνιάτικη κακοκαιρία προς Κόνια και Καππαδοκία! Αυτό μας λέει η πρόγνωση του καιρού..
Είναι ωραίο πράγμα το να έχεις με τέτοιες θερμοκρασίες ένα ζεστό δωμάτιο σε ένα ξενοδοχείο, αλλά πρέπει να είναι ρυθμιζόμενη και να μην δουλεύει πάντα στο φουλ..
Σήμερα το πρωί ξυπνάμε με ζαλάδες, με στεγνό λαρύγγι σε ένα υπερθερμασμένο δωμάτιο. Που ούτε καν τα παράθυρά του ανοίγουν καλά! Τι να κάνουμε;;
Μας πιάνουν τα νευρά μας.
Τις τελευταίες 20 ημέρες είχαμε τόσες πολλές βροχές και τώρα έρχονται πάγος και χιόνια;
Είμαστε σίγουροι.. μόνο ο ήλιος μπορεί να μας επαναφέρει το χαμόγελο..
Με τον πρωινό καφέ του ξενοδοχείου, που κάθε άλλο εκτός από καφέ ήταν, αποφασίζουμε να επιστρέψουμε στην μεσόγειο!
Αυτή είναι η ελευθερία που έχουμε στο ταξίδι μας.. έχουμε χρόνο.. εμείς αποφασίζουμε που θα πάμε και πότε θα το κάνουμε αυτό.. και τώρα μέσα στα χιόνια και στους μυών βαθμούς θέλουμε θάλασσα και ζέστη..
Αλλά πρώτα πρέπει να ταξιδέψουμε 200 χλμ. και να διασχίσουμε τα βουνά που βρίσκονται στα 2000 μέτρα υψόμετρο.. εκεί το κρύο θα είναι πιο τσουχτερό με έναν αέρα που ότι και να φορέσουμε θα μας παγώνει. Φοράμε ότι χωράει κάτω από τα ρούχα τις μοτοσυκλέτας και από πάνω τα αδιάβροχα!
Είμαστε ντυμένοι λες και πάμε να εξερευνήσουμε την Αλάσκα! Παίρνουμε τον εθνικό δρόμο που είναι ο πιο γρήγορος προς Αλάνια.
Μάλλον αυτή την ιδέα την είχαν πολλοί για αυτό το σαββατοκύριακο.. οι δρόμοι είναι γεμάτοι..
Η θέα στα ψηλά βουνά είναι φανταστική άλλα εμείς οδηγούμαι συγκεντρωμένοι και τρέμοντας από το κρύο..
Σιγά σιγά τα καταφέραμε.. μέσω τις εφαρμογής Ioverlander βρίσκουμε στην πόλη Manavgat ένα φτηνό και ωραίο κάμπινγκ μπροστά στην θάλασσα, με κουζίνα καθαρά ντους και ελεύθερο WiFi. Και το πιο κύριο.. Ήλιο και ζέστη..

25.04.2019
Δίπλα μας βρίσκετε ένα νεαρό ζευγάρι από την Ελβετία. Ο Νίκος και η Βαλερή. Με το παλιό του κόκκινο toyota λεωφορειάκι βρίσκονται σε ένα μακροχρόνιο ταξίδι. Του Νίκου του άρεσε τόσο πολύ το Himalayan τις άννας που το ζωγράφισε.
Εκεί ανακαλύψαμε το ταλέντο του..

Σκεφτόμασταν να φτιάξουμε ενα ϊντρο για τα βίντεο μας κάτι όμορφο και απλό.. τον ρώτησα αν μπορεί να μας φτιάξει κάτι απλό για εμάς.. και το έκανε..
Υποτίμησα αυτή την δουλειά!
Σκεφτόμουν το πολύ σε μια ώρα θα το έχει έτοιμο.. μια ολόκληρη ημέρα δούλευε για αυτό!
Είχα τύψεις.. του αγόρασα ρακί, χυμό πατατάκια και σοκολάτα.. δηλαδή όλα όσα χρειάζονται για μια τέτοια δουλειά.
Το βράδυ μαγειρέψαμε φάγαμε μαζί και γελάσαμε πολύ.

26.04.2019
Σήμερα οδηγούμε παραλιακά, διασχίζουμε τις τουριστικές περιοχές, και για αρκετά χιλιόμετρα έχουμε το ένα τεράστιο ξενοδοχείο διπλά στο άλλο, και κάπου στρίβουμε προς τα βουνά.
Αρκετά βαρυφορτωμένα φορτηγά που με τέρμα τα γκάζια σκαρφαλώνουν την ανηφόρα.. μας μαυρίζουν με τα καυσαέρια τους! Προσπερνάω το ένα μετά το άλλο αλλά πρέπει να περιμένω και την Αννα με την Himalayan της..
Για αυτήν οι προσπεράσεις δεν είναι και τόσο εύκολο πράγμα… τα 25 άλογα τις μοτοσυκλέτας αποδεικνύονται σαν ένα μεγάλο μειονέκτημα.. θέλει χρόνο για αυτές τις προσπεράσεις.. την παρακολουθώ από τον καθρέφτη στις προσπάθειές της και για μια ή δυο φορές προσευχήθηκα για αυτήν..
Δεν αξίζει να δίνω τον ρυθμό ταχύτητας με την δικιά μου μοτοσυκλέτα! Η προσπάθεια τις Αννας να μείνει κοντά μου την φέρνει σε κίνδυνο.. την αφήνω να με προσπεράσει και ακολουθώ τον ρυθμό της.. έτσι είναι καλύτερα και πιο ασφαλές και για τους δύό μας.
Η μεγίστη ταχύτητα του Himalayan σε αυτές τις ανηφόρες είναι 60χλμ/ώρα.. το ίδιο με τα φορτηγά! Σταματάμε στην άκρη του δρόμου για πρωινό και για να αφήσουμε τα φορτηγά να φύγουν!
Αγοράζουμε μπανάνες ντόπιας παραγωγής.. κανονικά θέλαμε 4 αλλά εδώ τις πουλάνε με το κλωνάρι.. 1 κιλό μικρές μπανάνες λοιπόν. Η γιαγιά φτιάχνει στο φούρνο της και πίτες, εδώ αυτές λέγονται Gözleme. Τις ψήνει στον φούρνο και τις γεμίζει με σπανάκι.. πολύ νόστιμες και μας θυμίζει Μεξικό..

