Ημερολόγιο

Μετά από πολλές και κουραστικές προετοιμασίες ήρθε η ώρα να ξεκινήσουμε..Στις 03.09.2016 φορτωμένοι ξεκινάμε το ταξίδι της ζωής μας.. Ο πρώτος μας προορισμός ήταν το αποχερετιστικό παρτυ που οργάνωσε η κόρη μας! Ήταν μια όμορφη συνάντηση και το απολαύσαμε όλοι. 700 βροχερά χιλιόμετρα πιο μακριά έπρεπε να κάναμε το ίδιο Περισσότερα …

Η αναχώρηση από την Κωνστάντια της Γερμανίας ήταν λίγο περίεργη! Η Αννα θέλει να φέρει την μηχανή της λίγο πιο κοντά στην σκηνή να την φορτώσει! Έχει τόσα πολλά μικροπράγματα που βαριόταν το πέρα δώθε! Μετά από 1 λεπτό την ακούω τρομαγμένη να μου λέει: Γιώργο η μηχανή μου δεν Περισσότερα …

Μετά ένα νόστιμο φαγητό σε ένα επαρχιακό χωριουδάκι στης Γερμανίας, περάσαμε τα σύνορα τις Γαλλίας. Δεν είναι η πρώτη φορά που ταξιδεύουμε στην Γαλλία. Ξέρουμε τις μεγάλες πόλεις της και την ζωή σε αυτές. Αποφασίσαμε λοιπόν να γνωρίσουμε την επαρχία. Το σχέδιο ήταν: καθόλου αυτοκινητόδρομος και σπάνια γρήγορους δρόμους. Διασχίσαμε Περισσότερα …

Στις 23.09.2016 φτάσαμε στην Ισπανία.. ο παραλιακός δρόμος από την Γαλλία για Ισπανία οδηγεί μέσα από αρκετές πόλεις που το Stop and Go γίνετε ανυπόφορο! Τις μεγάλες πόλεις τις περάσαμε από τον αυτοκινητόδρομο. Εκεί διαπιστώσαμε ότι και στην Γαλλία υπάρχουν διόδια!..από βαρεμάρα αρχίσαμε αν παίζουμε..οδηγούμε διπλά δίπλα μπροστά από την Περισσότερα …

Εχω την εντύπωση ότι τα σύννεφα και η βροχή μας ακολουθούν από την αρχή του ταξιδιού μας.
Είναι καλύτερα να πάμε νότια!
Αφήσαμε λοιπόν "το τέλος του κόσμου" πίσω μας και προσπερνώντας μια γέφυρα αλλάξαμε και την χώρα! Είμαστε στην Πορτογαλία!
Στην δυτική χώρα τις Ευρώπης που τελειώνει στον ατλαντικό!
Το όνομά της το πήρε από το λιμάνι πόρτο αλλά οι κάτοικοι επιμένουν ότι το όνομα προέρχεται από τον κόκορα του λιμανιού (πόρτο γάλο). Για αυτό έχουν και τον κόκορα σαν το σημάδι τους. Συνέχεια..

Την ευγνωμοσύνη μου την δείχνω στον βοηθό μας με 100 Διράμ – νομισμα του μαρόκου που ισοδυναμούν με 10 €. (10διραμ =1€ ).
Kανονικά ήθελα να του δώσω λιγότερα, αλλά είχα μόνο κατοστάρικα στο πορτοφόλι και καμία δυνατότητα μέχρι τώρα να τα χαλάσω!
και κάπου εδώ αρχίζει το Μαρόκο!
Γιατί 10€ δεν είναι αρκετά για τον βοηθό μας! σε μια χώρα που το μηνιάτικο είναι 300€ το μήνα, για αυτόν τα 10€ για τα 300 μέτρα απόσταση, ήταν λίγα.. για την βοήθεια που μας έδωσε, ήθελε 10 το κάθε άτομο! έτρεξε και ίδρωσε μου λέει.. όσο μιλούσαμε μπλοκάραμε και το δρόμο, και αυτός έκανε λες και του πήραμε την τιμή! Η Αννα του δίνει νευρικά τα άλλα 10€ και αυτός εξαφανίζετε τρέχοντας. Συνέχεια..

