Άννα: Για έναν ολόκληρο χρόνο και χωρίς καμία βλάβη ή το παραμικρό πρόβλημα, έζησα με το Honda NC750X τις περιπέτειες ενός ταξιδιού σε 3 ηπείρους .
Το αυτόματο κιβώτιο ταχύτητος της ήταν για μένα, στις πρώτες εμπειρίες μου με μια μοτοσυκλέτα, μια μεγάλη βοήθεια και μου έκανε το ταξίδι πολύ πιο εύκολο και απολαυστικό.
Απλά ανοίγεις το γκάζι και απολαμβάνεις..
Πάνω από 50.000 χιλιόμετρα με κουβάλησε με ασφάλεια μέσα από όλες τις καιρικές συνθήκες.
Μέσα από γεμάτες οχήματα και οδικά χαοτικές πόλεις, μέσα από πεδιάδες και βουνά, σε απότομα ανηφορικά δρομάκια, με γενναιότητα πέρασε μέσα από πλημμυρισμένους δρόμους, στους ισχυρότερους άνεμους κρατούσε σταθερά στην λωρίδα της , η οδήγηση με θερμοκρασίες 50 °C και άνω δεν την ενόχλησαν, (εμένα ναι ) σε χαλικόδρομους και σε δρόμους φτιαγμένους από χοντρές πέτρες κινιόταν με τα φαρδιά της λάστιχα λίγο άκομψα , πράγμα που τακτικά με γέμιζε με αδρεναλίνη..
Όλα αυτά τα κατάφερε μια χαρά, τώρα όμως θέλω να αναφέρω και το, “αλλά”..
και για αυτό δεν φταίει αυτή.. αλλά για μένα είναι μια χοντρή και υπέρβαρη μοτοσυκλέτα..ειδικά με το φορτίο της..
Εγώ είμαι μια κοντή, ελαφριά, γυναίκα και δεν έχω μεγάλη δύναμη.
Για την προστασία μου, έμαθα να πηδάω γρήγορα από αυτήν, όταν το βάρος της με τραβούσε στα πλάγια..και αυτό γινόταν αρκετά συχνά.
Και μερικές φορές ήταν για να ντρέπομαι, π.χ. αν αυτό συνέβαινε μπροστά σε ένα φανάρι. Όπως τότε στη Tarifa τις Ισπανίας, μια μικρή λακκούβα στην άσφαλτο, ακριβώς εκεί που ήταν να βάλω το πόδι μου ήταν αρκετή για να ξαπλώσει η μηχανή μου στον δρόμο και εγώ να στέκομαι αμήχανα δίπλα της.
Ο Γιώργος με την μοτοσυκλέτα του είχε ήδη στρίψει στην επόμενη γωνία. μέσω του συστήματος επικοινωνίας τον ακούω βραχνιαστά να λέει : Που κόλλησες πάλι; Ευτυχώς, δύο νέοι Ισπανοί έσπευσαν να με βοηθήσουν και μου σήκωσαν την κόκκινη μηχανή μου.. Muchas Gracias.
Από κάποια στιγμή και μετά, με κυριάρχησε η αίσθηση ότι πάσχω από ένα είδος εξάρτησης στο να πέφτω, ότι το χρειάζομαι για να μου “φτιάξει” την ημέρα μου.. Έτσι τα πεσίματα με ακολουθούσαν σε 3 ηπείρους.
Το αποκορύφωμα το είχα στο Μεξικό, που το αποτέλεσμα ήταν βαριά χτυπημένα πλευρά και 2 εβδομάδες ανάρρωση…
Έτσι, μετά την επιστροφή μας, ήρθε η ώρα που της το είπα: Δεν ταιριάζουμε μαζί και πρέπει να χωρίσουμε. Είσαι μόνο ένα μηχάνημα.. και όμως είμαι πολύ λυπημένη που θα σε αποχωριστώ, γιατί μαζί σου συνδέονται πολλές υπέροχες εμπειρίες και αναμνήσεις..
Πάνω απ ‘όλα θα μου λείψει ο αποθηκευτικός χώρος σου, εκεί που στις άλλες μοτοσυκλέτες βρίσκεται το ρεζερβουάρ. Όπου (όχι μόνο) οι γυναίκες μπορούν να αποθηκεύσουν με ασφάλεια την τσάντα τους γεμάτη με μικροπράγματα.. αλλά και μερικές φορές τα λαχανικά που αγοράστηκαν στην αγορά του Μαρόκου..