Σήμερα κατευθυνόμαστε προς το Ermenek φράγμα . Σχεδιάσαμε μια χωμάτινη διαδρομή με 130 χλμ. Στην αρχή οδηγούμε σε αγροτικές περιοχές γεμάτες με θερμοκήπια. Για να μην δημιουργείτε σκόνη έχουν βρέξει τον δρόμο, πράγμα που τον κάνει σε ορισμένα σημεία γλιστερό. Το βλέπουμε σαν προπόνηση και δεν μας ενοχλεί και τόσο πολύ.
Η διαδρομή γίνετε ορεινή. Δεν υπάρχει άλλη κίνηση είμαστε μόνοι μας.

Η διαδρομή είναι υπέροχη μετά από αρκετές ώρες και διαλείμματα διασχίζουμε ένα χωριό.
Με την πρώτη ματιά τα σπίτια δίνουν την εντύπωση ότι είναι ερημωμένα και σε άσχημη κατάσταση.. δεν είναι όμως.. σχεδόν όλα τα σπίτια κατοικούνται!
Η φτώχεια των ανθρώπων φαίνεται στο παρουσιαστικό τους.. δεν νιώθουμε άνετα και δεν σταματάμε..
Διασχίζουμε και τρία τούνελ στα οποία ο δρόμος είναι πράγματι επικίνδυνος.. μέσα σε αυτά ανοιχτές τρύπες στο έδαφος, λάδια στο χώμα, βαθιές ροδιές φορτηγών, στην άκρη μεγάλα σιδερά.. Τα διασχίζουμε σαν τυφλοπόντικες.. στο τελευταίο τούνελ η Himalayan γλίστρησε επικίνδυνα αλλά η Αννα κατάφερε να την κρατήσει όρθια και στην πορεία!
Από εκεί και μετά, έχουμε καλό χωματόδρομο.
Εδώ μπορούμε και οδηγάμε γρήγορα, το τοπίο είναι όμορφο και μας θυμίζει την βρετανική Κολομβία του Καναδά.

Λίγο προτού το Ermenek βγαίνουμε σε ένα καλό και γρήγορο εθνικό δρόμο. Η πόλη Ermenek βρίσκετε στους πρόποδες ενός βουνού και ακριβώς πίσω από την πόλη, βρίσκετε το βουνό γεμάτο με σπηλιές.. κανονικά δεν είναι σπηλιές αλλά σκαμμένες τρύπες στα βράχια.. και όχι βαθιές. Πρόκειται για τάφους οι οποίοι έχουν λεηλατηθεί.. σε μια τέτοια σπηλιά βρήκαμε και τα απομεινάρια μιας ορθόδοξης εκκλησίας.. η πόλη Ermenek έχει και ένα δεύτερο όνομα. Ονομάζετε Γερμανικόπολη.!!

27.04.2019
Για 25€ παίρνουμε ένα δωμάτιο σε ένα αρκετά καλό ξενοδοχείο. Μεγάλο δωμάτιο, πεντακάθαρο με μπαλκόνι. Οι μοτοσυκλέτες μας παρκάρονται από κάτω και μπροστά από έναν φούρνο που δεν κλείνει ποτέ.. δουλεύει 24 ώρες το 24άωρο.. ο ιδιοκτήτης μας υποσχέθηκε ότι θα προσέχει τις μοτοσυκλέτες μας. Είμαι τις γνώμης ότι δεν είναι καν απαραίτητο αλλά τον ευχαρίστησα πολύ για αυτό.
Ανεβήκαμε περπατώντας στο βουνό και εξερευνήσαμε τις σπηλιές και στην επιστροφή το παλιό κομμάτι τις πόλης, φάγαμε νόστιμα και φτηνά και υπέρ κουρασμένοι πέσαμε σε έναν όμορφο ύπνο..

28.04.2019
Ηλιόλουστη μέρα σήμερα, ζεστή και ο σημερινός προορισμός μας είναι το 300 χλμ μακρινό Sultanhani. Ο δρόμος είναι καλός και η μυρουδιές τις άνοιξης βρίσκονται στο αέρα.. νιώθουμε υπέροχα. Στην αρχή το τοπίο είναι ορεινό, μετά οδηγούμε σε μεγάλες πεδιάδες που θυμίζουν έρημο..
Στο Sultanhani βρίσκετε ενα Karawanserei που θέλουμε να επισκεφτούμε. Αλλά πρώτα πηγαίνουμε σε ένα κοντινό κάμπινγκ.
Είμαστε μόνοι μας εκεί. Ο ιδιοκτήτης αρκετά φιλικός, μας βοηθάει σε όλα! Μου έδωσε και μια μπαλαντέζα για να εχουμε ρεύμα στην σκηνή.
Η επίσκεψη μας στο Karawanserei αποδείχτηκε πάλι σαν ένα μεγάλο λάθος.
Ο καθένας μας πληρώνει ένα ευρώ είσοδο και αυτό ήταν πάλι ένα ευρώ πολύ! Μέσα είναι μια οικοδομή, παντού σκαλωσιές, παλέτες με καινούργιες πέτρες, σκόνη.. Βγάζουμε λίγες φωτογραφίες και απογοητευμένοι επιστρέφουμε στην σκηνή μας και μαγειρεύουμε..