Κάθε χάραμα ξυπνάω από την μυρωδιά του τζακιού, και του καπνού στο δωμάτιο..είναι αυτός ο γλυκός καπνός που απλώνετε όταν ανάβουμε το τζάκι ..
Κανονικά είναι η ώρα που σηκώνομαι για να πάω στην τουαλέτα και μετά ξαναγυρίσω πάλι στο κρεβάτι..
Ο δρόμος προς το μπάνιο περνάει μέσα από το σαλόνι, εκεί βρίσκετε το τζάκι, γύρω από αυτό κάθονται οι οικοδεσπότες..εννοώ τους πραγματικούς, αυτούς που μας καλοδέχτηκαν στο σπίτι, αυτές οι ευγενικές σιλουέτες που ποτέ δεν είδαμε το πρόσωπό τους..
Ζουν και αυτοί εκεί μέσα μαζί μας διακριτικά και προσπαθούν όσο μπορούν να μην ενοχλούν..
κάθε πρωί, τα χαράματα, ανάβουν το τζάκι για να ζεσταθεί το σπίτι και να μην κρυώνουμε..
κάθονται γύρω από την φωτιά, ζεσταίνονται, πίνουν το τσάι τους και συζητούν ήρεμα και ψιθυριστά..το τσάι μπορώ και το μυρίζω..αυτοί είναι ακόμα τυλιγμένοι με τις κουβέρτες τους, έχουν τα χρωματιστά μαντήλια στο κεφάλι τους, κόκκινα, κίτρινα, μπλε..είναι ένας άντρας και δυο γυναίκες.. Συνέχεια..

Από την Πορτογαλία την Ισπανία και Μαρόκο, ψάχναμε για καλή φτηνή εταιρία που θα αναλάμβανε την μεταφορά των μηχανών μας για το Μεξικό..
Ακούσαμε πολλούς, περιμέναμε μάταια απάντηση από αρκετές εταιρίες. Το αποκορύφωμα ήταν στο Μαρόκο και ειδικά στην εμπορική και βιομηχανική πόλη την Καζαμπλάνκα. Περάσαμε μια ολόκληρη εβδομάδα με το να επισκεπτόμαστε τις κάργκο εταιρίες και να προσπαθούμε να βρούμε μια λύση για την μεταφορά! λίγες ήταν αυτές που το έλεγαν ξεκάθαρα δεν δουλεύουμε με ιδιώτες..οι περισσότερες άρχιζαν με το "κανένα πρόβλημα" ανταλλαγεί τηλεφώνων και εμαιλ μέχρι τα στοιχεία απο τις μοτοσυκλέτες..και εκεί τελείωνε η όλη φάση!
Άδικα περιμέναμε απάντηση και άδικα τους τηλεφωνούσαμε..Συνέχεια..

Όσο πιο πολύ αποκρινόμαστε από το Quintana Roo (Κουαντάνα ρο ) τόσο και λιγότερο τουρισμό συναντάμε.
Με αυτό εννοούμε τα τεράστια απαίσια ξενοδοχεία γεμάτα με Αμερικάνους, Καναδούς και Ευρωπαίους! Tα τουριστικά μαγαζιά, το ένα δίπλα στο άλλο, όπως στο Cancun και στο Playa del Carmen.
Από εδώ και στο εξής με κάθε χιλιόμετρο που κάνουμε, απλώνετε μπροστά μας όλο και ποιο πολύ το αυθεντικό Μεξικό. Είναι έτσι όπως το περιμέναμε.
Στις 15.02.2017 και μετά την Chichen Itza και Merida φτάσαμε ξανά στην θάλασσα και στο όμορφο Celestun ( Σελεστούν). Συνέχεια..

Αυτή η οικογένεια είναι οι μοναδικοί άνθρωποι που ζουν σε αυτά τα 60χλμ ζούγκλα. Η διαδρομή προς το σπίτι τους αποτελείτε από έναν βραχώδη και γεμάτο με ρίζες δρόμο. Σε ορισμένα σημεία ήταν σαν οι μηχανές μας να ανέβαιναν σκαλοπάτια..Σε τέτοιο δρόμο δεν έχουμε ξαναοδηγήσει μέχρι τώρα..ούτε και στο Endurotraining που λάβαμε μέρος..
Με κάθε τέτοια διαδρομή που συναντάμε, καλυτερεύουμε τις οδικές μας εμπειρίες και τελικά χωρίς μελανιές και γρατσουνιές φτάνουμε στο Camp.
Εκεί υποδεχόμαστε από έναν τεράστιο σκύλο με το βαθύ του γάβγισμα.. Μια ματιά σε αυτόν όμως, αρκούσε για να καταλάβουμε ότι το παίζει άγριος αλλά δεν είναι..
Πίσω του έρχεται ο Φερνάντο ο οποίος μαζί με την γυναίκα του Λέτη, διατηρεί και ζει σε αυτό το οικολογικό Camp επί 15 χρόνια Συνέχεια..

