„Wheel of Time“.
Η ρόδα του χρόνου γυρίζει ασταμάτητα.
Το όνομά μου είναι Αννα Λίνκ-Μακρής.
Μεγάλωσα σε μια αγροτική περιοχή της Βεστφαλίας Γερμανίας.
Αυτό που έχει μείνει στην μνήμη μου από την παιδική μου ηλικία είναι οι διακοπές κάμπινγκ που κάναμε με όλη την οικογένεια κάθε χρόνο.
Πράγματι, τα ταξίδια τα βρίσκω συναρπαστικά.. μου αρέσει να βρίσκομαι όλη την ημέρα έξω, και ας είναι στην βροχή ή στον καυτερό ήλιο.
Μετά το σχολείο και την επαγγελματική μου αποκατάσταση (είμαι Νοσοκόμα και νηπιαγωγός), ακολούθησε αρκετά γρήγορα η δικιά μου οικογένεια. Έγινα μητέρα 3 παιδιών.
Την συνεισφορά μου στα οικονομικά μας, την κέρδιζα κυρίως με την φροντίδα ανθρώπων με ειδικές ανάγκες.
Τις διακοπές μας τις περνούσαμε με μια σκηνή και ένα τροχόσπιτο ταξιδεύοντας κάθε χρόνο κάπου στην Ελλάδα.
Έτσι σιγά σιγά την γυρίσαμε όλη! εκτός από τα νησιά!
Έχω μετακομίσει πολύ συχνά, οχι μόνο απο πόλη σε πόλη αλλά και απο μια χώρα στην άλλη! Έζησα ένα μικρό χρονικό διάστημα στην Ελλάδα, πολλά χρόνια στη Γερμανία και αρκετά χρόνια στην Ελβετία.
Τώρα ζω στο βούπερταλ τις Γερμανίας.
Όλα αυτά μαζί με τον Γιώργο, τον συνάντησα με τα 23 μου χρόνια στην Ελλάδα. Τον ερωτεύτηκα, τον αγάπησα και είμαστε ένα ζευγάρι εδώ και 30 χρόνια! Οι δύό μας έχουμε αποδειχθεί σαν ένα πολύ καλό team.
Έχω την ξεκάθαρη αίσθηση ότι μια νέα φάση της ζωής μου ξεκινά. Η ευθύνη για τα τρία παιδιά δεν υπάρχει πλέον. Στο τρέχον έτος η οικογένεια μας μεγαλώνει με δυο εγγόνια. Είμαστε παππούς και Γιαγιά.
Όταν κοιτάζω πίσω, στην ζωή μας μέχρι τώρα, έχουμε κάνει πολλά και ότι κάναμε το κάναμε σωστά και με χαρά.
.
Η ρόδα του χρόνου με έχει ήδη φτάσει στο σημείο όπου τα παιδιά έχουν μεγαλώσει, „άπλωσαν τα φτερά τους και πετάξαν“..
Με τον δικό τους τρόπο δημιουργούν πλέον το μέλλον τους.
Και εμείς;
Όλα αυτά τα χρόνια μέχρι τώρα η προτεραιότητά μας ήταν: η οικογένεια, ένα όμορφο σπίτι, η δουλειά και τα χρήματα για την επιβίωση..
Παρόλο που οι υποχρεώσεις που μας πίεζαν σε αυτό τον τρόπο ζωής, δεν υπάρχουν πλέον, εμείς συνεχίσουμε με την ίδια ζωή!..
Δεν είναι τρελό;
Είναι σαν να λάβαμε μέρος σε ένα μαραθώνιο αγώνα! το τέρμα το έχουμε περάσει! αλλά εμείς συνεχίζουμε να τρέχουμε από συνήθεια!
Κάπου εκεί γεννιέται το ερώτημα:
Τι κάνουν δύο γονείς με τη ζωή τους, όταν η „φωλιά“ είναι πλέον κενή;
Και αν αυτοί οι γονείς εξακολουθούν να είναι σε φόρμα και να αισθάνονται νέοι, τότε γίνονται πολλά !