Ο ουρανός έχει μαυρίσει, αστραπές και βροντές μας προειδοποιούν για το τι έρχεται.. Μετακομίζουμε με την κατσαρόλα μας στην ιδιωτική κουζίνα που μας παραχώρησε ο ιδιοκτήτης.
Αυτός μας παρακολουθεί που μαγειρεύουμε και συζητάμε, μας λέει ότι είμαστε ένα ωραίο ζευγάρι και μας ζηλεύει!
Μετά διάλεξε την Αννα, για να πει την ιστορία τις ζωής του: η γυναίκα του με 2 μικρά παιδιά τον εγκατέλειψε και αυτός ζει πλέον σε αυτό το κάμπινγκ.. ενώ εμείς μαγειρεύουμε αυτός βγάζει φωτογραφίες και μας δείχνει τι ωραία και ευτυχισμένα ζούσε στο παρελθόν.. του έρχονται τα δάκρυα, βουτάει το κινητό του και τηλεφωνάει στην πρώην γυναίκα του.. βρισκόμαστε σε λίγο αμήχανη θέση..έξω βρέχει καταρρακτωδώς, το φαγητό μας βράζει, ο ιδιοκτήτης με δάκρυα στα μάτια μπροστά μας.. τα αγγλικά αρκετά άσχημα για μια βαθιά συζήτηση!
Σε τέτοιες περιπτώσεις γίνετε πάντα κάτι.. έτσι και αυτή την φορά, ακούγετε μπροστά από την πόρτα ένα μηχανάκι, η πόρτα ανοίγει και μέσα μπαίνει ένα νεαρός που ταξιδεύει την χώρα του. Είναι τελείως βρεγμένος, το νερό βγαίνει από τα παπούτσια του. Γελαστός ρωτάει αν μπορεί να διανυκτερεύσει εδώ μέσα.. Ουφ!! κοντρολάρουμε την κατάσταση, ο ιδιοκτήτης κλείνει το τηλέφωνο, η λύπη από το πρόσωπό του εξαφανίζετε και εμείς με λίγες αλλαγές στο μενού μας θα έχουμε αρκετό φαγητό για 4 άτομα! Ο νεαρός βγάζει τα βρεγμένα ρούχα του, στο ενδιάμεσο εμείς στρώσαμε το τραπέζι και τους καλέσαμε για φαγητό. Ο ιδιοκτήτης προσθέτει στο τραπέζι ότι είχε στο ψυγείο του, συν ρακί.. καλή ιδέα.. όσο περνάει η ώρα και το μπουκάλι αδειάζει έρχεται η πολιτική στο θέμα.
Ο νεαρός μόλις τέλειωσε τις σπουδές του πολιτικολόγου και έχει ισχυρή γνώμη για όλα.. Η γνώμη του, βασίζετε στο: όλος ο κόσμος είναι εναντίον τις Τουρκιάς.. η φωνή του γίνετε όλο και πιο δυνατή, πιο νευρική.. εδώ χρειάζεται τώρα διπλωματία.. αλλαγή θέματος, φωτογραφίες από ταξίδια και αφού όλα αυτά δεν έφεραν το αποτέλεσμα που επιθυμούσαμε, δηλαδή να αφήσουμε την πολιτική έξω, με την δικαιολογία οτι είμαστε κουρασμένοι, τους αποχαιρετήσαμε και πήγαμε στην σκηνή μας.. Στο ενδιάμεσο η βροχή δεν ήταν δυνατή, είχαμε ρεύμα, είχαμε και ίντερνετ.. όλα όμορφα!

29.04.2019
Από ορισμένες περιοχές φεύγουμε γρήγορα και ευχαρίστως και αυτό ισχύει για το Sultanhani. Σήμερα η διαδρομή μας αποτελείτε από ευθείς δρόμους πρός το Aksaray και μετά στις Ihlara πεδιάδες.
Τα πρώτα τεφρώδεις βράχια εμφανίζοντα μπροστά μας και μέσα σε αυτα βρίσκονται παμπάλαιοι οικισμοί. Βρισκόμαστε στην Καππαδοκία!

Σταματάμε και εξερευνούμε λίγα από αυτές τις παμπάλαιες κατοικίες.
Γρήγορα συνειδητοποιούμε ότι κατευθυνόμαστε προς μια τουριστική περιοχή.. τα λεωφορεία γίνονται όλο και πιο πολλά, όπου βρίσκετε κάτι όμορφο είναι παράλληλα γεμάτο από κόσμο.
Παίρνουμε τον δρόμο προς Göreme και πηγαίνουμε στο Kaya κάμπινγκ. Η θέα από αυτό το κάμπινγκ στα τοπία τις Καππαδοκίας είναι υπέροχη.
Στην Καππαδοκία θα μπορούσαμε να κατασκηνώσουμε και ελευθέρα αλλά προτιμάμε την πολυτέλεια του κάμπινγκ.
Μεγάλη κουζίνα για μαγείρεμα, πλυντήριο ρούχων, ωραία και ζεστά ντους, εδώ μπορούμε με ασφάλεια να αφήσουμε τις βαλίτζες και όλα αυτά που κουβαλάμε και με ελαφριές μοτοσυκλέτες να εξερευνήσουμε την περιοχή.
Αλλά σήμερα θα κάνουμε μόνο μια βόλτα με τα πόδια, θα ψωνίσουμε, θα πλύνουμε τα ρούχα μας και με γεμάτα στομάχια θα απολαύσουμε την θέα μπροστά από την σκηνή και την μπύρα μας..

30.04.2019
Προτού ανατείλει ο ήλιος είμαστε ξύπνιοι. Τοποθετούμε τις καρέκλες μας στο ομορφότερο σημείο με την καλύτερη θέα, ο καφές είναι έτοιμος, το τρίποδο με την φωτογραφική μηχανή στημένο και περιμένουνε τα αερόστατα.. θα είναι εκατοντάδες μας είπαν, και θα κάνουν θόρυβο.. θα ξεκινήσουν με την ανατολή του ήλιου.. και η θέα θα είναι φανταστική.. είμαστε προετοιμασμένοι για πανέμορφες φωτογραφίες..
και περιμένουμε και περιμένουμε..
Ο ήλιος ανάτειλε και δεν βλέπουμε ούτε ένα αερόστατο.. τελικά σήμερα έχει πολύ αέρα και δεν θα πετάξουν..
Ο πρωινός καφές ήταν καλός και η ανατολή του ήλιου όμορφη..
Ανεβαίνουμε στις μοτοσυκλέτες, χωρίς φορτίο και κάνουμε όμορφες βόλτες στην Καππαδοκία.

Οδηγούμε στο όμορφο χωριό Mustafapasa Τα τοπία είναι μοναδικά..
Ξέρουμε ότι στο χωριό Kaymakli βρίσκετε μια υπόγεια παλιά πόλη σκαμμένη μέσα στα βράχια του βουνού.
Η περιγραφή μας κινεί το ενδιαφέρων. Πάνω από δέκα ορόφους έχει αυτή η πόλη και σε αυτή ζούσαν 20.000 άνθρωποι.. μέσα στο βουνό;! πρέπει να την επισκεφτούμε.
Πληρώνουμε την πιο ακριβή είσοδο μέχρι τώρα και μετά από 10 λεπτά μπουσουλώντας σε στενούς διαδρόμους μέσα στις σπηλιές, με πιάνει πανικός.. μπροστά μου Κινέζοι, πίσω μου Αγγλοι και γερμανοί, και εγώ να μην ξέρω τι να κάνω.. αφού βγήκαμε σε ένα μεγαλύτερο όροφο παίρνω τον πιο γρήγορο διάδρομο προς την έξοδο.. είχα για πρώτη φορά στην ζωή μου το αίσθημα τις κλειστοφοβίας και ίσως να μην έφταιγαν μόνο οι στενοί και χαμηλοί διάδρομοι στις σπηλιές αλλά και οι υπερβολικά πολλοί άνθρωποι εκεί μέσα..
Πάντως μέχρι να βγούμε έξω ήμουν από τον πανικό, μούσκεμα στον ιδρώτα!
Εκτός από τον πρώτο όροφο δεν κατάφερα να απολαύσω τίποτα αλλο από αυτή την αρκετά ενδιαφέρουσα υπόγεια πόλη!