Ένας Μεξικανός καταναλώνει κατά μέσο όρο 70 κιλά το χρόνο, αν βάλουμε αυτά τα Τορτίγια το ένα πάνω από το άλλο, μπορούμε να φτιάξουμε μια με εντυπωσιακή κολόνα, περίπου 7 μέτρα ύψος.
Αν πάρουμε τα Τορτίγια που τρώνε τα 110 εκατομμύρια Μεξικάνοι σε μία μόνο ημέρα, και τα βάλουμε το ένα δίπλα από το άλλο, κάνουμε πάνω από πέντε φορές τον γύρω του κόσμου και αυτό από τον ισημερινό.
Με τα Τορτίλια που τρώνε σε ένα χρόνο, μπορούμε να φτιάξουμε έναν αυτοκινητόδρομο δύο λωρίδων κυκλοφορίας μέχρι το φεγγάρι, ή με τα Τορτίλια που τρώνε σε χίλιες μέρες, μπορούμε να σκεπάσουμε όλο το Μεξικό, με τα περίπου 2 εκατομμύρια τετραγωνικά χιλιόμετρα του. Συνέχεια..

Οι ινδιάνοι πιστεύουν ότι μεταξύ ανθρώπων και ζώων υπάρχει μια πνευματική σύνδεση.
Έτσι λοιπόν όταν είναι άρρωστοι ή έχουν προβλήματα μπορούν να απαλλαγούν από αυτά μεταφέροντας τα σε ένα ζώο..
Για αυτή την θεραπεία χρειάζονται:
-Ένας θεραπευτή. ( τις περισσότερες φορές αυτό τον ρόλο τον αναλαμβάνει ο παππούς ή η γιαγιά)
-Όλη την οικογένεια, Ένα ζωντανό κοτόπουλο, Coca Cola! και Τεκίλα.
Η οικογένεια συγκεντρώνετε στην εκκλησία. Καθιστοί και γύρω από τα κεριά προσεύχονται. Συνέχεια..

Το Durango είναι η πόλη των σκορπιών. Όχι στην πόλη βέβαια, αλλά στην εξοχή ζουν οι πιο δηλητηριώδεις άσπροι σκορπιοί. Ένα τσίμπημα από ένα τέτοιο ζώο και έχεις 15 λεπτά χρόνο να σώσεις την ζωή σου.
Το τελευταίο βράδυ το περνάμε με 2 Μεξικάνους που γνωρίσαμε, στην πιο τρελή Pub τις πόλης.
Εκεί σερβίρουν το δικό τους μεσκάλ. Ένα ποτό σαν την τεκίλα, που έχει μέσα τους δηλητηριώδεις σκορπιούς.
Το δηλητήριο του σκορπιού αναμιγνύετε με το αλκοόλ. Ήπια αρκετά ποτηράκια μάσησα και κατάπια τον σκορπιό που υπήρχε μέσα και μετά δοκίμασα ορισμένους στη σκάρα ψημένους, σκορπιούς. Δεν ξέρω πως τους προετοιμάζουν αλλά τους ψήνουν στην σκάρα και τους σερβίρουν συνοδευτικά με το ποτό! Είναι τραγανοί και πράγματι έχουν την γεύση σαν πατατάκια!
Η Αννα προτίμησε το μεσκάλ με μέντα. Συνέχεια..

Ανακαλύψαμε το πιο όμορφο και ειρηνικό μέρος του μέχρι τώρα ταξιδιού μας! Καθόμαστε για μέρες και απολαμβάνουμε την άσπρη παραλία, χωρίς τρέχουσο νερό, ρεύμα, ίντερνετ..αλλά με πανσέληνο, ίσκιο, ζέστη, κρυστάλλινα νερά που δεν σε αφήνουν να βγεις από μέσα τους.. Το πρωί ανάβουμε φωτιά φτιάχνουμε τον καφέ μας και απολαμβάνουμε την ανατολή του ηλίου παρακολουθώντας τον φαλαινοκαρχαρίες και τα δελφίνια.. είμαστε σίγουροι.. βρισκόμαστε στον παράδεισο! Συνέχεια..