Χωρίς τις υποχρεώσεις πλέον, σταμάτησα να κοιτάω τόσο βαθειά στο μέλλον!
Οι εποχές για τους μακροχρόνιους σχεδιασμούς έχουν περάσει!
Ήρθε η εποχή να σείσουμε όπως το λένε στην Ελλάδα!. Βλέποντας και κάνοντας! πολύ ωραία ακούγετε έτσι;
Άρχισα λοιπόν με τον Γιώργο να κοιτάξουμε τον εαυτό μας και αφήσαμε τα παλιά θαμμένα όνειρα να έρθουν στην επιφάνεια.
Πριν από πολλά χρόνια, υπήρχε μία περιπλανήτρια με την επιθυμία να ταξιδεύει;
Αρχές το 2015 αγόρασα μία μοτοσικλέτα και μετά πήρα το δίπλωμα οδήγησης.
Στα ταξιδάκια μας με τις μοτοσυκλέτες τα Σαββατοκύριακα άρχισα με τον Γιώργο να ονειρεύομαι ένα μακρινό ταξίδι μόνο το προορισμό δεν ξέραμε ακόμα.. αφήσαμε λοιπόν την φαντασία μας και τις ιδέες μας να τρέξουν.. Ε;!. Νομίζω το παράκαναν με το τρέξιμο!!
Από τότε βρισκόμαστε στην διάλυση τις μέχρι τώρα ομαλή ζωή μας και προχωράμε στην προετοιμασία ενός παγκόσμιου ταξιδιού, χωρίς χρονικό περιορισμό! Δεν είναι τίποτα λιγότερο από τον γύρω του κόσμου με 2 μοτοσυκλέτες!
με το σκεπτικό Αν όχι τώρα κάτι τέτοιο, τότε πότε; ξεκινάμε την πραγματοποίηση..
Πω πω, το σχέδιο αυτό ακούγετε πραγματικά καλό..είναι η μυρωδιά της περιπέτειας και της ελευθερίας.
Από την απόφαση και μετά αρχίσαμε βήμα-βήμα να εφαρμόσουμε όλες αυτές τις φαντασιώσεις και όνειρα στην πραγματικότητα.
Και ένα σας λέω: Αυτό είναι πραγματικά πολλή πολλή δουλειά!
Είναι τόσες πολλές αποφάσεις που πρέπει να ληφθούν! τόσες εκκρεμότητες που πρέπει να λυθούν.. τώρα είναι αρχές Ιουλίου και η to-do λίστα μας είναι ακόμα μεγάλη! Αλλά καταφέραμε πάρα πολλά! πουλήσαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε! το διαμέρισμά μας που κρατάμε για τα γερατειά μας το νοικιάσαμε επιπλωμένο από τον Οκτώβριο! σταματήσαμε όλα τα έξοδα και ρευστοποιήσαμε ότι μπορούσαμε!
Ο Στόχος μας είναι, μία ημέρα στις αρχές Σεπτεμβρίου να καβαλήσουμε τις φορτωμένες μας μοτοσικλέτες και να αποχαιρετίσουμε επ ‚αόριστον την οικογένεια, τους φίλους μας και το Βούπερταλ..
Όταν σκέφτομαι και φαντάζομαι αυτή τη στιγμή σφίγγει το στομάχι μου. Αυτό γίνετε από την χαρά και τον ενθουσιασμό να μπω σε αυτή την περιπέτεια μαζί με τον Γιώργο. Αλλά υπάρχει επίσης και η θλίψη, γιατί για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα δεν θα βλέπω τους ανθρώπους που αγαπώ. Υπάρχει επίσης και ο φόβος για το τι θα μπορούσε να συμβεί.
Ο Γκαίτε είχε γράψει: „Αλίμονό μου..Δύο ψυχές χτυπάν στο στήθος μου.. η μία είναι η περιπετειώδης ψυχή και η άλλη η ψυχή μιας πραγματικής μητέρας“.