Στην επιστροφή προς το κάμινγκ διασχίζουμε και το χωριό Ürgup. Ο δρόμος του είναι πλακόστρωτος και αποτελείτε από χοντρές γλιστερές πέτρες.
Είναι γεμάτος με στενές στροφές και τα μεγάλα τουριστικά λεωφορεία, χρειαζόντουσαν όλο τον δρόμο.
Είπαμε ένα μεγάλο ουφ με το που αφήσαμε πίσω μας.
Η περιοχή είναι πανέμορφη και ενδιαφέρουσα αλλά δεν αντέχουμε όλο αυτό τον κόσμο εδώ..
Κανονικά θέλαμε να ανακαλύψουμε την ομορφιά τις επαρχίας.. οι πιο όμορφες γνωριμίες γίνονται σε μη τουριστικές περιοχές.. αλλά περιοχές όπως το Παμουκάλε και Καππαδοκία πρέπει να τις δούμε..
Δεν περιμέναμε τόσο πολύ τουρισμό αυτή την εποχή!
Καιρός λοιπόν να εγκαταλείψουμε αυτη την περιοχή..
Με το που φτάνουμε στο κάμπινγκ δεν προλαβαίνουμε να φτιάξουμε το καφέ μας εμφανίζετε μπροστά μας μια πολύχρωμη βέσπα.
Η πινακίδα μας εντυπωσίασε.. Αυστραλία..
Η Μάργκοτ και ο Μπρέτ διάσχισαν με αυτό το όχημα όλη την Αυστραλία, την Ασία και έφτασαν μέχρι εδώ.. το ταξίδι τους το συνεχίσουν μέχρι την Νορβηγία από εκεί θα κάνουν τον γύρω τις Ευρώπης και του χρόνου θα ξεκινήσουν την επιστροφή οδικώς..
Τους αγαπήσαμε και περάσαμε όμορφες ώρες μαζί .. Το ότι μόλις διάσχισαν με την βέσπα το Ιραν, βρισκόντουσαν και οι δύο σε ένα είδος ευφορία.. η Μαργκοτ που επιτέλους πέταξε το μαντίλι και τα μακρυά ρούχα που αναγκαζόταν φοράει στο Ιράν, και Μπρέτ για την κρύα μπύρα που μπορεί να αγοράζει παντού..

01.05.2019
Ούτε σήμερα το πρωί δεν πετάνε τα αερόστατα! Χωρίς τις τέλειες φωτογραφίες που ονειρευόμασταν από την περιοχή μαζεύουμε τα πράγματά μας, φορτώνουμε τις μηχανές αποχαιρετούμε την Μάργκοτ και τον Μπρέτ και ξεκινάμε προς το 260 χλμ μακρινό Göksun. Το αλκοόλ τις τελευταίας βραδιάς το νιώθουμε ακόμα..
Ο καιρός είναι μέχρι το Kayseri καλός, από εκεί και μετά έχουμε δυνατόν αέρα που μας ταρακουνάει για τα καλά. Ο Δρόμος είναι μόνο μια ευθεία και το τοπίο βαρετό.
Το Enfield δίνει ότι έχει για να κρατήσει τα 90 χλμ/ώρα! που και που δεν τα καταφέρνει.
Νωρίς το απόγευμα φτάνουμε στο Göksun.
Στην διαδρομή ένιωθα ότι το τιμόνι μου κολλάει όταν το στρίβω.. είναι το ρουλεμάν  τιμονιού.. κουβαλάω μαζί μου εφεδρικα ρουλεμάν αλλά δεν μπορώ να το αλλάξω μόνος μου..χρειάζομαι ένα συνεργείο.
Σχεδιάζουμε να αλλάξουμε λίγο τον προορισμό μας προς Gaziantepe, η πόλη εκεί είναι μεγάλη και υπάρχουν συνεργεία τις Yamaha.
Ίσως βρω εκεί και φλας.. από τους offroad κραδασμούς μου έχουν σπάσει και τα τέσσερα!

03.05.2019
Με τέλειους δρόμους και καλό καιρό φτάνουμε στο Gaziantepe. Η ιδέα ότι θα τα καταφέρουμε σήμερα να βρούμε ένα συνεργείο και να αλλάξουμε το ρουλεμάν μας κάνει γρήγορους.. προτού τις 12 το μεσημέρι βρισκόμαστε στην πόλη και στο συνεργείο τις Yamaha.
Τους εξηγώ το πρόβλημα, τους δίνω το καινούργιο ρουλεμάν που δόξα τον θεό κουβαλούσα μαζί μου ( χωρίς αυτό θα περιμέναμε τουλάχιστον 3 μέρες στην πόλη)! Θέλουν να το φτιάξουν αμέσως.. αφήνουν την δουλειά που είχαν και ασχολούνται με την μοτοσυκλέτα μου.. αυτό με εντυπωσίασε.. έλα σε 4 ώρες μου λένε!
Αφήνουμε τα κράνη, τα βαριά ρούχα, συν την μοτοσυκλέτα τις Αννας εκεί και έχουμε 4 ώρες στην διάθεσή μας για να εξερευνήσουμε την πόλη..
Κατά τις 5 το απόγευμα επιστρέφουμε στο συνεργείο. Το τενερέ είναι έτοιμο και το πλένουν. Το κάναν σαν καινούργιο! Το μόνο που δεν μπορούσαν να παραγγείλουν για σήμερα ήταν τα καινούργια φλας.. Αλλά ούτε και αυτό δεν θα το αφήσουν έτσι.. Αφεντικό και μάστορας συζητάνε.
Στο τέλος παίρνουν ένα ολοκαίνουργιο 125αρι Yamaha, του βγάζουν τα φλας και τα μοντάρουν στο δικό μου.. έτοιμος μου λένε, με ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά.. εγώ είμαι αυτός που πρέπει να χαμογελάει έτσι.. αλλά πρώτα έμεινα με το στόμα ανοιχτό..
Αυτό λέγετε σέρβις!!
Για τα 4 φλας συν την δουλειά, πλήρωσα 150€ !