Από τις 20 Μαΐου έως 14 Ιουλίου του 2017, σχεδόν δύο μήνες, ταξιδεύουμε στην δυτική πλευρά των Ηνωμένων Πολιτειών. Διασχίζουμε τις περιοχές Καλιφόρνια, Αριζόνα, Γιούτα, Νέο Μεξικό, Ουαϊόμινγκ, Κολοράντο και Μοντάνα.

Αν και το ξέραμε, τρομάξαμε από τις τιμές στις ΗΠΑ. Τα πάντα είναι πολύ πιο ακριβά από ότι στο Μεξικό. Οι τιμές των ξενοδοχείων είναι τσουχτερές, Η Χώρα όμως έχει μια όμορφη κάμπινγκ κουλτούρα και το ελεύθερο κάμπινγκ επιτρέπεται! Αποφασίσαμε από τώρα και στο εξής, να κοιμόμαστε στο «ξενοδοχείο εκατομμυρίων αστέρων».

Μαγειρεύουμε μόνοι μας , και όμως, αυτό κοστίζει περισσότερο από ότι να τρως σε μεξικανικά εστιατόρια. Συνέχεια..

Στις 14 Ιουλίου 2017, αφήνουμε πίσω μας τις ΗΠΑ και μέσω ενός μικρού επαρχιακού δρόμου μπαίνουμε στον Καναδά . Στα σύνορα μας ρωτάνε για την διαδρομή του ταξίδι μας, αν έχουμε κάτι να δηλώσουμε, και ταυτόχρονα βάζουν μια σφραγίδα στο διαβατήριο και μας εύχονται ένα καλό ταξίδι. Διαδικασία 3-4 λεπτά, Ούτε που κατεβήκαμε από τις μηχανές μας και η Αννα δεν έβγαλε ούτε καν το κράνος της.. Είναι η πιο γρήγορη και εύκολη διάβαση συνόρων που απαιτεί έλεγχο διαβατηρίων με σφραγίδα και βίζα.!
Η βίζα είναι και αυτή για 3 μήνες.
Για τις μηχανές μας δεν ζητήσανε τίποτε ούτε καταγράψαν κάτι από αυτές!  Συνέχεια..

Σήμερα το μπλε κυριαρχεί στον ουρανό. Στις 9 το πρωί, μετά από τον καφέ, καβαλάμε τις μοτοσικλέτες μας και κατευθυνόμαστε προς τη Ρώμη. Για πρωινό, μας σερβίρετε μια διαδρομή γεμάτη αδρεναλίνη.. μικρά χωριά, απίστευτα ανηφορικά δρομάκια, που αντί να τελειώνουν σε στροφές, έχουν γωνιές 90 μοιρών. Για να πάρουμε μια τέτοια στροφή πρέπει να σταματήσουμε και κάνουμε λίγο πίσω. Δύο φορές χανόμαστε σε αυτά τα σοκάκια.. αναγκαζόμαστε να γυρίσουμε πίσω… Αλλά αυτό δεν θα είναι η τελευταία φορά για σήμερα..  Συνέχεια..

Προτού ανατείλει ο ήλιος ξυπνάμε από τις κραυγές του μουεζίνη που από τα μεγάφωνα του, καλεί τους πιστούς μωαμεθανούς να κάνουν την πρωινή τους προσευχή. Είναι ένας ήχος που μας είναι γνωστός, τον ακούμε ευχαρίστως και για να είμαι ειλικρινής τον πεθυμήσαμε..
Νιώθουμε ξεκούραστοι και γεμάτη όρεξη για εμπειρίες σε αυτή την χώρα! ο πρώτος μας προορισμός είναι το Bizerte.
Οδηγούμε επαρχιακούς δρόμους και συνειδητοποιούμε γρήγορα ότι εγκαταλείψαμε την Ευρώπη.
Άλογα με τα κάρα τους, κοπάδια με πρόβατα, παλιά σχεδόν σάπια φορτηγά και λεωφορεία, που με τα καυσαέρια τους μαυρίζουν τα πάντα πίσω τους.. όλα αυτά και ακόμα περισσότερα κινούνται σε αυτούς τους δρόμους.
Η κυκλοφορία όμως σε σύγκριση με αυτή τις Ευρώπης είναι αρμονική, και ήρεμη .
Συχνά μας κορνάρουν και μας χαιρετούν φιλικά, ή μας φωτογραφίζουν.. Συνέχεια..