Οδηγήσαμε σε ένα κοντινό ξενοδοχείο. Μετά το ντους βγαίνουμε και απολαμβάνουμε την βραδινή ζωή τις πόλης.
Η πόλη Gianzatep είναι η έκτη μεγαλύτερη πόλη τις Τουρκίας. Είναι πολύ μοντέρνα όμορφη και βρίσκετε μόλις 50 χλμ από την Συρία και 80 χλμ κοντά στην συριακή πόλη Αλέπο..
Είναι περίεργο αίσθημα να βρισκόμαστε τόσο κοντά σε μια πόλη που έχει τελείως καταστραφεί.. που ο πόνος και η δυστυχία του πολέμου βρίσκετε ακόμα εκεί..

04.05,2019
Στο δρόμο και από τα πρώτα χλμ νιώθω την διαφορά του τιμονιού.. μου άλλαξαν και τα λάδια από το πιρούνι.. και δεν είμαι αναγκασμένος να ελέγχω καθε βράδυ αν τα φλας μου είναι στην σωστή θέση ή κρέμονται πάλι στο καλώδιο.. πολύ καλά παιδιά, πολύ κάλο συνεργείο!

Το βουνό Nemrut Dagi είναι στο σημερινό πρόγραμμα.
Το βουνό των θεών!
Οι δρόμοι είναι σχετικά καλοί.
Όσο πιο πολύ πλησιάζουμε το βουνό Nemrut τόσο πιο όμορφο γίνετε το τοπίο. Η Μεσοποταμία είναι πανέμορφη την άνοιξη.. Τα χωριουδάκια γίνονται ένα με το τοπίο.. εδώ ταιριάζουν όλα απόλυτα.. οι άνθρωποι που δουλεύουν στα χτήματα.. η πιο συχνή εικόνα είναι άνθρωποι καβάλα σε άλογα..
Αρχίζουμε πάλι να οδηγούμε με ένα μεγάλο χαμόγελο στο πρόσωπο και το WOW επαναλαμβάνετε αμέτρητες φορές..

Στο χωριουδάκι Kamrut βρίσκουμε ένα δωμάτιο για διανυκτέρευση.. είναι φτηνότερο από το κάμπινγκ που είχαμε πριν λίγες μέρες με την σκηνή μας..
Το χωριουδάκι είναι 12 χλμ κοντά στην κορυφή του Nemrut.
Το μόνο άσχημο είναι ότι εδώ υπάρχει μόνο ένα παντοπωλείο.. και δεν έχει ούτε τα απαραίτητα για φαγητό.. σοκολάτα, πατατάκια απορρυπαντικά ειδή και χυμός.. Όλα τα αγαθά εκεί μέσα είναι σκεπασμένα με αρκετή σκόνη!
Αποφασίζουμε να μη ψωνίσουμε και να φάμε στο εστιατόριο του χόστελ.

Η διαδρομή προς αυτό το χωρίο ήταν οτι πιο όμορφο έχουμε οδήγηση στην Τουρκία.. Συναντήσαμε πραγματική φύση όπως πρέπει να είναι παντού σε όλο τον κόσμο..
Εκτός από τις μοτοσυκλέτες μας, δεν υπάρχει κανένας άλλος θόρυβος που να μην ανήκει στην φύση..

05.05.2019
Το βουνό των Θεών. Πρόκειται για ένα είδος δεύτερος Όλυμπος!
Με αγάλματα ελληνικών θεών! Ο δρόμος προς εκεί είναι πλακόστρωτος. Όπως πολλοί δρόμοι εδώ.

Εκατοντάδες χιλιόμετρα πλακόστρωτοι επαρχιακοί δρόμοι.. πολύ χειροποίητη δουλειά! Με όμορφη ανηφορική διαδρομή φτάνουμε σχεδόν στην κορυφή. Λέω σχεδόν, γιατί απαγορεύετε να οδηγήσεις μέχρι εκεί που αρχίζει ο πεζόδρομος. Φτάνουμε σε ένα μεγάλο πάρκινγκ και από εκεί πάμε με μικρά λεωφορεία μέχρι τον πεζόδρομο.. ο πεζόδρομος μέχρι επάνω είναι κουραστικός.. πρόκειται για τα τελευταία 300 μέτρα υψόμετρο που πρέπει να ξεπεραστούν περπατώντας.. ευτυχώς υπάρχουν πολλά παγκάκια για διάλειμμα και για να απολαύσουμε την θέα..
Και αυτή είναι από την κορυφή του βουνού και από τα 2150 μέτρα υψόμετρο, μοναδική.!
Τα αγάλματα των ελληνικών θεών είναι η καλύτερη απόδειξη για το μίγμα τις ελληνικής περσικής και ανατολικής κουλτούρας που υπήρξε εδώ πριν από χιλιάδες χρόνια..

06.05.2019
Βρέχει καταρρακτωδώς.. αλλά μόνο μέχρι τις 10 το πρωί.. από εκεί και μετά έχουμε καθαρό ουρανό ήλιο και μια φύση που μοσχοβολάει!
Μέχρι τότε έχουμε μαζέψει τα πράγματά μας, φάγαμε το πρωινό μας, είχαμε την κουβεντούλα μας με το ιδιοκτήτη του χόστελ και η Άννα πήρε και ένα δωράκι από αυτόν. Στο σουβενίρ μαγαζί του, είχε ένα γυναικείο μαντίλι για τα μαλλιά σε τερακότα χρώμα. Αυτό άρεσε στην Αννα και ήθελε κάτι παρόμοιο για το Ιραν. Ακριβώς αυτό πήρε σαν δώρο.. Η χαρά της ήταν μεγάλη.

Ξεκινάμε προς Malatya. Σήμερα έχουμε 120 χλμ μπροστά μας τα 50 από αυτά είναι ένας χαλικόδρομος με πολύ απότομες κατηφόρες.
Με αυτόν τον χαλικόδρομο κατεβαίνουμε από το βουνό Nemrut στις πεδιάδες τις Μεσοποταμίας.
Τέτοιες κατηφόρες και σερπετίνες δεν ξαναοδήγησα στην ζωή μου. Μετ από αρκετά χιλιόμετρα τα φρένα από το τενερέ μου άρχισαν να σφυρίζουν και στο τέλος δεν είχα καθόλου πίσω φρένα!
Φρέναρα μόνο με τα μπροστινά.
Κάναμε ένα διάλειμμα για να κρυώσουν. Η μοτοσυκλέτα τις Αννας δεν είχε αυτό το πρόβλημα!
Μετά από 50 χλμ βρεθήκαμε σε ένα μικρό πλακόστρωτο δρόμο και με αυτόν φτάσαμε μέχρι το Malatya.

Έχουμε ραμαζάνι και τα εστιατόρια στην επαρχία είναι όλη την ημέρα κλειστά.. ανοίγουν μόνο το βράδυ.
Σεβόμαστε την θρησκεία και τα έθιμά τους. Προσπαθούμε να κάνουμε το ίδιο όσο μπορούμε και να μην προκαλούμε.
Τι εννοώ με την λέξη “προκαλούμε”; για παράδειγμα στο ραμαζάνι μεταξύ άλλων, δεν πίνουν δεν τρων και δεν καπνίζουν από την ανατολή του ήλιου μέχρι την δύση.. Το να πίνεις νερό μπροστά σε έναν διψασμένο με την δικαιολογία “δεν έχω το πιστεύω σου” το θεωρώ πρόκληση.. δεν είναι καλό, το ίδιο ισχύει με το τσιγάρο ( σχεδόν όλοι οι άντρες εδώ είναι καπνιστές) και το βέβαια με το φαγητό.. το να μην τρώμε τίποτα όλη την ημέρα δεν είναι δύσκολο για εμάς, είμαστε συνηθισμένοι.. οπότε με το φαγητό, νηστεύαμε και εμείς.. αλλά σε όλα τα άλλα όχι.. πίναμε και καπνίζαμε στα κρυφά και όταν δεν ήταν κανείς γύρω μας..
Τα βράδια όμως πρέπει να βιαστούμε αν θέλουμε να φάμε κάτι..
Προτού δύσει ο ήλιος τα εστιατόρια δουλεύουν στο φουλ με τις προετοιμασίες.. τα τραπέζια είναι γεμάτα και οι παραγγελίες έχουν δοθεί.. αυτό που όλοι περιμένουν τώρα είναι να ακουστεί η φωνή του μουεζίνη για να αρχίσουν το φαγητό!
Πολλοί σερβιτόροι έχουν στο κινητό τους την εφαρμογή Islam assistent..
Η εφαρμογή έκτος από τις ώρες προσευχής, γράφει με ακρίβεια δευτερολέπτου πότε μπορούν αν αρχίσουν να τρώνε.. και ακριβώς αυτο γίνετε.. και εμείς βρισκόμαστε ανάμεσά τους!!
Αυτούς που πραγματικά λυπάμαι είναι τα γκαρσόνια.. πρέπει να σερβίρουν σε όλους, να μαζέψουν τα πιάτα, να καθαρίσουν τα τραπέζια για τους επόμενους και μετά μπορούν να φάνε και αυτοί.. ορισμένοι έχουν χλωμά πρόσωπα.. δόξα τον Αλλάχ τους, αφού δύση ο ήλιος μπορούν τουλάχιστον να πιουν νερό ή τσάι..

07.05.2019
Προορισμός σήμερα η λίμνη Hazar.
Οδηγούμε γρήγορα δηλαδή στο μέγιστο τις Himalayan.. μερικές φορές, μου έρχονται τα γέλια όταν την βλέπω να παίρνει φόρα στην κατηφόρα για να ανέβει όσο πιο γρήγορα μπορεί την ανηφόρα!
Αλλά δεν αστειεύομαι για την Himalayan μπροστά στην Αννα.. Τσατίζετε για τα καλά και δεν μου μιλάει επί ώρες.. είναι σαν να κοροϊδεύω το παιδί της.. το καταλαβαίνω..

Εδώ καλλιεργούν βερίκοκα.. τεράστιες περιοχές με βερικοκιές, κάθε εκατό μέτρα πάγκοι που πουλούν ξερά βερίκοκα. Και ξερά φρούτα.
Αυτά είναι ότι πρέπει για εμάς, δεν χαλάνε, αντέχουν την ζέστη και είναι νόστιμα. Την ημέρα και όσο βρισκόμαστε στο δρόμο, τρώμε μερικά από αυτά, πίνουμε και λίγο νερό, με το νερό τα φρούτα αυτά φουσκώνουν στο στομάχι και μας διώχνουν για αρκετό διάστημα το αίσθημα της πείνας..
Σταματάμε σε ένα από αυτούς τους πάγκους άλλα εκεί δεν υπάρχει ψυχή.. περιμένουμε λίγο.. από την άλλη μεριά του δρόμου, που είναι τόσο φαρδύς όσο ένας αυτοκινητόδρομος σταματάει ένα τρακτέρ. Ο ηλικιωμένος οδηγός κατεβαίνει και προσπαθεί να διασχίσει αυτό τον επικίνδυνο δρόμο.. κανένα αυτοκίνητο δεν κόβει ταχύτητα.. τα καταφέρνει.
Παίρνουμε αρκετά από αυτά τα ξερά φρούτα τον πληρώνουμε, μας χάρισε και λίγα άλλα συν δυο λουκούμια.. το μόνο πράγμα που αμφισβητούσαμε είναι, αν πραγματικά είναι αυτός ο ιδιοκτήτης του πάγκου ή όχι..

Στην Hazar λίμνη υπάρχουν αρκετά κάμπινγκ. Αλλά κανένα από αυτά δεν έχει ανοίξει κανονικά ακόμα.. όλοι βρίσκονται στις προσονομασίες και στο καθάρισμα.. Σταματάμε στο πιο όμορφο και ρωτάμε αν μπορούμε να κατασκηνώσουμε..
Ναι μπορούμε και αυτό κάτω από την μισή τιμή.. και αυτό είναι οκ, γιατί τα ντους δεν δουλεύουν ακόμα! Το βράδυ μας προσφέρουν ψωμί, τυρί, ελιές σαλάμι και ρακί.. Πολύ θα θέλαμε να μιλήσουμε μεταξύ μας, αλλά χωρίς αγγλικά δεν τα καταφέρνουμε!