Πάνω από 4 μήνες περάσαμε στην Άρτα. Είναι η περιοχή από όπου κατάγομαι.

Το σπίτι των γωνιών μου έγινε το χειμερινό μας καταφύγιο.

Παλιά ερχόμασταν που και που με τα παιδιά μας για λίγες μέρες, αλλά ποτέ δεν καθίσαμε με την Αννα τόσους πολλούς μήνες εδώ.  Συνέχεια..

Σήμερα θα εγκαταλείψουμε την Ελλάδα και για πρώτη φορά θα επισκεφτούμε την Τουρκία.
Από την Αλεξανδρούπολη μέχρι τα σύνορα είναι μια ώρα δρόμος.
Περνάμε όλες τις ουρές από τα παρκαρισμένα φορτηγά και φτάνουμε πίσω από τα ΙΧ..
Είναι γύρω στα 15 αυτοκίνητα μπροστά μας.. σβήνω την μηχανή μου και περιμένοντας παρακολουθώ τους ανθρώπους γύρω μου..
Μπροστά μου βρίσκετε μια οικογένεια σε ένα ΙΧ.. ο άνδρας νευριασμένος βγαίνει από την ουρά και οδηγάει στην άκρη, κατεβαίνουν όλοι και ψάχνουν το αυτοκίνητο.. γύρω από αυτό, κάτω από αυτό..Συνέχεια..

Ενάμιση μήνα ταξιδεύουμε στον Καύκασο και στις χώρες  Γεωργία,  Αρμενία, και την δημοκρατία Αρτσάχ !

Χωρίς να γνωρίζουμε ακριβώς ποια διαδρομή θα ακολουθήσουμε, μπαίνουμε από την τουρκιά στο Μπατούμι τις Γεωργίας.  Στην Τουρκία τις τελευταίες ημέρες οδηγούσαμε εξοχικά σε μικρούς δρόμους διασχίζοντας αραιοκατοικημένες περιοχές με ελάχιστα οχήματα. Αυτό αλλάζει εδώ στη Γεωργία. Ο παράκτιος δρόμος τις Μαύρη Θάλασσα έχει πάρα πολύ κίνηση! Πολλοί Γεωργιανοί οδηγήσουν επιθετικά, αρκετά επικίνδυνα και με μεγάλο ρίσκο.
Οι προσπεράσεις τους είναι αδίσταχτες και ανηλεής. Οδηγούμε παθητικά και χρειαζόμαστε χρόνο μέχρι να συνηθίσουμε και να προσαρμοστούμε στο στυλ οδήγησης του. Συνέχεια..

Από την Γεωργία και μέσω τις υπέροχης διαδρομής που προσφέρει ο παλιός στρατιωτικός δρόμος, φτάσαμε στα σύνορα τις Ρωσίας
Μέσω Βλαδικαβκάζ,Ροστόβ ον Ντόν οδηγήσαμε 2000χλμ μέχρι την Μόσχα, και άλλα 700χλμ μέχρι την πιο όμορφη πόλη του κόσμου, την Αγία Πετρούπολη. Από εκεί αποφασίσαμε να οδηγήσουμε 1700χλμ πιο βόρεια! Στην περιοχή Καρελία που είναι γεμάτη με δάση και αμέτρητες λίμνες! Μέσα στην άγρια αυτή φύση ανακαλύψαμε προϊστορικά πετρογλυφικά, που είναι πιο παλιά και από τις πυραμίδες τις Αιγύπτου. Συνεχίσαμε προς τον βορρά, περάσαμε τον Αρκτικό κύκλο και βρεθήκαμε στην μεγαλύτερη πόλη του κόσμου που βρίσκετε βόρεια του.. την πόλη Μορμάνσκ! Πριν από το Βόρειο Πόλο στρίψαμε δεξιά και χαθήκαμε στην αρκετά αραιοκατοικημένη χερσόνησο Κόλα.
Φτάσαμε στο ποιο βόρειο απομακρυσμένο χωρίο, το Τεριμπέκα, που θεωρείτε σαν το ρωσικό βόρειο ακρωτήριο! Και εκεί μας τελείωσε ο δρόμος! Συνέχεια..