08-05-2019
Τα πίσω φρένα μου δεν δουλεύουν καλά.. το πρωί όταν ξεκινάω είναι οκ, μετά από λίγα χιλιόμετρα μπορώ να πατήσω μέχρι τέρμα το φρένο για να έχω ελάχιστη απόδοση.. τα τακάκια δεν τελειώσαν ακόμα.. περίεργο! δεν μπορώ να λύσω το πρόβλημα, χρειάζομαι ένα συνεργείο..
Το επόμενο Yamaha συνεργείο είναι στην πόλη Diarbakyr.
Αν συνεχίσει έτσι το τένερε, θα γνωρίσω όλα τα συνεργεία τις Yamaha στην Τουρκία!
Είναι μόνο 100 χιλιόμετρα μέχρι εκεί.
Αν μας βοηθήσουν αμέσως τότε θα τα καταφέρουμε μέχρι την πόλη Batman η οποία βρίσκετε ακόμα 100 χιλιόμετρα πιο μακρυά.
Το συνεργείο τις Yamaha το βρίσκουμε αμέσως αλλά είναι κλειστό. Είναι 11 το πρωί. Ένας νεαρός έρχεται και κάθετε μπροστά από την πόρτα.. περιμένετε μας λέει σε λίγο θα έρθουν.
Κατά τις 12 έρχεται το αφεντικό με τα υπόλοιπα παιδιά του συνεργείου..
Μας ζητά συγνώμη για την καθυστέρηση.. Επειδή έχουν ραμαζάνι και λόγο των εργαζόμενων ανοίγουν στις 12 το μεσημέρι!
Η συζήτησή μας γίνετε μόνο μέσω google μεταφραστή, γιατί κανένας δεν μιλάει αγγλικά.
Το σημαντικό είναι ότι έβγαλαν τις μοτοσυκλέτες που είχαν στο συνεργείο και έβαλαν αμέσως τις δικές μας μέσα!
Μετά από μια δοκιμαστική βόλτα με την μοτοσυκλέτα μου κατάλαβαν το πρόβλημα.. το λύσανε, κάναν ένα γενικό κοντρόλ, και στην μοτοσυκλέτα τις Αννας. Μας έδωσαν νερό για το δρόμο και δεν ήθελαν χρήματα!
Επιμέναμε να τους πληρώσουμε αλλά είπαν όχι! Το αποκορύφωμά ήταν, όταν ο ιδιοκτήτης ανεβαίνει στην μοτοσυκλέτα του και μας συνόδεψε για αρκετά χιλιόμετρα..WOW

Με τα συνεργεία τις Yamaha στην Τουρκία κάναμε πράγματι καλές εμπειρίες αλλά όσο βοηθητικές και φιλικές και να είναι αυτές οι επισκέψεις, ευχόμαστε να μην γνωρίσουμε κανένα άλλο συνεργείο!
Το απογευματάκι βρισκόμασταν στην πόλη Batman.

09.05.2019
Από το Batman, 37 χιλιόμετρα πιο μακρυά είναι η πόλη Hasankeyf

.
Πρόκειται για μια αρχαία πόλη η η οποία κατοικείτε πάνω από 4000 χρόνια. Οι σπηλιές και οι κατοικίες μέσα στα βράχια μας ταξιδεύουν στο μακρινό παρελθόν.
Οι άνθρωποι που ζουν εδώ είναι δυστυχισμένοι. Η πόλη τους, τα σπίτια τους, τα χτήματά τους, όλα αυτά θα χαθούν στους επόμενους μήνες. Το κράτος έφτιαξε ένα φράγμα, είναι έτοιμο εδώ και χρόνια και η περιοχή θα πλημμυριστεί..
Όλα αυτά τα σπίτια, θα βρίσκονται σε λίγους μήνες στο βάθος μια τεχνητής λίμνης. Παλέψανε αρκετά μας λένε.. έφτασαν μέχρι το ευρωπαϊκό δικαστήριο αλλά δυστυχώς χωρίς θετικό αποτέλεσμα..

Με χαλασμένους ασφαλτόδρομους φτάνουμε στην πόλη Van.
Είμαστε κοντά στο Ιράν και από την Ελλάδα σχεδίασα αυτή την πόλη για να αλλάξω τα λάστιχα τις μοτοσυκλέτας μου. 17000 χλμ έκαναν από τότε που τα έβαλα.. και η κατάστασή τους δεν είναι και τόσο άσχημη.. 2-3 χιλιάδες θα αντέχανε ακόμα.. αλλά η επόμενη χώρα που θα μπορώ να βρω λάστιχα για την μοτοσυκλέτα μου, θα είναι το Ουζμπεκιστάν.. μέχρι εκεί θα διασχίσω 6-7 χιλιάδες χιλιόμετρα.. οπότε καλύτερα να τα αλλάξω εδώ.
Μέσω ίντερνετ βρήκα ένα συνεργείο και με εμαιλ του παράγγειλα τα λάστιχα που θέλω.. Η απάντηση ήταν: κανένα πρόβλημα τα έχουμε δω.. τέλεια σκέφτηκα..
Παρκάρουμε στο ξενοδοχείο και πάμε μια βόλτα με τα πόδια μέχρι το συνεργείο, μακρυά δεν ήταν.. αλλά ψάξαμε αρκετή ώρα για να το βρούμε.. βρισκόμασταν 3 φορές μπροστά του και δεν το βλέπαμε.. ο λόγος για αυτό ήταν οι φωτογραφίες που είχε στο ίντερνετ και η πραγματικότητα.. οι φωτογραφίες έδειχναν ένα τέλειο μοντέρνο συνεργείο που είναι ειδικευμένο σε μεγάλες μοτοσυκλέτες για αγώνες.. η πραγματικότητα ήταν μια καλύβα από τσίγκο που διόρθωνε μικρά μηχανάκια..
δούλευαν στο έδαφος..
Α!! τα λάστιχα; πρέπει να τα παραγγείλουμε μου λέει..
Δεν ήμουν σίγουρος αν θα έρθεις!!
Έτσι πρέπει να περιμένουμε 3 μέρες μέχρι να έρθουν..
Για να μοντάρει τα καινούργια λάστιχα χρησιμοποιεί παλιό λάδι αυτοκινήτου.. και από αυτό έβαλε αρκετό. Στην πρώτη στροφή το κατάλαβα, όταν το μπροστινό καινούργιο λάστιχο άρχισε να γλιστράει!! πήγα σε ένα πλυντήριο και τα καθάρισα..

Η Van είναι όμορφη πόλη, το ξενοδοχείο μας ήταν στο κέντρο και έτσι είχαμε αρκετές μέρες στην διάθεσή μας για να απολαύσουμε την πόλη.. κάθε ηλιοβασίλεμα πιάναμε θέση σε ένα εστιατόριο για φαγητό, και μετά τσάι και πάλι τσάι, βόλτες και που και που τάβλι..

15.05.2019
100 χιλιόμετρα πιο μακρυά και με υπέροχο δρόμο βρισκόμαστε στα σύνορα Kapaköy. Μπροστά μας βρίσκετε το Ιράν. Όλα έγιναν πολύ γρήγορα, έξοδος από Τουρκιά, είσοδος στο Ιράν, εκεί μας λένε ένα μεγάλο ΟΧΙ επειδή οι μοτοσυκλέτες μας είναι πάνω από 250 κυβικά.. και έτσι επιστρέψαμε πίσω στην Τουρκία.

16.05.2019
Από το Igdir ταξιδεύουμε προς Kars. Ορεινή όμορφη παραμυθένια περιοχή. Ο δρόμος δεν έχει καθόλου κίνηση, συναντάμε βουνά με φανταστικά χρώματα. Πολλά άλογα κυκλοφορούν ελευθέρα.. επειδή πρόκειται για ολόκληρα κοπάδια σκεφτόμαστε ότι ίσως να είναι και άγρια..
Στα πιο όμορφα σημεία σταματάμε για διάλειμμα, φαγητό και φωτογραφίες. Στο τέλος τις ημέρας διανυχτερεύουμε στο Kars.

17.05.2019 Η σημερινή διαδρομή έχει όμορφα τοπία

αλλά όλα τα άλλα είναι άσχημα.. παντού εργοτάξια, φορτηγά με βαρύ φορτίο.. κλειστεί δρόμοι που μας αναγκάζουν να περιμένουμε πολύ.. εδώ γίνονται μεγάλα έργα.. μέσα σε λίγες ώρες περάσαμε μέσα από τόσα πολλά τούνελ.. περισσότερα από όλα που έχει η Ελβετία.. ολοκαίνουργια μοντέρνα τούνελ.. και μετά άρχισαν πάλι τα εργοτάξια και το περίμενε.. το βραδάκι φτάσαμε στην πόλη Yusufeli, είμαστε κουρασμένοι και γεμάτοι με σκόνη. Εδώ θα διανυχτερεύσουμε αλλά το ξενοδοχείο αποδείχτηκε σαν περιπέτεια.
Πρώτον δεν βρίσκαμε δωμάτιο γιατί ήταν όλα γεμάτα.. ίσως να διανυκτερεύουν εδώ όλοι οι εργάτες που δουλεύουν στα εργοτάξια.. αλλιώς δεν μπορώ να το εξηγήσω. Τελικά βρίσκουμε ένα και είναι το ξενοδοχείο απελπισίας.
Είναι ότι χειρότερο είχαμε στην μέχρι τώρα ζωή μας..
Δεν τολμήσαμε να ακουμπήσουμε τις κουβέρτες και το στρώμα..
βάλαμε πάνω τους υπνόσακους μας και προσπαθήσαμε να κοιμηθούμε χωρίς να έχουμε επαφή με το κρεβάτι..
Ακριβώς μπροστά μου, βρισκόταν μια βρόμικη τουαλέτα με μια χαλασμένη κουρτίνα, αντί για χαρτί υγείας, είχαν ένα κουβά με νερό.. κανένας μας δεν πήγε στην τουαλέτα.. αλλά όταν ο διπλανός το έκανε, βρομούσε η δικιά μας.. το πρωί, πολύ πρωί φύγαμε χωρίς να πούμε αντίο σε κανέναν.

Έτσι είδαμε την Τουρκία:
Στην χώρα νιώσαμε πολύ ασφαλείς. Συχνά στις διανυκτερεύσεις μας, δεν κλειδώναμε ούτε καν το δωμάτιό μας. Οι άνθρωποι που συναντήσαμε ήταν φιλικοί, φιλόξενοι και εγκάρδιοι.

Οι εθνικοί δρόμοι στην Τουρκία βρίσκονται σε τέλεια κατάσταση και συχνά καλύτεροι από τους αυτοκινητόδρομους τις Ευρώπης. Οι Τούρκοι οδηγούν γρήγορα αλλά προσέχτηκα. Δεν είχαμε καμία επικίνδυνη κατάσταση στην κυκλοφορία.
Οι επαρχιακοί δρόμοι είναι σχεδόν άδειοι από κυκλοφορία, συχνά οδηγούν σε πανέμορφα τοπία με γραφικά χωριά! είναι αρκετά ενδιαφέρων.
Για αυτούς που αγαπούν τις εκτός δρόμου διαδρομές, μπορούμε να πούμε ότι στην τουρκιά βρίσκονται στην σωστή χώρα.. εδώ μπορείς να διασχίσεις όλη την χώρα Offroad και ανάμεσα από τοπία που σου κόβουν την ανάσα.

Τιμές 2019: Για τα κάμπινγκ πληρώσαμε μέσω όρο 8€ για δύο άτομα.
Για ξενοδοχεία , διπλό δωμάτιο με πρωινό, μεταξύ 15 και 25€.
Τρόφιμα είναι πολύ φτηνά, κυρίως στις λακές αγορές. Το φαγητό στα ντόπια εστιατόρια αποτελείτε απο σούπα για πρώτο πιάτο, κύριο πιάτο κάτι με κρέας, σαλάτα, ψωμί και ποτό, μέσος όρος 5€/άτομο και έχεις χορτάσει για όλη την ημέρα. Το ντόπιο φαγητό μας άρεσε πάρα πολύ. Ακόμα και για αυτούς που δεν τρωνε κρέας όπως η Αννα υπάρχει σε κάθε εστιατόριο αρκετά φαγητά για επιλογή.
Μείναμε 44 μέρες στην χώρα και ταξιδέψαμε σε πολλά σημεία, χρησιμοποιήσαμε μικρούς και επαρχιακούς δρόμους και το ταξίδι μας ήταν με αργό ρυθμό.
Δεν είδαμε τα πάντα, για αυτό θα χρειαζόμασταν τον τριπλάσιο χρόνο και σίγουρα υπάρχουν πάρα πολλά σημεία που θα άξιζε να επισκεφτούμε.

Το βίντεο: